Anabella – Rozdział LVII (cz. 14)

Puścił ją, odsunął się i podszedł do stojącej przy kozetce szafy, w której trzymał ubrania na zmianę i różne szpargały. Sięgnął na najwyższą z półek i zagłębił w nią rękę aż po ramię, szukając czegoś po omacku, po czym powoli i ostrożnie wyciągnął stamtąd niewielkie tekturowe pudełko w odcieniu przybrudzonej bieli. Zamknąwszy szafę, postawił pudełko na biurku i gestem przywołał Izę, która podeszła z mimowolnym zaintrygowaniem.

– Otwórz – polecił jej Majk, ruchem głowy wskazując na pudełko.

Posłusznie wyciągnęła rękę i podniosła wieko. W środku znajdowały się pionowo ustawione tekturki, które dzieliły przestrzeń pudełka na sześć części. Pięć z nich było pustych, zaś w jednej z nich tkwił przedmiot wielkości stłuczonego kieliszka pana Szczepana, błyszczący w świetle lampki szklanym blaskiem.

– Ach! – szepnęła Iza, jak oparzona cofając rękę, natychmiast bowiem domyśliła się, co to było. – Twój ostatni kieliszek…

– Wyjmij go – polecił jej Majk.

Iza pokręciła głową i cofnęła się o krok.

– Nie – zaprotestowała cichym lecz stanowczym głosem. – Nie dotknę go, za nic w świecie. Jeszcze znowu coś się stanie… nie darowałabym sobie tego nigdy… nigdy.

Majk uśmiechnął się z rozbawieniem, zdecydowanym gestem sięgnął do pudełka i wyjął z niego kieliszek. Rzeczywiście, był to ostatni egzemplarz z legendarnego kompletu sześciu takich naczyń z napisem Anabella zamówionych przez niego przed laty. Ujął go w dwa palce i pokazał Izie pod światło, obracając go powoli, by lepiej było widać cały wygrawerowany napis.

– Tak, to ten ostatni – pokiwał powoli głową. – Cztery z tego kompletu stłukłem kiedyś w ataku furii… wyjmowałem je jeden po drugim z pudełka i z całej siły rozwalałem o ścianę. Fajny był łomot! – parsknął lekko śmiechem. – Potem tygodniami wyciągałem szkło z różnych kątów i zakamarków, ale wtedy przyniosło mi to chwilową ulgę… Piąty dałem Szczepkowi i stłukłaś go ty. Został więc tylko ten.

– Całe szczęście – szepnęła ze skruchą Iza. – Masz przynajmniej ten jeden… teraz najcenniejszy na świecie.

– Najcenniejszy na świecie – powtórzył Majk, zerkając na nią spod oka. – Zależy, jak na to spojrzeć, Iza. Powiedz mi, jaką wartość materialną ma taki kieliszek? Pięć złotych? Dziesięć? Nawet gdyby dwadzieścia, biorąc pod uwagę grawer na specjalne zamówienie. To co to są za pieniądze? Żadne.

– Ale przecież tej wartości nie mierzy się pieniędzmi – pokręciła głową Iza. – Chyba nie muszę ci tego mówić… sam to wiesz najlepiej. Wiem, że mnie prowokujesz, tylko nadal nie rozumiem, po co i dlaczego.

– Zaraz zrozumiesz – zapewnił ją Majk, nadal przyglądając się pod światło napisowi wygrawerowanemu na kieliszku. – Ale najpierw odniosę się do tego, co przed chwilą powiedziałaś, a zwłaszcza do tego, co ja powiedziałem wcześniej. Jeśli ten kieliszek kiedykolwiek miał większą wartość niż te dziesięć czy dwadzieścia złotych, to tylko dlatego, że ja sam mu ją nadałem… dobrze mówię? – znów zerknął na nią, jakby z rozbawieniem.

– Dobrze – przyznała niezbyt pewnym głosem, starając się odgadnąć, do czego zmierzał.

– A jeśli ja mu ją nadałem, to ja też mogę mu ją odebrać – ciągnął spokojnie Majk. – Ja i tylko ja. To chyba oczywiste, prawda, efiku?

Iza pokiwała głową z jeszcze bardziej niepewną miną.

– A uwierzysz mi, jeśli powiem ci, że ten kawałek szkła nie ma dla mnie żadnej wartości? – zapytał, uśmiechając się do niej przyjaźnie. – No powiedz, Iza. Uwierzysz w to?

– Nie – szepnęła z przekonaniem, kręcąc głową. – Nie uwierzę.

– Dlaczego? – zdziwił się żartobliwie. – A jeśli dam ci na to słowo honoru?

– I tak nie uwierzę – odparła stanowczo.

– Ech! – zaśmiał się. – Widzę, że bardzo nisko cenisz mój honor! No dobrze… a jeśli poproszę cię, żebyś spojrzała na to przez pryzmat terapii?

Znów pokręciła głową.

– Też nie – odparła smutno. – Nie zasłaniaj się terapią, Majk. Nie uwierzę, choćbyś nie wiem jak to uzasadnił.

– Bo?

– Bo to nieprawda.

(c.d.n.)