Anabella – Rozdział LVII (cz. 10)

Z zafrasowaną miną wyszła z zaplecza i udała się na poszukiwanie Chudego, wiedząc, że Antek, który również ewentualnie mógłby tu pomóc, aż do pierwszej był implikowany w obsługę dyskoteki. Niestety nigdzie nie było widać charakterystycznej, wysokiej i szczupłej sylwetki Chudego, na swoim stanowisku stał tylko Tom, zajęty rozmową z Darią i jej koleżanką, lecz jednocześnie czujnym okiem pilnujący porządku na sali. Towarzyszył mu nowo zatrudniony Tymek, młody dostawca o niemal tak samo solidnej posturze, który już od dawna pracował dorywczo w Anabelli i którego Majk od połowy stycznia przyjął na stałą umowę o pracę. Ponieważ na polecenie szefa Tymek trafił pod skrzydła Toma, który miał na bieżąco przyuczać go do pracy ochroniarza, ekipa kojarzyła ich już ze sobą pod wspólną ksywką Tym i Tom, gdyż fonetyczna zbieżność ich imion budziła uzasadnione rozbawienie kolegów.

– Chłopaki, nie widzieliście Chudego? – zapytała Iza, podchodząc do nich i uśmiechając się do Darii. – Cześć, Daria, miło cię widzieć. Zostajesz dzisiaj do końca?

– Cześć – odpowiedziała z uśmiechem Daria, przytulając policzek do umięśnionego ramienia Toma. – Tak, poczekam na mojego gorylka aż do zamknięcia.

Iza, Tymek i koleżanka Darii parsknęli śmiechem, zerkając na Toma, do którego to pieszczotliwe przezwisko w istocie pasowało jak ulał.

– Wyszedł na zewnątrz – odpowiedział Izie na pierwsze pytanie Tymek. – Poszli z szefem we dwóch do składziku, Chudy rano miał tam odnieść jakieś deski i szef chyba go rozlicza… O, zresztą już są! – dodał, wskazując na wchodzących właśnie przez główne drzwi Chudego i Majka.

Ten ostatni, dostrzegłszy Izę, natychmiast skręcił w ich stronę, dając Chudemu znak ręką, żeby poszedł za nim. Na widok idącego ku nim szefa lokalu spłoszona Daria chwyciła swą koleżankę za rękę i obie czym prędzej czmychnęły do swojego stolika, zapewne w obawie przed posądzeniem, że przeszkadzają ochroniarzom w pracy. Majk zerknął przelotnie na Izę i z poważną miną zwrócił się do Toma i Tymka.

– Jest robota, chłopaki – oznajmił im, wskazując ręką na Chudego, który z niezbyt wyraźną miną stanął za jego plecami. – Trzeba będzie wynieść na śmietnik parę gratów ze składziku i zrobić trochę miejsca, na jutro rano potrzebuję dwa metry wolnej podłogi. Chudy dostał instrukcje, wytłumaczy wam, o co chodzi, i postarajcie się z tym uporać jak najszybciej.

– Tak jest, szefie – odparł Tymek, a Tom pokiwał głową na znak przyjęcia zlecenia.

– No to już, śmigacie! – rzucił surowo Majk, po czym zerknął na Izę, która przysłuchiwała im się rosnącym zaniepokojeniem. – Co jest, Iza, coś nie tak? – dodał podejrzliwie.

– Nie – pokręciła głową, podnosząc na niego niepewne spojrzenie. – Tylko właśnie szukałam Łukasza, żeby zapytać go, czy nie mógłby odwieźć Oli… Słabo się czuje, przyszła do pracy niewyspana i teraz już wymiękła po tym maratonie. To nic groźnego, tylko przemęczenie – zaznaczyła uspokajająco. – W każdym razie pomyślałam, że lepiej by było, gdyby ktoś podrzucił ją do domu… Ale skoro Łukasz jest potrzebny…

Majk wpatrywał się przez chwilę we wzniesione na niego oczy dziewczyny i przez jego twarz przebiegł delikatny promyczek światła. Skinął lekko głową i spojrzał stanowczo na Chudego.

– Słyszałeś, Chudy? Masz zadanie specjalne od szefowej – rzucił rozkazująco, sięgając do kieszeni i wyciągając z niej kluczyki samochodowe, które wręczył mu do ręki. – Bierzesz opla… tylko znowu nie zgub kluczyków, okej?… i jedziesz z Olą na chatę, odstawiasz ją pod same drzwi mieszkania i wracasz tu piorunem do pomocy. Chłopaki poczekają z robotą, nie ominie cię noszenie gratów – dodał, celując w niego palcem wskazującym w ostrzegawczym geście. – Ale najpierw masz wykonać polecenie Izy.

Chudy bez słowa wziął kluczyki i pokiwał głową.

– Dziękuję – uśmiechnęła się Iza najpierw do Majka, a potem do Chudego. – Chodź, Łukasz, powiem Oli, żeby się zbierała, i jedźcie od razu. To zresztą nie jest z mojej strony żadne polecenie, tylko prośba – dodała ciszej, kiedy szli już we dwoje przez salę w stronę zaplecza. – Szef trochę za bardzo radykalizuje. Zdaje się, że dzisiaj mocno mu podpadłeś, co?

– A, daj spokój, Iza – machnął ręką Chudy. – Znowu ma jakieś humorki i odpały, żyć nie daje. Dzisiaj Antek się wyłgał, a padło na mnie, miałem pecha… ale trudno, przeżyję. Nawet chętnie przejadę się z Olą, trochę się przewietrzę…

Po wyekspediowaniu Chudego z Olą do domu Iza musiała przejąć na siebie obsługę całego sektora C, a następnie znowu wrócić do baru, by pomóc zmęczonej Wiktorii rozładować kolejny korek, gdyż klienci, dla których nie wystarczyło stolików, wciąż masowo zamawiali u niej alkohol i napoje. Dopiero po pierwszej w nocy, kiedy Antek zakończył dyskotekę, ostatnia fala tłumu wreszcie przerzedziła się na dobre, opuszczając lokal wśród donośnych śmiechów i okrzyków, co pozwoliło kelnerkom stopniowo sprzątać opuszczane stoliki.

(c.d.n.)