Anabella – Rozdział LVIII (cz. 12)

Zostawszy sama, Iza stopniowo ochłonęła z pierwszej fali stresu, choć drżenie mięśni, zwłaszcza rąk, nadal nie ustępowało. To jednak było mało istotne wobec wyrzutów sumienia, jakie obudziły w niej słowa Pabla. Bo czyż nie było w nich dużej dozy racji? Czy ona sama nie przyczyniła się do kryzysu małżeńskiego Lodzi i Pabla? Czy nie wystąpiła w roli pośredniczki złego i niefortunnej doradczyni od siedmiu boleści? Czy bez jej wkładu, „żmijowej przysługi”, jak trafnie i dobitnie określił to Pablo, oboje nie poradziliby sobie z tym szybciej i lepiej?

„Jestem głupia i naiwna” – pomyślała smutno. – „Na przyszłość muszę nauczyć się nie ufać ludziom, którzy nie są godni zaufania… I nigdy nie dać się zwodzić pozorom…”

Urwała myśl, gdyż do gabinetu wrócił Majk, który, zamknąwszy za sobą drzwi, podszedł do niej i bez wahania usiadł obok na kozetce, obejmując ją ramieniem. Jego twarz wyrażała zaniepokojenie.

– Już dobrze, Izulka? – zapytał z troską, przyglądając się jej przygaszonej twarzy. – Bardzo na ciebie nawrzeszczał ten frajer?

– Trochę – uśmiechnęła się blado. – Ale ja na niego wcześniej też, więc jesteśmy kwita. Wszystko dobrze, Majk, dziękuję ci… już dochodzę do siebie.

– Powiedzmy – mruknął bez przekonania. – Cała się trzęsiesz… Ale fakt, że jesteś w dużo lepszym stanie niż on. Chciałem go ogarnąć, zanim stąd wyjdzie, ale poleciał jak wariat, nie patrzył na nic… mam nadzieję, że przynajmniej będzie uważał za kierownicą… Poszło oczywiście o Lodzię i Krawczyka, jak się domyślam? – dodał, zerkając na nią badawczo.

– Tak – pokiwała głową Iza. – Ale nie tylko. Tak naprawdę to o całokształt.

Majk nie spuszczał z niej uważnego spojrzenia.

– No dobra – podjął spokojnie, cofając ramię i opierając sobie oba łokcie na kolanach. – To opowiedz mi teraz o tym całokształcie. Dlaczego frajer tak się wpienił?

Iza westchnęła i wbiła wzrok w podłogę.

– Spokojnie, elfiku – uśmiechnął się lekko. – Nie zdradzisz żadnej tajemnicy, jeśli o to się boisz. Ja wszystko wiem, Pablo zwierzył mi się ze swoich problemów. Próbowałem mu pomóc, ale z nim się nie da gadać… A ty, jak widzę, też wiesz niejedno, pewnie na temat tego idioty Krawczyka. Pamiętasz, jak dziwiłaś się, że zerwałem z nim współpracę? Jak myślisz, dlaczego to zrobiłem?

Iza, której na wieść o tym, że Majk jest wtajemniczony w tę sprawę, od razu zrobiło się cieplej na sercu, zrozumiała teraz wszystko w lot i poczuła przynajmniej częściową ulgę.

– Ach – szepnęła, podnosząc na niego oczy i spontanicznym gestem chwytając jedną z jego dłoni w obie swoje. – Ze względu na Pabla?

Oczy Majka rozbłysły wewnętrznym światłem na jej gest.

– Dokładnie tak – odparł cicho, nakrywając jej dłonie swoją drugą dłonią. – Nie chciałem ci o tym mówić, bo to była tajemnica, sprawa między mną a Pablem. Podejrzewałem oczywiście, że możesz sporo wiedzieć na ten temat, w końcu nieraz gadałaś z Krawczykiem. Powiedziałem to też Pablowi, ale on nie chciał cię o to pytać. Traktował cię jak kogoś w rodzaju wroga, podejrzewał, że spiskujesz z Lodzią przeciwko niemu… Biedny frajer! – westchnął, kręcąc głową. – Po co on to sobie robi, to ja nie pojmuję… Powiedz mi, Iza, bo chcę mieć pewność… chociaż i tak wiem, że mogę ją mieć, inaczej już w nic bym w życiu nie uwierzył… Między Lodzią i tym osłem nic nie było, prawda?

– Nie było – zapewniła go Iza. – Znaczy… w takim sensie, że ona do niczego nie dopuściła, bo psychol oczywiście uderzał do niej, i to z całej pary. Ja sama odegrałam w tym niewdzięczną rolę… Ale i tak do niczego nie doszło, Majk. W ogóle nie było takiej opcji. Lodzia posłała Krawczyka na szczaw, miała na niego odruch wymiotny. Co za pomysł… Przecież ona świata nie widzi za Pablem…

– Właśnie – uśmiechnął się Majk, a na jego twarzy pojawił się wyraz głębokiej ulgi i wzruszenia. – Powtarzałem mu to do znudzenia, przecież znam Lodzię. Ale do niego mówić, to jak rzucać grochem o ścianę. Wpadł w jakąś manię prześladowczą, szajby dostał… nic do niego nie docierało, żadne racjonalne argumenty… Szedł w zaparte, na oślep, jak nie on…

(c.d.n.)