Anabella - Rozdział LVI (cz. 8) - De te fabula narratur

– Przejrzałam nawet ubrania, całą szafę – ciągnęła smutno Lodzia. – Pomyślałam, że oddam do pralni dwa garnitury Pabla, bo już były do odświeżenia. Nawet ucieszyłam się z pomysłu, że pod tym pretekstem wezmę Edzia do samochodu i zrobię mu małą wycieczkę do tej pralni. On bardzo lubi jeździć samochodem, uspokaja się przy tym. I głupia sprawa… głupia, a jednocześnie banalna… Kiedy sprawdzałam rutynowo, czy nic nie zostało w kieszeniach marynarki, w jednej z nich natrafiłam na coś bardzo ciekawego… To był list.

– List? – powtórzyła niepewnie Iza.

– Dokładnie – uśmiechnęła się bledziutko, ale jakby kpiąco Lodzia. – List, a dokładniej liścik. Perfumowany bilecik miłosny. Widocznie zapomniał go usunąć i, jak to bywa w tanich komediach, liścik trafił w niepowołane ręce żony. Niezła wtopa, co?

Pod żartobliwie drwiącym tonem jej głosu krył się tak rozdzierający ból i rozpacz, że Iza aż zadrżała. Nie śmiała pytać o zawartość liściku, sama głęboko zszokowana kolejną informacją, która rozbijała w pył wszystkie jej romantyczne ideały.

– Podejrzewam, że to liścik od tej samej sztuki, z którą widziała go Jula – ciągnęła Lodzia, a jej ułożone na kolanach dłonie drżały jak w febrze. – Nie chcę ci nawet mówić, co poczułam, kiedy go przeczytałam… bo zrobiłam to odruchowo, w pierwszej chwili nie myśląc o tym, co robię… Jakby mi ktoś przyłożył w głowę tępym narzędziem.

– Wierzę ci – szepnęła smutno Iza.

– Od wczoraj nie mogę się pozbierać, mam wrażenie, że żyję obok samej siebie – mówiła dalej Lodzia. – Boję się, że jeszcze trochę to potrwa i zwariuję… Dlatego właśnie chciałam się z tobą spotkać, Iza. Wybacz mi, że tak nagle ściągnęłam cię na dzisiaj, wiem, że jesteś po uszy zawalona obowiązkami…

– To nieważne, Lodziu – zapewniła ją szybko Iza. – Najważniejsze jest to, żebym umiała ci pomóc. Bo szczerze mówiąc, to nie wiem, jak mogłabym to zrobić…

– Ja też nie wiem – przyznała niepewnie Lodzia. – Być może nic to nie da, ale pomyślałam, że muszę zaryzykować i dowiedzieć się czegoś więcej na temat… tej kobiety. I doszłam do wniosku, że jeśli ktoś może cokolwiek o niej wiedzieć, to tym kimś jesteś ty. Ty albo Majk. Pracujecie w tym samym budynku co Pablo, on czasem bywa u was na kawie czy obiedzie z różnymi ludźmi, jak sama zresztą wcześniej powiedziałaś. Więc jeśli bywał tam z nią… a to jest dość prawdopodobne… to któreś z was mogło zwrócić na nią uwagę. W sumie sama nie wiem, co mi to da, ale chyba wolę konkrety od domysłów. Tak mi się przynajmniej wydaje w tym momencie…

Znów na chwilę ukryła w dłoniach bledziutką, spłakaną twarz.

– Oczywiście nigdy nie upokorzyłabym się na tyle, żeby rozmawiać o tym z Majkiem – podjęła cicho, podnosząc głowę. – Jeśli już, to mogę tylko z tobą… tylko z tobą, Iza.

– Rozumiem – szepnęła Iza, z całej siły wysilając pamięć, by z tłumu obsługiwanych tygodniami gości wyłowić sylwetkę Pabla i coś, co mogłoby być ważne w tych okolicznościach. – To niewdzięczne zadanie, ale postaram się przypomnieć sobie wszystko, co mogłoby pomóc wyjaśnić tę sprawę. Musiałabym mieć tylko jakąś wskazówkę, bo tak z marszu to chyba nic nie wymyślę.

– Jula mówiła, że to była bardzo atrakcyjna blondynka – sprecyzowała Lodzia, z trudem wyduszając z siebie słowa. – Taka naprawdę rasowa, piękna, z super makijażem, rewelacyjnie ubrana… Miała na sobie taki długi szynszylowy płaszcz…

Iza drgnęła i pobladła jak płótno, wysiłkiem umysłu starając się uchwycić obraz, który zdawał się być na wyciągnięcie ręki, a który odnosił się bezpośrednio nie tylko do tego, co właśnie powiedziała Lodzia, ale również do odległego, nieuchwytnego dotąd skojarzenia, które obudziło się w niej zaraz na samym początku, gdy tylko w tym kontekście padło imię Pabla. Szynszylowe futro… czyż ona takiego już kiedyś nie widziała? Na pewno tak, oczywiście…

Przed jej oczami roztoczyła się półmroczna sceneria sali w Anabelli, sylwetka pięknej blondynki w długim futrze z szynszyli i jej przymilny głos. Za około pół godziny ma tu przyjść na spotkanie służbowe z klientem pan mecenas Lewicki… Chciałabym prosić… gdyby pani była tak łaskawa… o przekazanie panu mecenasowi tej wiadomości… Wymuskana damska dłoń podająca jej liścik w liliowej kopercie… Ewelina, asystentka Krawczyka! W istocie, od czasu majowego koktajlu spotykał się z nią regularnie, Iza nieraz widziała, jak rozmawiali przy którymś ze stolików w Anabelli, ale przecież chodziło o sprawy zawodowe…

– Iza? – szepnęła Lodzia, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami. – Ty coś kojarzysz… prawda?

Iza ocknęła się ze swojej wizji i niepewnie pokręciła głową.

– Nie wiem, Lodziu – odparła ostrożnie. – Owszem, kojarzy mi się jedna osoba… Rzeczywiście bywała w Anabelli i dość często rozmawiała z Pablem. Ale nie chciałabym nikogo oskarżać bezpodstawnie, bo akurat w tym przypadku na sto procent wiem, że spotykali się na planie zawodowym. Zwłaszcza że ty też ją znasz, przynajmniej z widzenia.

– Kto to jest? – wyszeptała pobladłymi wargami Lodzia.

(c.d.n.)