Anabella - Rozdział LVI (cz. 9) - De te fabula narratur

Iza zawahała się. A jeśli myli się i sprowadzi myśli Lodzi na fałszywy trop? Rzuci podejrzenie na zupełnie przypadkową, niewinną osobę? Co prawda nigdy nie odczuwała jakiejś szczególnej sympatii względem Eweliny, która wydawała jej się kobietą z natury zimną i wyrachowaną, ale czy to tym bardziej nie wskazywało na pomyłkę? Zresztą czy Pablo, pomijając wszystko, mógłby zainteresować się taką pustą i pretensjonalną lalą? Nie, to raczej nie mógł być ten trop… powinna szukać dalej, jeszcze raz wysilić pamięć…

– Iza, proszę…

A jednak z drugiej strony… W pamięci Izy pojawiła się jeszcze inna scena i słodki głos Eweliny zwracającej się do Pabla. Czy byłoby wielkim nietaktem, gdybym poprosiła pana o odwiezienie mnie do domu? Uprzejma odpowiedź Pabla. To dla mnie przyjemność. I znów jej głos, przymilny, znaczący… Chyba nie aż taka jak dla mnie… Kiedy to było? Już dawno… Jakoś jesienią, tuż po narodzinach Edzia… Niby nic, a jednak, w świetle tego, co powiedziała jej dziś Lodzia, w scenie tej zaiste było coś niepokojącego. A poza tym… czy służbową wiadomość przekazuje się na papeterii w kolorze lila róż?

Iza podniosła głowę i spojrzała stanowczo na Lodzię.

– Czy mogę zobaczyć ten list?

Blada twarz Lodzi zdała się zblednąć jeszcze bardziej.

– Spokojnie, nie chcę go czytać – zapewniła ją łagodnie Iza. – Chcę tylko zobaczyć go z wierzchu. Wykluczyć jedną rzecz, która chodzi mi po głowie…

Lodzia bez słowa podniosła się z krzesła i na chwilę wyszła z kuchni.

„Nie, to nie może być to” – myślała gorączkowo Iza. – „Nie chcę, żeby to było to… przecież ja sama mu to dałam…”

W ciągu dosłownie kilkunastu sekund do kuchni wróciła Lodzia, niosąc w dłoniach liliową kopertę, dokładnie tę samą, którą półtora miesiąca temu Iza przekazała Pablowi na prośbę Eweliny.

– To jest to – oznajmiła jej Lodzia, kładąc kopertę przed nią na stole i z powrotem opadając na swoje krzesło. – Przeczytaj sobie, jak chcesz, mnie już wszystko jedno… Opowiedziałam ci każdy szczegół, to niech już będzie komplet.

Iza pokręciła odmownie głową, wpatrując się tylko w wykaligrafowane na kopercie inicjały Pabla. Dlaczego wtedy nie przyszło jej do głowy, że w ten sposób nie podpisuje się służbowych wiadomości? Dlaczego wtedy nie widziała w tym nic złego?

– Przeczytaj – zażądała nagle stanowczym tonem Lodzia, sięgając po kopertę i podając jej ją nakazującym gestem. – Chcę, żebyś to przeczytała, Iza. Niech już wszystko będzie jasne, żebyś potem nie mówiła mi, że to może nic takiego i że nie mam się czym przejmować… No proszę, czytaj. A potem powiesz mi wszystko, co wiesz na ten temat. Czytaj.

Iza posłusznie wzięła z jej ręki kopertę i otworzyła ją w napięciu, czując, że mimowolnie drżą jej dłonie. Na liliowym, perfumowanym bileciku, który znajdował się w środku, ładnym odręcznym pismem było nakreślonych tylko kilka słów. Czekam jutro o dwudziestej w umówionym miejscu. Kocham. E.

– O Boże… – szepnęła blado, podnosząc głowę.

– A teraz mów – podjęła zgaszonym głosem Lodzia. – Wiem, że wiesz, od kogo to jest. Widzę przecież po tobie, Iza, nie próbuj mnie oszukiwać. Chcę wiedzieć. Chcę znać nawet najgorszą prawdę… Mówiłaś, że ją znam. Kto to jest?

– Ewelina – wyszeptała zdruzgotana Iza.

Lodzia wytrzeszczyła na nią oczy.

– Ewelina? – powtórzyła powoli, wyraźnie zaskoczona. – Jaka Ewelina? Nie znam nikogo takiego…

– Znasz – zapewniła ją smutno Iza. – Mówiłam ci przecież, że tylko z widzenia, ale znasz… To jest asystentka Krawczyka. Taka stylowa blondyna… bardzo nadziana i elegancka, chodzi właśnie w takim wypasionym futrze z szarych szynszyli. Pamiętasz, na koktajlu Krawczyk przedstawił ją Pablowi jako swoją asystentkę i wysłał ich razem w teren, żeby pozbyć się Pabla i spokojnie pogadać sobie z tobą… nie kojarzysz?

– Ach… owszem! – szepnęła w olśnieniu Lodzia. – Pamiętam! Czyli to ona…

Jej piękne błękitne oczy, teraz podkrążone i zaczerwienione od płaczu, rozbłysły na chwilę czymś w rodzaju triumfu, po czym natychmiast zgasły.

– Ona… – wyszeptała cichutko. – Wtedy się poznali… przy mnie…

(c.d.n.)