Anabella - Rozdział LVIII (cz. 5) - De te fabula narratur

– Zuzka, chodź ze mną za moment, pomożesz mi pozbierać naczynia z sali – zarządziła Iza, zaglądając do kuchni, na co Zuzia natychmiast odłożyła na blat trzymają w ręce ściereczkę i skwapliwie podskoczyła w stronę wyjścia. – Zaraz kończysz zmianę, tak?

– Tak, proszę pani – pokiwała grzecznie głową dziewczyna. – Dzisiaj mam tylko do osiemnastej. Ale jeśli trzeba zostać dłużej, to…

– Nie trzeba – przerwała jej z uśmiechem Iza. – Tak tylko chciałam się upewnić. Muszę powiedzieć, że słyszałam na twój temat pochwały – dodała, kiedy we dwie szły już korytarzem zaplecza. – I nie omieszkam powtórzyć ich szefowi.

– Pochwały? – powtórzyła cicho zdumiona dziewczyna.

– Tak, od Antka i Chudego – wyjaśniła jej spokojnie Iza. – Podobno bardzo im dzisiaj pomogłaś przy rozładunku vana, a to była praca ponad twoje obowiązki. Będę o tym pamiętać.

– Segregowałam tylko warzywa – odparła Zuzia, oblewając się nagłym rumieńcem. – To nie było nic takiego, proszę pani… Pani Dorota wysłała mnie, żebym pomogła panu Antkowi i panu Łukaszowi, no to pomogłam…

– Aha, słyszałam – pokiwała głową Iza, zgarniając po drodze z blatu baru dwie tace i jedną z nich podając Zuzi. – Trzymaj to, zaczynamy od sektora B… To była ogromna pomoc dla chłopaków, Dorotka mówiła mi, że te warzywa przyjechały kompletnie pomieszane.

– Tak, proszę pani – przyznała Zuzia, przystępując wraz z Izą do zbierania pustych naczyń i śmieci z dwóch opuszczonych stolików w sektorze B. – Marchewki były w tej samej skrzynce co pomidory, trzeba było wybrać te najbardziej poobtłukiwane, żeby poszły od razu do sałatki. A te dobre do osobnej skrzynki.

– Chudy mówił, że zrobiłaś znakomitą robotę – podsumowała Iza. – Nie tylko z marchewkami, bo wiem, że było tego dużo więcej. I że potem dzielnie pomagałaś im ładować na vana puste skrzynki. Cieszę się, kiedy docierają do mnie takie pochwały na twój temat, Zuziu.

– Ojej, dziękuję… – odparła zawstydzona Zuzia. – Ale to nic takiego, proszę pani. Pan Łukasz nie powinien mnie chwalić, bo on sam najwięcej pracował, ja tylko trochę pomogłam… To miło z jego strony…

– Iza?! – rozległ się za ich plecami zdziwiony damski głos. – Iza Wodnicka?

Iza odwróciła się. Głos należał do dziewczyny, która wraz z dwiema koleżankami siadała właśnie przy stoliku pod ścianą. Rozpoznała ją natychmiast – była to Beata, jej koleżanka z klasy z liceum, która mieszkała w okolicach Radzynia i której od czasu matury nie widziała ani razu. Nigdy zresztą nie nawiązały głębszego kontaktu, gdyż Iza w liceum trzymała się głównie z Agnieszką, a z grupką Beaty poza lekcjami rozmawiała tylko sporadycznie. W następnej sekundzie w jednej z towarzyszących jej dziewczyn rozpoznała też drugą koleżankę z klasy, Emilię, przyjaciółkę od serca Beaty. Nie znała tylko tej trzeciej.

Mimo że kontakt z Beatą i Emilią urwał się już prawie cztery lata temu, widok znajomych twarzy z rodzinnej okolicy sprawił Izie szczerą przyjemność, tym bardziej że obie dziewczyny były życzliwymi i sympatycznymi osobami.

– To ty? – nie mogła nadziwić się Beata, kiedy Iza z uśmiechem podeszła do ich stolika, dając Zuzi znak ręką, by kontynuowała zbieranie naczyń.

– No przecież widzisz, że ona, co się głupio pytasz! – zaśmiała się Emilia. – Cześć, Iza, ale dawno cię nie widziałam!

Podeszła do niej i objęła ją spontanicznym gestem. Iza odwzajemniła jej uścisk, po czym w ten sam sposób przywitała się z Beatą.

– Cześć, dziewczyny! – rzuciła wesoło. – Co za niespodzianka! Miło was widzieć!

– Jejku, co za spotkanie! – cieszyła się Beata. – W życiu bym się nie spodziewała! Pracujesz tutaj, tak? – dodała, lustrując wzrokiem jej biały kelnerski fartuszek. – Jesteś kelnerką?

– Tak – skinęła głową Iza. – Już od roku. I nigdy was tu nie widziałam!

– Ach, bo jesteśmy tu chyba dopiero trzeci raz… czy czwarty, jakoś tak, co nie, Emi?

– No, coś koło tego – przyznała z zastanowieniem Emilia. – Rzadko chodzimy do knajp w centrum, mamy dwie ulubione na miasteczku akademickim i zwykle tam przesiadujemy. Zwłaszcza w pubie U Agaty! – obie z Beatą zaśmiały się, zerkając na siebie porozumiewawczo. – A do Anabelli zaglądamy tylko czasami na dyskotekę. Dzisiaj też ma być impra, z tego, co słyszałam?

– Tak, będzie disco, oczywiście – zapewniła ją z uśmiechem Iza. – Od dwudziestej. Kolega już się tym zajmuje.

– Izka, ale usiądź z nami na moment, pogadamy sobie, co? – zaproponowała Beata, wskazując na trzecią koleżankę. – To jest Aśka, nasza koleżanka z roku, poznajcie się.

– Miło mi – uśmiechnęła się Iza, podając rękę nieznajomej dziewczynie. – Iza.

– Właśnie, siadaj z nami! – podchwyciła Emilia. – Wiadomo, że pracujesz, ale jeszcze nie ma tak dużo ludzi… Pięć minut chyba możesz urwać, nie?

– Okej, usiądę z wami na chwilkę – zgodziła się chętnie Iza, zajmując wolne krzesło. – Powiecie mi przy okazji, co zamawiacie, to zaraz wam przyniosę albo poproszę koleżankę. Fajnie was widzieć, naprawdę, ja też się nie spodziewałam… Studiujecie w Lublinie, jak rozumiem?

(c.d.n.)