Anabella – Rozdział LVI (cz. 12) - De te fabula narratur

Lodzia posłusznie kiwała głową, jakby było jej już wszystko jedno. Pozwoliła ułożyć sobie poduszkę pod głową i nakryć się kołdrą, po czym chwyciła Izę za rękę i przymknęła oczy. Jej bledziutka twarz tonąca w poduszce, która była niemal tak biała jak ona, wydawała się teraz buzią śpiącego dziecka, równie niewinnego i bezbronnego jak mały Edzio śpiący w łóżeczku pod oknem.

„Jak on mógłby jej zrobić coś takiego?” – myślała smutno Iza, siadając koło niej na łóżku i troskliwie otulając ją kołdrą. – „Jakim musiałby być nieludzkim potworem, żeby skrzywdzić takiego kochanego aniołka? Nie… absurd, kompletny absurd… Wszystko na pewno się wyjaśni… będzie dobrze…”

– Iza… obiecaj mi coś – szepnęła Lodzia, nie otwierając oczu.

– Wszystko, co tylko zechcesz, Lodziu – zapewniła ją łagodnie.

– Tylko tyle, żeby to zostało między nami – poprosiła cichutko Lodzia. – Żebyś nie mówiła o tym nikomu… a zwłaszcza Majkowi. Nie chcę, żeby wiedział… proszę…

– Oczywiście, kochanie – szepnęła uspokajająco Iza. – Nie pisnę nikomu ani słówka. Gdzież bym rozgadywała takie rzeczy… A teraz śpij, moje biedactwo… odpocznij…

– Wiem, że masz dużo obowiązków – podjęła słabiutkim głosem Lodzia. – Na pewno się śpieszysz… nie chcę cię już dłużej zatrzymywać… a ja chyba rzeczywiście odrobinę się zdrzemnę, już nie mam nawet siły płakać… Wyjdziesz sobie sama, dobrze?

– Jasne – przytaknęła Iza. – Mną się nie przejmuj, wymknę się cichutko i zamknę drzwi tylko na klamkę. Nikt przecież nie będzie tu zaglądał.

– Dziękuję ci – wyszeptała Lodzia. – Dziękuję ci za wszystko, Izunia…

Jeszcze kilka minut i jej palce ściskające dłoń Izy rozluźniły się i osunęły na kołdrę. Oddychała teraz głęboko i spokojnie, zupełnie jak jej śpiący nieopodal synek. Iza ostrożnie podniosła się, zajrzała kontrolnie do łóżeczka Edzia i na palcach wycofała się do przedpokoju. Tam ubrała się cichutko i wysunąwszy się na klatkę schodową, z najwyższą pieczołowitością zamknęła za sobą drzwi, starając się nie spowodować przy tym nawet najlżejszego hałasu. Wyćwiczonym bezszelestnym krokiem zbiegła po schodach na dół i wyszła z bloku, który dotąd kojarzył jej się z oazą szczęścia i miłości, a dziś krył w sobie taki smutny dramat rozdartego serca i poranionej rodziny.

„Poranionej zupełnie niepotrzebnie” – myślała z przekonaniem w drodze na przystanek autobusowy. – „Bo jeśli on naprawdę to zrobił, to… to ja już chyba nigdy nie uwierzę, że jakikolwiek facet jest zdolny do prawdziwego uczucia. Jeden Szczepcio, ale on należy do innego pokolenia. A reszta? Victor i jego Gaëlle… Majk, który pięknie gada o miłości i wierności, a mimo to co chwila z jakąś Kinią, Monią, Madzią… To przecież nie słowa, a czyny świadczą o człowieku. Ja jestem w takiej samej sytuacji jak on, tak samo straciłam wszelką nadzieję, a jednak Misiowi jestem w stu procentach wierna… A sam Misio? Nawet nie chce mi się o tym myśleć… Załóżmy, że wróciłby do mnie i bylibyśmy razem. Czy od tego momentu mogłabym mu zaufać, mieć pewność, że przez resztę życia byłby tylko mój? Jaką miałabym na to gwarancję, gdyby okazałoby się, że nawet taki facet jak Pablo… ech! To wtedy chyba naprawdę lepsza jest samotność! Tak, samotność… to moja droga, mój los… wszystko na to wskazuje, Isabelle…”