Anabella - Rozdział LVIII (cz. 4) - De te fabula narratur

Do pokoju widzeń zajrzał strażnik, gestem ręki sygnalizując, że wizyta powoli dobiega końca. Iza pokiwała głową na znak, że rozumie przekaz, i łagodnie wysunęła z rąk Kacpra swą wygniecioną i lekko już zaczerwienioną dłoń.

– Będę musiała już się zbierać, Kacperku – powiedziała z żalem, podając mu torbę z prezentami, które przyniosła dla niego i która została dokładnie sprawdzona przez strażników przy wejściu. – Masz, to dla ciebie. Trochę dobrych rzeczy do jedzenia, kilka nowych ubrań i książka do poczytania.

– Książka? – zdziwił się i lekko skrzywił Kacper.

– Tak, przyniosłam ci Hrabiego Monte Christo – uśmiechnęła się Iza, podnosząc się od stolika. – Będziesz mógł poczytać sobie w razie, gdybyś bardzo się nudził. Bohater przez jakiś czas też siedzi w więzieniu, ale w dużo gorszym niż ty, bo w prawdziwym lochu. I o wiele dłużej. Tylko nie inspiruj się tym, co on tam wyprawia! – zaśmiała się, podnosząc w górę palec. – Ty masz być grzeczny!

Kacper zerknął na nią z zaciekawieniem i również podniósł się od stołu.

– A co wyprawia?

– Jeśli chcesz się dowiedzieć, to musisz przeczytać sam – mrugnęła do niego Iza. – Nie będę opowiadać, żeby nie psuć ci lektury.

Kacper odłożył torbę z prezentami na stolik, po czym podszedł i ogarnął Izę ramionami.

– Ja tam książek nie czytam – zaznaczył z powagą. – Ale na tę twoją może sobie zerknę, i tak nie mam co robić… A teraz chodź, Iza, daj się przytulić… o tak… Ja pierniczę, jak ja na to czekałem! Od razu chce się człowiekowi żyć…

Iza chętnie pozwoliła mu się przytulić, podobnie jak poprzednim razem, wyobrażając sobie, jak bardzo musiało mu brakować jakiejkolwiek bliskości, gotowa przekazać mu choć odrobinę ludzkiego ciepła i dobrej, życzliwej energii.

„Jak Michasiowi” – pomyślała, znów uśmiechając się na wspomnienie Majka, który regularnie, z charakterystyczną dla siebie zabawną autorytarnością domagał się porcji doładowania energią w trybie terapii. – „Taka moja rola, a oni obaj bardzo tego potrzebują. Dla Kacpra to też jest przecież rodzaj terapii, zwłaszcza teraz…”

– Ty to jesteś jak plaster na ranę, Iza – ciągnął Kacper, jakby czytając w jej myślach. – Jak się człowiek do ciebie przytuli, to jakby był, kurka, w niebie… No fakt, że jak dla mnie to ciągle trochę za chuda jesteś – zastrzegł dla porządku. – Mogłabyś nabrać trochę ciałka tu i ówdzie, nie powiem, wtedy byłoby idealnie… ale za to jak superowo pachniesz… mmm…

Przy drzwiach rozległo się znaczące chrząknięcie. Iza i Kacper jak na komendę podnieśli głowy i odsunęli się od siebie na widok stojącego w wejściu strażnika.

– Koniec wizyty – oznajmił ów urzędowym tonem, zerkając z ciekawością na dziewczynę i przenosząc badawczy wzrok na Kacpra. – Proszę panią o opuszczenie sali.

– Trzymaj się, Kacperku – szepnęła ciepło Iza, ściskając rękę Kacpra i wspinając się na palce, by ucałować go w policzek. – Pamiętaj, że oboje z panem Stasiem cały czas o tobie myślimy.

– Dzięki, Iza – odszepnął Kacper, z żalem puszczając jej dłoń. – Ty też się trzymaj.

Po wyjściu z sali widzeń Iza dołączyła do pana Stanisława, który czekał na nią na ławeczce ustawionej w korytarzu, po czym oboje, podobnie jak poprzednim razem, opuścili zakład karny w całkowitym milczeniu, do którego w naturalny sposób skłaniała ponura atmosfera tego miejsca.