Anabella - Rozdział LV (cz. 4) - De te fabula narratur

Majk w milczeniu przeglądał kolejne zdjęcia, tym razem w regularnym, niezbyt szybkim rytmie, przy żadnym nie zatrzymując się na dłużej, jednak każde lustrując z tą samą uwagą i skupieniem co wcześniej.

– Większość z nich robiła nam Yvette – wyjaśniła mu Iza. – Potem jest też kilka zrobionych przez Jean-Pierre’a i Didiera. Niektóre z tańca są niewyraźne, może je powykasowuję, jak będę miała chwilę czasu…

Majk nadal oglądał zdjęcia w milczeniu, które powoli zaczęło już ciążyć Izie, bo choć sam chciał, żeby opowiedziała mu wszystko w najdrobniejszych szczegółach, teraz zaczęła ogarniać ją wątpliwość, czy na pewno chce dalej słuchać. Może ta relacja z Bressoux męczyła go już, tylko nie chciał się do tego przed nią przyznać?

– Majk? – zagadnęła ostrożnie.

– Hmm? – mruknął Majk, przerywając wreszcie milczenie i zerkając na nią przez ramię.

Jego twarz wyrażała głębokie zamyślenie, z którego teraz jakby się ocknął, podobnie jak przed wysyłaniem zdjęcia.

– Nic nie mówisz – zauważyła niepewnie, przyglądając mu się na wpół badawczym, na wpół zaniepokojonym wzrokiem. – Może nie chcesz już dalej słuchać? Albo jesteś zmęczony? To zrozumiałe… już jest za dwadzieścia trzecia. Możemy przełożyć to na inny dzień…

– Nie – pokręcił głową i uśmiechnął się samymi kącikami ust. – Chcę słuchać. Bardzo chcę, Izulka… Wybacz, że nie jestem przy tym zbyt rozmowny, wiem, że to do mnie niepodobne. Ale to nie dlatego, że mnie to nudzi, wręcz przeciwnie. Po prostu… myślę.

– O niej? – szepnęła tonem domysłu.

Majk znów uśmiechnął się leciutko, po czym odwrócił twarz, na powrót zagłębiając się w telefon. Przeglądał teraz zdjęcia szybko, jakby nerwowo. Iza westchnęła ze zrozumieniem i w odruchu współczucia przytuliła policzek do jego ramienia. Znieruchomiał na chwilę, po czym wrócił do przeglądania zdjęć, na których dominowały wciąż te same dwie pary.

– Ja cię rozumiem, Michasiu – zagadnęła cicho. – Wiem, co przy tym czujesz. Ale sam chciałeś zobaczyć te zdjęcia, a ja tak sobie myślę, że to ci mimo wszystko dobrze zrobi. W trybie terapii… no wiesz.

– Mhm – pokiwał głową, opuszczając dłoń z telefonem i wspierając rękę na kolanie.

– Ja też to ćwiczę, kiedy tylko mogę – zapewniła go. – Kiedy ktoś mówi mi o nim… nawet najgorsze rzeczy… staram się nie przerywać i słucham jak jakaś masochistka. Tak jak ty oglądasz teraz te zdjęcia. Ale trzeba tak robić… trzeba, bo to nas jakoś powoli uodparnia. Na tym między innymi polega nasza terapia… prawda?

Majk pokiwał powoli głową i jeszcze mocniej opuścił dłoń z telefonem, którego wyświetlacz po chwili zdezaktywował się i zgasł.

– Dalej milczysz – westchnęła z lekkim wyrzutem.

– Milczę, bo… nie wiem, co powiedzieć, elfiku – odparł cicho Majk, wbijając wzrok w podłogę. – Mam w głowie taki bajzel, że nie mogę się połapać, gdzie jest prawa, a gdzie lewa. Nie gniewaj się na mnie… Z jednej strony cieszę się jak wariat, że wróciłaś, a z drugiej…

Urwał i pokręcił głową, jakby sam nie wiedział, jak ubrać myśl w słowa.

– A z drugiej ciężko ci, bo wiesz, że wróciłam stamtąd… od nich? – dokończyła za niego łagodnym tonem Iza. – Ja wiem, że tak jest, nie zaprzeczaj. Tak już było przed świętami, zanim tam pojechałam. A jednak sam chcesz, jak rasowy masochista, żebym wszystko ci opowiadała i pokazywała ci te zdjęcia. Przecież ja to rozumiem w stu procentach. Pamiętaj, że jestem taka sama jak ty – dodała lekko żartobliwym tonem. – Wiem, co czujesz, czytam w twoich myślach.

Miała wrażenie, że jego ramię, do którego nadal przytulała policzek, siedząc obok niego na kozetce, zadrżało lekko. Ale może to było tylko złudzenie…

(c.d.n.)