Anabella - Rozdział LVI (cz. 4) - De te fabula narratur

Iza słuchała jej ogarnięta coraz większym niepokojem. W jakim sensie mogło chodzić o Pabla, że budziło to w Lodzi aż takie emocje? Na zdrowy rozum była tylko jedna opcja, lecz była ona tak nieprawdopodobna, że Iza nie chciała w nią uwierzyć. Czyżby Pablo?… Siłą woli odsunęła narzucającą jej się potworną myśl.

„Nie, nie!” – przebiegło jej przez głowę. – „To na pewno nie to… niemożliwe!”

– Zacznę może z innej strony – ciągnęła z trudem Lodzia, wyraźnie starając się opanować. – Opowiem ci od początku, od tamtego momentu, kiedy widziałyśmy się ostatni raz. W Anabelli na moich imieninach…

– Pamiętam – pokiwała głową Iza. – To było już miesiąc temu.

– Tak… przed świętami – przyznała Lodzia. – I pamiętasz na pewno… sama zapytałaś o Krawczyka, więc myślę, że pamiętasz… tamtą scenę na koniec, kiedy do nas podszedł.

– Pamiętam – powtórzyła Iza, przyglądając jej się ze współczuciem. – Pablo wtedy nie był zadowolony. Widziałam to, nie dało się ukryć, nawet nie chciał podać mu ręki. Musiał być bardzo o ciebie zazdrosny. O to chodzi?

– Tylko częściowo – westchnęła Lodzia. – I to jest ta najmniej istotna część… ale już wtedy coś się popsuło.

– Popsuło? – szepnęła Iza.

– Niestety, Izunia – pokiwała smutno głową Lodzia, znów nerwowo zaciskając dłonie. – Poczekaj… wszystko powoli ci powiem. Wtedy, tamtego wieczoru, zaczęliśmy z Pablem poważną rozmowę – podjęła cichym, zdeterminowanym głosem. – Pytał oczywiście o tamtego, chciał wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi, bo zauważył, że i ja, i Krawczyk zachowywaliśmy się co najmniej dziwnie. Szkoda, żeby nie… To był moment, kiedy rzeczywiście przyszedł czas, żeby o tym porozmawiać. Tylko widzisz, Iza – zniżyła jeszcze bardziej głos. – Ja tak strasznie się bałam, że Pablo pogniewa się na mnie za to wszystko… za to, że wcześniej nic mu nie powiedziałam, a zwłaszcza że nie pokazałam mu tamtego listu… Chciałam mu wszystko wyjaśnić, zaczęłam nawet… ale tak się w tym pogubiłam… a potem zacięłam się i nie wiedziałam, jak to wszystko ująć… aż w końcu on doszedł do wniosku, że coś kręcę i ukrywam przed nim. Bardzo się zdenerwował…

– O mój Boże – wyszeptała z ciężkim sercem Iza.

– Tak – pokiwała głową Lodzia, a po policzku powolutku pociekła jej łza. – Zepsułam to na całej linii. Po prostu zatkało mnie, miałam pustkę w głowie, nie wiedziałam od czego zacząć. Więc milczałam… milczałam i milczałam… A on zinterpretował to oczywiście po swojemu i… nie wytrzymał.

– W jakim sensie? – zapytała zaniepokojona Iza.

– Wyszedł z domu – odpowiedziała cichutko Lodzia. – Nawet nie trzasnął drzwiami ani nic, tylko po prostu ubrał się i wyszedł.

– Ach…

– Czekałam, aż wróci – ciągnęła drżącym głosem. – Myślałam, że zwariuję, tak mi było źle… ale nie mogłam biec za nim, bo Edi spał w łóżeczku, nie mogłam przecież zostawić go samego. W końcu położyłam się do łóżka i czekałam na niego po ciemku. Wrócił po północy, rozebrał się w przedpokoju i od razu poszedł spać do salonu. Do mnie nawet nie zajrzał… Ja też nie odważyłam się pójść do niego.

– Ale, Lodziu… dlaczego? – wyszeptała wstrząśnięta tą opowieścią Iza. – Przecież byłaś i nadal jesteś niewinna! Czysta jak łza… Dlaczego nie powiedziałaś mu tego, nie wyjaśniłaś, że to nie była twoja wina, tylko tego psychola?…

– Nie wiem – pokręciła głową Lodzia, a łzy pociekły jej teraz po policzkach obfitym strumieniem. – Nie wiem, Iza… nie umiałam… Z jednej strony czułam się winna, że ukrywałam przed nim to wszystko… a z drugiej w środku czułam się dotknięta, że on aż tak bardzo mi nie ufa. Bo tak jest zawsze – dodała z bólem. – Choćbym nie wiem, jak go zapewniała, że kocham tylko jego… choćbym nie wiem, w jaki sposób próbowała mu to udowodnić… ech…

(c.d.n.)