Anabella – Rozdział LVII (cz. 8) - De te fabula narratur

– A Chudy skończył zadanie? – przypomniał sobie, ruchem podbródka wskazując w stronę sektora dla VIP-ów. – Kazałem mu zrobić konstrukcję pod bluszcz.

– Skończył, już dawno – zapewniła go Iza, zbierając z blatu dwa kolejne pozostawione tam puste kufle i dokładając je do tacy. – Zuzia trochę mu pomogła i uporali się z tym w niecałą godzinę.

– Zuzia? – Majk spojrzał na nią zdziwiony, a w jego twarz przybrała surowy wyraz. – Chcesz powiedzieć, że kazał małej zasuwać przy robocie, którą miał wykonać osobiście?

– Nie, skąd znowu! – sprostowała uspokajająco Iza. – Wszystko zrobił sam, Zuzia tylko trzymała mu młotek i podawała gwoździe. Sama ją tam oddelegowałam do pomocy.

– A, to co innego – skinął głową Majk. – Bo już myślałem, że frajer jaja sobie ze mnie robi… Nie ładujcie tyle tego szkła naraz, dziewczyny – dodał, krytycznym wzrokiem wskazując na górę kufli i filiżanek spiętrzoną na tacy. – Przecież Zuzka ma to nosić, nie? Wy może macie wprawę, ale ta mała zaraz gdzieś z tym wyrżnie i będzie katastrofa.

Iza zadrżała, szarpnięta wyrzutami sumienia, gdyż wzmianka o szkle natychmiast przywołała jej na pamięć stłuczony kieliszek pana Szczepana.

– Okej – zgodziła się Wiktoria, podstawiając trzecią tacę i wskazując ją Izie. – Iza, poprzestawiaj parę rzeczy tutaj, co? Ja mam klientów…

Iza posłusznie zabrała się za przestawianie naczyń z przeładowanej tacy na pustą. Majk oderwał ramię od filara, wszedł za bar i spontanicznie dołączył do pomocy.

– Zostaw – zaprotestowała cicho Iza, podnosząc na niego oczy, gdyż stali teraz ramię przy ramieniu. – Idź odpocząć, miałeś ciężki dzień… My już wszystko ogarniemy.

– Nie przyszedłem tu odpoczywać – odparł Majk, spokojnym gestem przejmując od Wiktorii kolejne puste kufle i ustawiając je na tacy. – Chociaż fakt, że jestem totalnie skamany i czuję się jak sflaczały balonik. Bateria wyładowana prawie do zera. Jest tylko jeden niezawodny sposób na szybką reaktywację – mrugnął do niej porozumiewawczo. – Ale żeby podłączyć się do kontaktu, musiałbym mieć do niego dostęp… A tutaj się nie da.

Iza uśmiechnęła się blado na tę aluzję o doładowaniu baterii, która dziś nie sprawiła jej przyjemności, wiązała się bowiem z wizją rozmowy sam na sam. Rozmowy, w której będzie musiała przyznać się do swojej niefortunnej wpadki ze stłuczonym kieliszkiem… Ze smutkiem zastanawiała się, jak dużą przykrość zrobi Majkowi informacją o tym, że zniszczyła dziś jego cenną pamiątkę sentymentalną. A może w ogóle nie powinna o tym wspominać, żeby nie psuć mu humoru po tak ciężkim dniu?

„Jednak nie, muszę załatwić to dzisiaj” – pomyślała z żalem. – „Obiecałam Szczepciowi, że przyznam się sama i lepiej mieć to z głowy od razu. Choć dobijać go jeszcze dzisiaj taką wiadomością…”

Majk raz i drugi zerknął spod oka na jej zamyśloną, jakby przygaszoną twarz i sam spoważniał, mechanicznymi gestami ustawiając na tacy kufle i szklanki.

– Cześć, Majk! – rzucił jakiś student, odstawiając kolejne kufle na blat. – Ile będzie trwała ta przerwa? Weź rusz tego swojego didżeja, żeby puścił muzę, co?

– Cześć – skinął głową Majk, przyglądając mu się z uwagą, jakby usiłował wygrzebać z pamięci jego imię. – Chwila cierpliwości. Przerwa techniczna jest co godzinę, zaraz znowu będzie disco. Spokojnie, gramy aż do pierwszej.

– Olu, zawołaj tu Zuzkę, okej? – zagadnęła tymczasem Iza do schodzącej z sali i zmierzającej na zaplecze koleżanki. – Trzeba zabrać te naczynia do mycia, mamy już trzy pełne tace.

– Jasne – skinęła głową Ola, na której bladej twarzy odbijało się ogromne zmęczenie. – Zaraz ci ją przyślę.

– Dobra, to ja w takim razie skoczę na chwilę do Antka – mruknął Majk, wycofując się zza baru i po raz kolejny badawczo zerkając na Izę. – Do pierwszej to tu chyba chwili spokoju nie będzie… Sam też zaraz stanę z wami do roboty, tylko najpierw zerknę do chłopaków.

– Aha, szefie! – zatrzymała go Wiktoria, coś sobie przypomniawszy. – Mam tu coś dla szefa.

Sięgnęła do szuflady, z której wyjęła bilecik od Werci, i wręczyła mu go ponad blatem baru. Majk odruchowo wziął do ręki złożoną na cztery karteczkę i podniósł w górę brwi.

– Co to jest? – zapytał zdziwiony.

– Liścik od tej czarnej Weroniki – wyjaśniła mu półgłosem Wiktoria, przechylając się nad barem w jego stronę, żeby klienci nie usłyszeli, co mówi. – Była tu przed dziesiątą, szukała szefa i w końcu zostawiła to… Korespondencja ściśle prywatna – dodała z lekkim uśmiechem. – Tajne łamane przez poufne.

(c.d.n.)