Anabella - Rozdział LV (cz. 5) - De te fabula narratur

Majk podniósł dłoń z telefonem, znów aktywował wyświetlacz i wrócił do oglądania zdjęć.

– Dokumentacja fotograficzna wskazuje na to, że Victor nie odstępował cię ani o krok – zauważył spokojnym, neutralnym tonem, który Iza odczytała jako sygnał, że nie chce kontynuować poprzedniego tematu. – Na każdym zdjęciu jest przy tobie… albo prawie na każdym.

– Tak – pokiwała głową, odrywając policzek od jego ramienia i wyprostowując się. – I powiem szczerze, że pod koniec miałam już tego trochę dość. Może nawet nie tyle samego Vica, bo bardzo go lubię – sprostowała dla porządku. – Ale tej całej gęstej atmosfery, która się wokół tego zrobiła… tych wszystkich podjazdów i sugestii…

– Sugestii? – zdziwił się Majk, zerkając na nią badawczo przez ramię.

– Aha, sugestii – powtórzyła Iza, wzruszając lekko ramionami. – Sugestii, aluzji, podszeptów, znaczących spojrzeń wszystkich dookoła… no wiesz, w kwestii mnie i Victora. Przecież już od jakiegoś czasu wszyscy mnie z nim swatają – uśmiechnęła się z pobłażaniem. – W Bressoux wszyscy są pewni, że to idzie w jednym kierunku i że za jakiś czas zostanę drugą Anią. Ona sama też tak to widzi. Może nawet w pewnym sensie po to mnie tam zaprosiła.

– Tak myślisz? – szepnął Majk, odwracając oczy.

– Oczywiście na pewno nie tylko dlatego – zastrzegła szybko Iza, obawiając się, że właśnie strzeliła jakąś niepotrzebną gafę. – Ania jest życzliwą osobą, bezpretensjonalną… dobrą i kochaną… Nie podejrzewam jej o to, że zaprosiła mnie z wyrachowania albo w ramach jakiegoś spisku z Victorem. Nie, nie o to mi chodziło, Majk… nie bądź zły, że tak głupio to zabrzmiało – dodała, spoglądając z niepokojem na jego spoważniałą twarz. – Po prostu rozmawiałam z nią o tym trochę i pośrednio przyznała, że bardzo by się ucieszyła, gdybym i ja trafiła kiedyś na stałe do Bressoux, bo wtedy miałaby tam przyjazną duszę z Polski. Jean-Pierre i Victor nawet nazywają nas âmes sœurs… ze względu na tę zbieżność imion… Zresztą sama muszę przyznać, że bardzo polubiłam Anię, a myślę, że ona mnie też. Więc na pewno ucieszyłaby się, gdybym i ja… gdyby Victor…

Urwała i machnęła ręką, uznając, że nie ma sensu tego tłumaczyć, bo i tak wiadomo, o co chodzi. Majk uśmiechnął się lekko.

– Victor pewnie też nie miałby nic przeciwko temu? – zagadnął, nadal powolnym, jakby mechanicznym ruchem palców przewijając zdjęcia na ekranie telefonu.

– Nie miałby – przyznała Iza, zastanawiając się gorączkowo, jak zatrzeć złe wrażenie, jakie mógł odnieść po tym, co nieopatrznie powiedziała o Ani. – Oczywiście, że by nie miał, wręcz przeciwnie. Sam to zasugerował, praktycznie mi się oświadczył.

– Co takiego? – zdumiał się Majk, gwałtownie podnosząc głowę znad telefonu.

– No tak – podjęła Iza, zadowolona, że udało jej się zejść z tematu Ani. – Co prawda nie wyjechał mi z tym wprost, ale tak jak wszyscy sypał aluzjami. Grubo szytymi aluzjami… O własnym domu w Bressoux, o tym, że wynajmie mi lokal z widokiem na Mozę… wiesz, to jest ta duża rzeka, która przepływa przez Liège, bardzo mi się podobała… lokal na restaurację albo caffé, gdzie byłabym panią i mogłabym serwować polskie przysmaki… takie tam – machnęła ręką. – Jeśli to nie są matrymonialne zajazdy, to ja w takim razie nie wiem, co to jest. Inne też były… ale o tych już nie będę mówić – westchnęła w zamyśleniu, wspominając zwierzenia Victora w noworoczną noc. – Tak czy inaczej mam pewność, że gdybym powiedziała jedno tak… zresztą on to tak właśnie ujął…

Twarz Majka spochmurniała, znów schylił głowę i wpatrzył się w podłogę. Wyświetlacz telefonu, który trzymał w ręce, po raz drugi zgasł z powodu braku aktywności.

– Pieprzony Belg! – wycedził cicho przez zęby.

Iza zignorowała tę uwagę, odczytując w niej emocjonalną reakcję wynikającą ze złych wspomnień, w tym delikatną aluzję do Jean-Pierre’a, której nie chciała podejmować ze względu na szczerą sympatię, jaką darzyła męża Ani.

– A wszyscy pozostali zgodnie mu w tym kibicują – ciągnęła z przekąsem. – Nawet moja własna siostra zaczyna o niego dopytywać i sugerować, że może coś kiedyś… Lodzia też swego czasu podpytywała o Vica, moja koleżanka z roku tak samo… a ostatnio, po aluzjach Lodzi, nawet jej kumpela z polonistyki. Chwilami mam wrażenie, że dla wszystkich wokół sprawa już jest przesądzona. A ja… wiadomo, co o tym myślę.

– Co myślisz? – zapytał, nadal wpatrzony w podłogę.

– No jak to co? – wzruszyła ramionami. – To samo, co ty sam myślisz, kiedy koleżanki zakładają się z tobą, że nie wytrzymasz w wolnym stanie nawet do czterdziestki. Albo to, co myślałeś, kiedy kochały się w tobie te kelnerki z Anabelli… Wiesz już co?

Pokiwał głową twierdząco, choć jakby bez przekonania.

(c.d.n.)