Anabella – Rozdział LVII (cz. 11)

– Iza, tak dalej być nie może – pokręciła głową Gosia, kiedy we trzy z Klaudią znosiły do kuchni brudne naczynia i przekazywały je na ręce kucharek oraz uwijającej się jak pszczółka Zuzi. – Potrzebne nam są jeszcze ze dwie kelnerki, a jedna to na pewno. Chłopaki mają teraz do pomocy Tymka, a u nas już się dziury kadrowe porobiły, najpierw Basia odeszła, potem Karola… Jeśli takie dniówki jak dzisiejsza będą się powtarzać, to po prostu nie wyrobimy na zakrętach.

– Tak, wiem, Gosiu – westchnęła Iza. – Pogadam z szefem i poszukamy kogoś do uzupełnienia za Karolcię. Myślałam o tym już wcześniej, ale na razie zatrudniliśmy Zuzkę, a my na sali póki co dawałyśmy sobie radę, sądziłam, że to wystarczy… Jak widać, myliłam się.

– Popularność klubu rośnie – zauważyła Klaudia. – Ale dzisiaj to już jest po prostu szczyt wszystkiego. No co? Cieszmy się, dziewczyny! – dodała wesoło. – Pracujemy w prosperującej firmie, mamy markę i renomę! Tylko czasem czacha dymi i nogi odpadają…

– Dobra, disco skończone! – zameldował Antek, który doszedł właśnie do nich z głębi sali. – Teraz lecę pomóc chłopakom poprzestawiać stoliki, tylko, please, dziewczyny, dajcie mi na szybko coś do picia, wyschłem jak Sahara…

Prace związane z pobieżnym porządkowaniem zaśmieconej sali zakończyły się dopiero pół godziny po zamknięciu lokalu i wyczerpana ekipa zaczęła zbierać się do wyjścia, resztę sprzątania pozostawiając na rano pracownikom zewnętrznej firmy. Majk, który po zakończonej dyskotece wraz z Antkiem pomagał ochroniarzom w ustawianiu na parkiecie stolików pod kolejną dniówkę restauracyjną, wpadł na zaplecze, długimi łykami pociągając w locie wodę z półtoralitrowej butelki.

– Okej, panie i panowie, fajrant! – ogłosił donośnie. – Ratuj się, kto może, spadamy na chatę! Antek, leć zamknij główne wejście, co? – zwrócił się do chłopaka, który skinął głową i zgarnąwszy z jego ręki klucze, wyszedł z powrotem na salę. – Wyjdziemy wszyscy tyłem, tylko pogaście wszędzie światła… Iza? – zaczepił Izę, która odwiązała sobie właśnie z bioder fartuszek i zmierzała do pokoju kelnerek, aby go odłożyć. – Mam do ciebie dwa słowa. W sprawie Rogalskiego… i nie tylko.

Iza, która spodziewała się tego rodzaju zaproszenia do rozmowy, pokiwała smętnie głową i poszła za nim do gabinetu, do którego od początku swojej zmiany nie zdążyła jeszcze zajrzeć nawet na minutę. Była już potwornie zmęczona, jednak ponieważ zajęcia na uczelni zakończyły się już w związku z sesją egzaminacyjną, rano mogła pospać do dziewiątej, tym bardziej że dopiero na dziesiątą byli umówieni z panem Stanisławem na wizytę w areszcie u Kacpra.

Zresztą to nie zmęczenie, a konieczność przyznania się Majkowi do stłuczenia kieliszka pana Szczepana, niepokoiła ją i zniechęcała do tej rozmowy. Choć sprawa z pozoru była błaha i dla dorosłych ludzi nie powinna stanowić większego problemu, cały bagaż emocji, jaki wiązał się z tym drobnym przedmiotem, nadawał jej wyjątkowej rangi. Intuicja podpowiadała jej, że ów niby nieistotny epizod, który w każdym innym przypadku łatwo byłoby jej zignorować, miał większą wagę, niż ktokolwiek niewtajemniczony mógłby podejrzewać.

Po wejściu do gabinetu natychmiast spojrzała na biurko, gdzie leżała biała teczka z dokumentami, które Majk załatwiał dzisiaj z Rogalskim.

– Mam to przejrzeć? – zapytała rzeczowo, sięgając po teczkę.

Majk zamknął za sobą drzwi, podszedł do niej, w milczeniu wyjął jej z rąk dokumenty i odłożył je z powrotem na blat. Iza spojrzała na niego zdezorientowana.

– Okej, a teraz mów – zażądał, patrząc na nią poważnym, badawczym wzrokiem. – W czym ci podpadłem?

Iza znieruchomiała, szeroko otwierając oczy.

– Podpadłeś? – szepnęła zdumiona. – Jak to podpadłeś? Ty? Ależ nie, gdzież… skąd ci to przyszło do głowy?

– Przecież widzę, że coś nie gra – odparł stanowczo Majk. – Wyczuwam to jak rentgen albo jak wariograf. Nie udawaj, Iza, znam cię jak samego siebie. O co chodzi?

Iza odwróciła oczy, zmieszana tym niezręcznym nieporozumieniem, a jednocześnie pełna podziwu dla jego przenikliwości. W istocie jakimś szóstym zmysłem musiał wyczuć stan jej ducha, choć sposób, w jaki go zinterpretował, bynajmniej nie ułatwiał jej zadania.

(c.d.n.)