Anabella – Rozdział LVIII (cz. 11)

– Więc o to szło! – krzyczał do niej dalej Pablo, z trudem powstrzymując się, by nie chwycić jej oburącz za ramiona. – I przez to ona teraz tak wygląda! Jak cień samej siebie, jak ścięty kwiat… A ja, głupi, myślałem, że… Boże! Jak mogłyście tak ją dobić?! Tak jej dokopać?! Jakim prawem wtrąciłyście się między nią a mnie?!!!

Coraz bardziej przestraszona Iza pokręciła głową.

– Nie, Pablo… to nie tak…

– A jak?! – rzucił z wściekłością. – Sama mi to powiedziałaś, przecież widzę, jak to wyglądało! Najpierw dobre rady w sprawie tamtego gnoja, a potem pomoc w ustaleniu tożsamości mojej… tfu!… kochanki!… Do takich wniosków doszłyście, tak?! Oczywiście wszystko w imię przyjaźni i współczucia!

Drzwi uchyliły się ostrożnie i pojawił się w nich zarys rozczochranej czupryny Majka, który, zaalarmowany krzykami dobiegającymi z gabinetu, zajrzał do środka i ze zdumieniem, niezauważony przez rozmawiających, patrzył na scenę rozgrywającą się w głębi pomieszczenia. Iza, w której wyrzuty sumienia wzmagały się z każdym słowem Pabla, milczała teraz w obawie, by nie sprowokować jakiejś niekontrolowanej reakcji, widziała bowiem, że mężczyzna był na granicy utraty panowania nad sobą. Jej samej zresztą również udzielił się stres, wszystkie mięśnie drżały jej od wewnątrz, a dłonie wręcz trzęsły się w niemożliwy do powstrzymania sposób.

– Przyjaciółki! – ciągnął z furią Pablo, postępując kolejny krok w jej stronę i znów zaciskając pięści. – Tak właśnie wygląda babska przyjaźń! Ciche doradztwo i interpretacja! Nieważne, co przy tym można zniszczyć, jak dobić i osądzić kogoś za jego plecami! Nieważne, co można przy tym rozwalić, tak?!

– Stary, uspokój się! – zainterweniował Majk, wchodząc do gabinetu i zamykając za sobą drzwi. – Co tu się dzieje, do diabła?! Po cholerę tak wrzeszczysz?

Podszedł do Pabla i energicznym gestem chwycił go za ramię, ów jednak zdawał się w ogóle nie zwrócić na to uwagi.

– Piękna żmijowa przysługa! – kontynuował tym samym podniesionym tonem, nie odrywając oczu od coraz bardziej przerażonej twarzy Izy. – Na każdym możliwym planie! Nie spodziewałem się tego po tobie, wiesz?! Akurat nie po tobie… A ona tak ci ufała!

– Nie drzyj się na nią! – huknął poirytowany już teraz Majk, siłą odsuwając go od Izy i stając między nimi. – Uspokój się, do diabła… słyszysz, Pablo?! Uspokój się natychmiast albo na otrzeźwienie dam ci w ryj!

Pablo wyrwał mu się wściekłym gestem, jednak w następnej chwili jakby przygasł, odetchnął ciężko i z nagłą rezygnacją spuścił głowę.

– No już, stary, spokój – podjął ugodowym tonem Majk, klepiąc go po ramieniu. – Wyluzuj, chłopie. Co ci tak odwaliło?

Pablo pokręcił powoli głową, zaciskając zęby.

– Przepraszam – odparł cicho. – Poniosło mnie… To nie jej wina, ona ma rację. To ja nawaliłem… ja i tylko ja… Myślałem, że jak załatwię to sam, to oszczędzę gwiazdeczce tego, czego ona chciała oszczędzić mnie… Boże, jaki kretyn ze mnie… idiota!

– No… nie będę zaprzeczał, bo jest bardzo prawdopodobne, że masz rację – przyznał dyplomatycznie Majk, zerkając na roztrzęsioną Izę, która aż przysiadła na kozetce, nie mogąc opanować słabości w nogach. – Ale co wy tu wyprawialiście? Wydzierałeś ryja jak opętany!

– Przepraszam – powtórzył blado Pablo ze wzrokiem wbitym w podłogę. – Nie pytaj, Majk… proszę cię, nie teraz. Ja najpierw muszę wyjaśnić to z Leą. Wolałbym skoczyć pod pociąg, niż rozmawiać z nią o tym, ale muszę… Moja gwiazdeczka… perełka, niezapominajka… – dodał drżącym głosem, w którym ból mieszał się najtkliwszą czułością. – Ona dla mnie wszystko, a ja jej takie coś… Chryste, zlituj się nade mną!…

To mówiąc, znów złapał się za głowę, po czym, rzuciwszy się do drzwi, w locie chwycił z wieszaka swój płaszcz i wybiegł z gabinetu, nie żegnając się z nikim, jak nieprzytomny. Majk zerknął szybko na siedzącą na kozetce Izę, lecz widząc, że dziewczyna jest w miarę opanowana i spokojna, po krótkiej chwili wahania skoczył do drzwi i pobiegł za Pablem.

(c.d.n.)