Anabella - Rozdział LV (cz. 6) - De te fabula narratur

– Ja sama, kiedy się nad tym zastanawiam, widzę, jak to może wyglądać z zewnątrz – przyznała z westchnieniem. – Wszystko składa się idealnie, nawet ten mój francuski, którym pasjonuję się od lat. I gdyby moje serce było wolne, to… kto wie? Victor to bardzo fajny facet… Ale moja sytuacja jest, jaka jest. A oni tego nie wiedzą… Wiesz tylko ty – zaznaczyła z powagą. – Reszta dopowiada sobie bzdury, naditerpretowuje… nawet sam Vic, chociaż już wiele razy powiedziałam mu jasno, że nic z tego nie będzie. Ty jeden wiesz, jak jest naprawdę, bo tylko tobie mówię o tym i niczego nie ukrywam. Tylko tobie, Majk… w trybie terapii… i przyjaźni.

Majk, który słuchał w milczeniu, nieruchomy jak skała, na jej ostatnie słowa poruszył się i zerknął na nią przez ramię. Uśmiechnęła się do niego ciepło, przechylając głowę, sama nieświadoma ukrytego ładunku kokieterii, jaki zawarł w sobie ten gest. Przez jego twarz przebiegł promyk światła, który na króciutki moment, niczym błyskawica, rozświetlił jego oczy. Natychmiast odwzajemnił jej uśmiech i wyprostowawszy się ze zgarbionej nad telefonem pozycji, w jakiej trwał od ponad pół godziny, z nagle rozpromienionym obliczem przechylił się w jej stronę i objął ją ramieniem.

Iza przytuliła się do niego z radością i ulgą, gest ten bowiem oznaczał, że nie pogniewał się o jej niefortunne słowa na temat Ani. Owionął ją znajomy, przyjemny zapach wody kolońskiej… W jej podświadomości zamajaczyła niewyraźna myśl, że właśnie tego było jej dziś trzeba… i że tak bardzo już za tym tęskniła…

– Tak, mój elfiku – szepnął Majk. – Nasza terapia to chyba najdziwniejsze, co mogło mi się w życiu przytrafić. Ale nie żałuję ani sekundy, ani jednego słowa…

– Ja też nie żałuję – zapewniła go Iza.

– A powiedz mi coś – podjął ostrożnie i jakby z zawahaniem. – Jedną rzecz, bo to dla mnie bardzo ważne. W ten Nowy Rok, o pierwszej w nocy… kiedy pewnie tańczyłaś z Victorem, bo on nie puszczał cię nawet na chwilę…

– Wtedy puścił – sprostowała, podnosząc na niego oczy w porozumiewawczym geście. – Nie miał innego wyjścia, uciekłam od niego na kilka minut… a może na kilkanaście? – zastanowiła się. – Chyba straciłam wtedy poczucie czasu…

– Uciekłaś? – wyszeptał Majk, jakby z niedowierzaniem.

– Tak – pokiwała głową. – To w ogóle było niesamowite, bo prawie zapomniałam o naszych trzech jedynkach… nie gniewaj się, to był środek balu… ale w samą porę przypomniał mi o nich księżyc.

Tym razem nie miała już wątpliwości, że jego ramię zadrżało.

– Zimno ci? – zapytała z niepokojem, odruchowo odsuwając się od niego. – Może chcesz założyć kurtkę albo…

– Nie, nie – pokręcił głową, znów przyciągając ją do siebie energicznym gestem. – Jest okej. Chodź do mnie, nocny elfie, i opowiedz mi o tym. Wszystko, każdy szczegół. Mówisz, że… księżyc?

– Aha – uśmiechnęła się, znów z przyjemnością przytulając się do niego i wspierając głowę na jego ramieniu. – Może nie uwierzysz, bo to pewnie głupio zabrzmi, ale naprawdę tak było.

Wesołym głosem, w głębi duszy szczęśliwa, że może z nim porozmawiać nawet o tym, opowiedziała mu o promyku księżyca, który dwie minuty przed umówioną pierwszą w nocy padł na tarczę zegara, a potem poprowadził ją na pierwsze piętro, gdzie w ciszy i spokoju, nie niepokojona przez Victora, który w tym czasie panicznie szukał jej na dole, mogła skupić się na przesłaniu myślą życzeń przyjacielowi z Polski.

– Mojemu przyjacielowi, za którym bardzo już tęskniłam – zaznaczyła. – Ten księżyc był niesamowity, pomagał mi się skupić… miałam wrażenie, że dzięki niemu naprawdę z tobą rozmawiam. Tak jakbyś ty też na niego patrzył.

– Bo patrzyłem – szepnął Majk.

– Naprawdę? – podniosła głowę i spojrzała na niego zdumiona. – Ale jak to? Nie ściemniaj! Przecież wtedy trwał bal w Anabelli! Jak z piwnicy mogłeś widzieć księżyc?

(c.d.n.)