Anabella – Rozdział LVII (cz. 12)

– Przyjechałem tu po zawaliście ciężkiej dniówce z tylko jedną myślą – ciągnął tym samym poważnym tonem Majk, nie odrywając oczu od jej twarzy. – Z myślą o doładowaniu baterii elfikową energią i o paru minutach terapii… A nawet nie, nie terapii – poprawił się szybko. – Do diabła z terapią… Chciałem po prostu porozmawiać z tobą, obojętnie o czym. Albo pomilczeć. Wszystko jedno, Iza. Chciałem… – zawahał się i urwał, po czym nerwowym gestem przejechał sobie dłonią po włosach. – Ale widzę, że mam u ciebie jakiegoś minusa. Mów, o co chodzi – dokończył stanowczo. – Co zrobiłem złego?

Iza pokręciła głową, zdruzgotana takim postawieniem sprawy.

– Nic – zapewniła go szybko. – Nic, Majk, wręcz przeciwnie… to ja zrobiłam coś złego.

Przy ostatnich słowach przymknęła na chwilę oczy, jakby rzucała się w przepaść. Przez twarz Majka przebiegł wyraz zdziwienia i niepokoju.

– To znaczy? – zapytał podejrzliwie.

– To znaczy, że okropnie nabroiłam – westchnęła, uznając, że nie ma sensu dłużej krążyć wokół tematu jak ćma wokół świecy. – Byłam dzisiaj rano u Szczepcia i… zrobiłam coś, za co pewnie będziesz miał do mnie żal, nawet jeśli tego po sobie nie pokażesz.

– Ja? – szepnął zdumiony Majk

– Tak, ty – skinęła głową, po czym podniosła na niego wzrok i patrząc mu prosto w oczy, wyznała swoją winę: – Wybacz mi, Majk. Niechcący stłukłam twój sentymentalny kieliszek. Ten, który podarowałeś Szczepciowi. Przepraszam.

Czy w głębi duszy liczyła na to, że wbrew jej przeczuciom Majk zbagatelizuje to wyznanie? Czy miała nadzieję, że roześmieje się z tego i machnie ręką, nawet jeśli miałaby to być udawana reakcja? Chyba tak, chyba tego właśnie po cichu oczekiwała, mimo wszystko… Lecz tak się nie stało. Majk drgnął gwałtownie na jej słowa i cofnął się o krok, a twarz mu pobladła. Była to reakcja, której Iza spodziewała się, owszem… właśnie takiej się obawiała… a jednak kiedy to stało się faktem, serce ścisnęło jej się aż do bólu, a wyrzuty sumienia szarpnęły nią ze zdwojoną mocą.

– Stłukłaś go? – powtórzył szeptem Majk, patrząc na nią jakby z niedowierzaniem. – Ty?

Iza ze skruchą pokiwała głową, czując, że gardło zaczyna jej się niebezpiecznie ściskać, a do oczu napływają niechciane łzy. Nie, nie powinna teraz beczeć i robić z siebie ofiary, wszak to nie ona była poszkodowana w tej całej akcji… A jednak z trudem panowała nad tymi niefortunnymi łzami, które same pchały jej się do oczu i których opanowanie wymagało powstrzymania się od mówienia.

Majk nie patrzył już na nią, lecz odwrócił się w stronę ściany z klaserami i po raz drugi na wpół bezwiednie przeciągnął dłonią po włosach. Utkwiwszy wzrok w jednym punkcie, stał nieruchomo, a jego twarz przybrała teraz trudny do opisania wyraz łączący w sobie oszołomienie, niedowierzanie i głębokie poruszenie. Przez kilka długich chwil, które mogły być sekundami czy też minutami, lecz zdruzgotanej Izie wydawały się wiecznością, w gabinecie panowała idealna cisza. Majk nadal stał bez ruchu, zapatrzony przed siebie w półkę z klaserami, lecz jego szare oczy rozświetlały się stopniowo coraz jaśniejszym blaskiem, a wyraz jego twarzy również zmieniał się powoli, płynnie przechodząc ze zdumienia i niedowierzania w coś, co można by nazwać olśnieniem połączonym z nutką tkliwości.

Iza jednak nie widziała tej niezwykłej przemiany, sama bowiem przegrywała właśnie walkę z naporem niemożliwych do pohamowania łez, które najpierw oślepiły ją, a następnie powolutku spłynęły po policzkach, nie tylko nie przynosząc ulgi, ale wręcz wpędzając ją w jeszcze większe poczucie winy.

„Nie rób cyrków, idiotko!” – myślała z wyrzutem pod adresem samej siebie. – „To wszystko twoja wina… trzeba było uważać. Ale dobrze ci tak, masz za swoje! Całe szczęście, że uczciwie wzięłaś to na siebie, przynajmniej to ty oberwiesz za to po sprawiedliwości, a nie biedny Szczepcio, który chciał cię niepotrzebnie chronić… No już, spokój, nie rycz, głupia… To w tej sytuacji jest aż nie na miejscu!”

(c.d.n.)