Anabella – Rozdział LVIII (cz. 13)

– Bo on też ją bardzo kocha – szepnęła Iza, wspominając pobladłą twarz Pabla i rozpacz w jego głosie. – Może nawet aż za bardzo… chorobliwie.

– Racja – przyznał Majk. – I powiem szczerze, że nigdy bym się tego po nim nie spodziewał.

– Czego? – zaciekawiła się Iza. – Że tak ją pokocha?

– Mhm. W takim sensie, że on nigdy taki nie był. Nie brały go te sprawy, owszem, lubił się zabawić z dziewczynami, ale nic na poważnie. Takie tam kretyństwa i wygłupy. Nawet dziwiło mnie, że taki z niego cynik, no a z drugiej strony to było mi nawet na rękę… przynajmniej nie byłem w tym sam.

– Aha, rozumiem – szepnęła Iza. – Tylko że w twoim przypadku to było co innego.

Majk zamilkł na chwilę i przyglądał się z uwagą jej półprofilowi, jakby nad czymś się zastanawiał.

– Co innego – zgodził się w końcu. – Chociaż głupota taka sama albo jeszcze gorsza. Ale mniejsza o to, mówiłem o Pablu. Nie sądziłem, że kiedyś aż tak się zakocha, raczej spodziewałem się, że prędzej czy później zwiąże się z kimś z rozsądku… no wiesz, z kimś, kto dobrze by pełnił reprezentacyjną rolę pani mecenasowej i miał na tyle oleju w głowie, żeby na bieżąco ogarniać frajera. Ale kiedy poznał Lodzię… i wsiąkł… ja sam byłem w szoku, jak mocno go wzięło. Dosłownie popadł ze skrajności w skrajność! Fakt, że on zawsze miał w sobie ten rys, że jak już w coś szedł, to na poważnie. Albo coś olewał, albo angażował się na sto procent, nie było trzeciej opcji. Choćby te jego studia prawnicze. Jak już w to wlazł, to na całego, przez kilka lat harował jak wariat, zwłaszcza na aplikacji… no i teraz jest jednym z najlepszych adwokatów w mieście. Klienci naprawdę go cenią, sam nieraz byłem świadkiem, jaką frajer ma renomę.

– Na pewno – pokiwała głową Iza. – Ale jednak własnej sprawy, jak na ironię, pan adwokat nie umie rozwiązać.

– Otóż to – westchnął Majk. – Za dużo w tym emocji. Sama widziałaś, jak on się zachowuje. To nie jest u niego normalne, na ogół jest bardzo opanowany, ale w tej jednej sprawie… w sprawie jego żony… w sekundę potrafi zamienić się w obłąkańca. Ja oczywiście doskonale go rozumiem – dodał ciszej, powolutku gładząc opuszkami palców wierzch jej dłoni. – Gdybym był na jego miejscu, kochałbym żonę tak samo… jak wariat i do nieprzytomności… ale gdybym miał doprowadzić do takiego bagna, do jakiego on doprowadził przez tę swoją chorobliwą zazdrość, to niechby mnie szlag trafił! Do niego kompletnie nie dociera, że w ten sposób niszczy coś bardzo ważnego. Wiarę Lodzi w jego zaufanie.

– Powiedziałam mu to dzisiaj – oznajmiła Iza.

– Powiedziałaś mu? – spojrzał na nią zdziwiony. – Wygarnęłaś mu to prosto w oczy?

– Aha – skinęła głową. – Wkurzył mnie tymi głupimi podejrzeniami i sugestiami wobec Lodzi, więc wypaliłam mu w końcu, co o nim myślę. Powiedziałam mu wprost, że jest patologicznym zazdrośnikiem.

– Brawo! – uśmiechnął się z satysfakcją Majk. – Mój dzielny elfik! Świetnie, że frajer usłyszał to z niezależnych ust, bo na to, co ja mu tłumaczę, już kompletnie nie zwraca uwagi. A skoro ty powtórzyłaś mu to od siebie, to może w końcu do niego dotrze. To przez to tak na ciebie wrzeszczał?

– Nie – pokręciła głową Iza. – To jeszcze inna historia.

– No dobra, to powiedz mi wszystko od początku – zażądał Majk. – O Krawczyku, o Lodzi i o twojej roli w tym wszystkim. A potem ja opowiem ci, jak to wygląda ze strony Pabla. Spróbujemy we dwójkę ogarnąć ten syf w całości, bo być może trzeba będzie…

Przerwał mu dzwoniący w kieszeni telefon. Wyjął go zniecierpliwionym gestem i spojrzał na wyświetlacz, po czym z zaskoczoną miną pokazał go Izie.

– Ćwikliński? – szepnęła zdumiona, odczytując nazwisko byłego dostawcy wyświetlone na ekranie. – Przecież już nie współpracujemy… Czego on jeszcze może od nas chcieć?

(c.d.n.)