Anabella – Rozdział LVII (cz. 15)

Majk pokiwał głową z coraz bardziej rozbawioną miną.

– Nieprawda – powtórzył, wciąż obracając kieliszek w palcach i przypatrując mu się z uwagą w świetle lampki. – Hmm… A gdybym udowodnił ci czynem, że jest tak, jak mówię?

– Czynem? – zdziwiła się Iza. – Jakim czynem?

– A na przykład takim – odparł beztrosko, podrzucając nagle kieliszek w górę i cofając rękę.

Iza w tym samym ułamku sekundy zrozumiała, co miał na myśli, lecz nie zdołała wykonać najmniejszego ruchu i zastygła jak sparaliżowana, z przerażeniem patrząc, jak podrzucony pod sufit kieliszek z impetem spada na terakotową posadzkę i ze szklanym brzękiem rozbryzguje się na niej w drobne kawałki. W oszołomieniu podniosła szeroko otwarte, przestraszone oczy na Majka, który z nadal rozbawioną miną podniósł brwi w udawanym geście zdziwienia.

– O, patrz, stłukło się – skonstatował beznamiętnie. – Ale ze mnie niezdara.

Do gabinetu wsunął głowę Antek.

– Szefie, my już idziemy z Chudym… o, coś się rozwaliło – zauważył, wskazując na szczątki kieliszka na podłodze. – Właśnie słyszałem, że coś poleciało…

– Antek, daj mi tu szczotkę i szufelkę, okej? – polecił mu spokojnie Majk, zerkając spod oka na Izę, która w milczeniu schyliła się, by pozbierać szkło. – Iza, zostaw to, nic nie zbieraj, zmieciemy to prosto na szufelkę. Zostaw, mówię! Jeszcze się pokaleczysz.

Iza posłusznie wycofała rękę i podniosła się do pionu. Majk tymczasem wziął z rąk Antka żądane przedmioty, które ten w okamgnieniu przyniósł mu z korytarza zaplecza, i przykucnął, by zająć się zmiataniem szkła na szufelkę.

– Dzięki, Antonio – rzucił do chłopaka. – Lećcie już z Chudym, my z Izą też zaraz spadamy, tylko ogarniemy to szkło… Wyjdźcie sobie tyłem, ja już wszystko pozamykam.

– Jasne, szefie – skinął głową Antek, z trudem tłumiąc ziewnięcie. – To w takim razie nas już nie ma. Ależ to była dniówka… Do jutra, dobrej nocy!

Iza milczała, nie wiedząc, co powiedzieć. Patrzyła bezradnie, jak Majk zmiata potłuczone szkło, rozglądając się po dalszej części podłogi za rozbryźniętymi szczątkami, a następnie wrzuca zawartość szufelki do stojącego w kącie kosza na śmieci i spokojnie odkłada szczotkę i szufelkę pod ścianę.

„Zrobiłeś to dla mnie” – pomyślała z sercem ściśniętym jednocześnie smutkiem i wzruszeniem. – „Poświęciłeś swoją najcenniejszą pamiątkę, żebym się nie martwiła i nie beczała jak głupia… Boże, co za katastrofa! I jak ja to wszystko naprawię?”

Zakończywszy sprzątanie, Majk podniósł się do pionu, zgarnął z biurka puste pudełko po kieliszkach, zgniótł je w dłoniach i celnym ruchem, jak to miał w zwyczaju, posłał je z daleka do śmietnika. Następnie podszedł do Izy i pochylił się do niej, wpatrując się w jej zmieszaną, znów posmutniałą twarz.

– No, Izulka – zagadnął cichym, ciepłym głosem. – Widzisz? Już po sprawie.

Iza pokręciła głową przecząco. Majk objął ją ostrożnie ramionami i przytulił.

– Nie wierzysz mi – uśmiechnął się lekko. – Udowodniłem ci naocznie, że mam gdzieś to sentymentalne szkiełko, a ty dalej mi nie wierzysz?

– Nie wierzę – szepnęła smutno. – Ale dziękuję ci… bardzo dziękuję.

– Za co? – zdziwił się.

– Za dobre chęci.

Majk parsknął lekko śmiechem.

– Ech, mały nocny elfie – pokręcił głową, tuląc ją do siebie. – Gadasz straszne głupoty, ale co tam, nieważne… Chodź do mnie i doładuj mnie wreszcie należną porcją elfikowej energii. Przynajmniej coś z tego będę miał, czekałem na to cały dzień… marzyłem, że na koniec tej potwornej dniówki chociaż raz pogłaskasz mnie po włosach…

Iza natychmiast podniosła obie dłonie i wsunęła je w jego włosy z myślą, że może chociaż to będzie jakąś minimalną formą zadośuczynienia. Majk uśmiechnął się z zadowoleniem i nadstawił głowę niczym łaszący się kot.

– Tylko nie myśl teraz o Miśku frajerze! – zastrzegł. – Ani mi się waż!

– Okej! – parsknęła śmiechem, szczerze rozbawiona tą aluzją do skojarzeń z Michałem, jakie często ogarniały ją, gdy dotykała jego włosów. – Dzisiaj nie będę. Za bardzo bolą mnie nogi, żeby odpływać w marzenia.

– Racja – przyznał Majk, cofając głowę. – Chodź, usiądziemy sobie na chwilę.

(c.d.n.)