Anabella – Rozdział LVII (cz. 13)

Myśl ta jednak nie tylko nie pomogła jej, a wręcz przyniosła odwrotny skutek. Próbując ukryć swe niepożądane łzy, powoli, by nie zwracać na siebie uwagi wciąż nieruchomo stojącego Majka, odwróciła się do niego plecami i ostrożnie sięgnęła do kieszeni po chusteczkę. Kiedy jednak podniosła ją, by dyskretnie obetrzeć sobie oczy, z jej piersi wyrwało się niekontrolowane, cichutkie chlipnięcie, które natychmiast zaalarmowało Majka. Gwałtownie wybudzony ze swojego transu, spojrzał na nią z zaskoczeniem, po czym jak oparzony skoczył w jej stronę, chwycił za ramię i odwrócił ku sobie, zaglądając jej w twarz.

– Iza? Ty płaczesz? – zapytał zdumiony, odruchowo ogarniając ją ramionami. – No co ty, elfiku… nie wygłupiaj się!

Zła na samą siebie za tę niepotrzebną scenę, Iza pozwoliła mu się przytulić, z całych sił próbując opanować kolejną falę łez, które jednak nie dały się wepchnąć z powrotem i popłynęły samowolnie, mocząc mu koszulę na piersiach, tak samo jak kiedyś, ponad pół roku temu, kiedy po traumie z Michałem i Sylwią płakała w jego ramionach w magazynku. Tyle że wtedy miała ważny powód do płaczu, dziś zaś tylko robiła z siebie idiotkę…

– Iza, Izulka, no co ty wyprawiasz? – szeptał bezradnie Majk, tuląc ją do siebie i gładząc po włosach. – Nie płacz, proszę… Powiedz, co się stało? Chyba nie chodzi ci o ten kretyński kieliszek? Przecież ja nie przez to… elfiku kochany… chyba nie pomyślałaś, że gniewam się na ciebie o taką bzdurę? To bardzo dobrze, że go stłukłaś, tak właśnie ma być… Izulka…

– Przepraszam – wyszeptała przez łzy, starając się opanować. – Przepraszam, Majk…

– Za co mnie przepraszasz? – zapytał łagodnie, gładząc ją obiema dłońmi po włosach i policzkach. – No powiedz… za co? Za ten kieliszek?

– Za wszystko – wydukała. – I za kieliszek, i za to, że tak ryczę bez sensu…

– A tak… prawda, że bez sensu – uśmiechnął się, schylając się ku niej i ujmując ją delikatnie za podbródek, by podnieść jej głowę. – I na to stary frajer Majk absolutnie się nie zgadza. No, popatrz na mnie, mała! Popatrz i powiedz mi w oczy, ale tak szczerze… jest o co się mazać? No? Mów! O co taki wielki płacz? O jakiś nędzny kawałek szkła, który rozwalił się w drobny mak? Daj spokój…

– Wiem, że teraz tak mówisz – westchnęła Iza, uspokajając się powoli. – Chcesz mnie pocieszyć, bo jesteś dobrym człowiekiem i masz wrażliwe serce. Nie chcesz, żebym ryczała, więc udajesz, że to nic takiego. Ale przecież ślepa nie byłam, widziałam, jak to cię dotknęło w pierwszej chwili…

– Dotknęło? – powtórzył powoli Majk.

Znów ogarnął ją ramionami i wtulił policzek w jej włosy, w zamyśleniu wpatrując się ponad jej głową w przeciwległą ścianę gabinetu.

– No dobra, okej, dotknęło mnie – przyznał cicho, a w jego oczach pojawił się delikatny promyk światła. – Ale nie tak, jak myślisz, elfiku… zupełnie nie tak, jak myślisz. Co tam jakiś kieliszek, to tylko głupie szkiełko…

– Głupie szkiełko, ale o wielkiej sentymentalnej wartości – szepnęła smutno Iza.

Majk pokiwał powoli głową i uśmiechnął się leciutko.

– Niby tak – zgodził się. – Ale zauważ, że wartość sentymentalna nie mieści się w samym przedmiocie, tylko w naszej głowie… albo w sercu. To my przypisujemy ją przedmiotom.

– No owszem – westchnęła Iza. – Ale to przecież na jedno wychodzi.

– Nie do końca – pokręcił głową. – Zastanów się, Izulka. Skoro mamy moc nadania przedmiotowi wartości sentymentalnej, to mamy też moc odebrania mu jej. To logiczne, prawda?

– Logiczne? – powtórzyła niepewnie Iza, podnosząc na niego oczy. – Może i logiczne… ale ja nie za bardzo rozumiem, o co ci chodzi w tym kontekście.

Majk przez chwilę wpatrywał się z roztargnieniem w resztki łez połyskujące na końcach jej długich czarnych rzęs.

– Okej – skinął głową. – Mógłbym tłumaczyć ci to, ćwiczyć retorykę… ale wolę zademonstrować ci to namacalnie.

– To znaczy? – zdziwiła się już nieco uspokojona Iza.

– Poczekaj – uśmiechnął się znacząco, podnosząc w górę palec.

(c.d.n.)