Anabella - Rozdział LVIII (cz. 6) - De te fabula narratur

Po zamówieniu przez dziewczyny napojów i przekąsek, których przyniesienie Iza zleciła Zuzi, rozmowa rozwinęła się bardzo szybko i spontanicznie. Obie koleżanki studiowały w Lublinie na weterynarii, skończyły już licencjat i zaczynały studia magisterskie, po których miały plan założyć klinikę dla zwierząt domowych w jednej z podradzyńskich miejscowości. Roześmiane, pełne energii dziewczyny z wielkim entuzjazmem rozprawiały o swoim zamiarze kontynuowania wieloletniej przyjaźni również na planie zawodowym, a na wieść o tym, że sklep siostry Izy w Korytkowie prosperował coraz lepiej i od niedawna pracowała w nim również Agnieszka, ucieszyły się, dopytując o nią z najwyższą życzliwością.

– Tak, pracuje u nas od jesieni – wyjaśniła Iza, starannie omijając drażliwe informacje o stanie Agnieszki i dramacie, jaki ją spotkał. – Moja siostra potrzebowała kogoś do pomocy, a Aga po powrocie z Warszawy akurat była wolna i tak się złożyło, że wylądowała u nas.

– A ty też pewnie wrócisz tam po studiach? – domyśliła się Beata. – Rodzinny interes to nie byle co, trzeba to ciągnąć, zwłaszcza jak się rozkręca. Bo tutaj to chyba tylko tak dorabiasz na czas studiów, co?

– Pomyślę o tym, jak będę kończyć – odparła spokojnie Iza. – Na razie jeszcze do tego daleko, jestem dopiero na drugim roku licencjatu.

– Na drugim roku? – zdumiały się dziewczyny. – Ale jak to? Dlaczego dopiero na drugim?

Iza w skrócie opowiedziała im o sytuacji, w jakiej znalazła się po śmierci matki i która nie pozwoliła jej pójść na studia tuż po maturze, co dziewczyny, będące wówczas cichymi świadkami jej rodzinnego dramatu, przyjęły ze współczuciem i zrozumieniem.

– I pomyśleć, że miałaś zacięcie, żeby po dwóch latach jednak wybrać się na studia – zauważyła Beata, patrząc na nią z podziwem. – Ja na twoim miejscu, mając pod ręką rodzinny biznes, pewnie bym…

– Iza, przepraszam – przerwał jej Antek, który szybkim krokiem podszedł do ich stolika i nachylił się nad Izą. – Bardzo jesteś zajęta? Jest pilna sprawa.

– No? Co się dzieje? – poderwała się natychmiast Iza. – Rozmawiam sobie tylko… Co jest, Antoś? Jakiś problem na zapleczu?

– Nie – pokręcił głową Antek. – Ale przyszedł pan Paweł i koniecznie chce z tobą rozmawiać. Powiedziałem mu, że cię zawołam.

Iza odruchowo zerknęła w stronę baru, gdzie rzeczywiście rysowała się elegancko ubrana w ciemny garnitur sylwetka Pabla, i po raz pierwszy odkąd go poznała, jego widok wywołał w niej dyskomfort graniczący z niechęcią. Przed jej oczami, po raz kolejny w ciągu ostatniego tygodnia, mignęła wizja bladej i spłakanej twarzy Lodzi, a potem liliowej koperty, którą podawała jej swą wypielęgnowaną dłonią Ewelina. Wzdrygnęła się mimowolnie i poczuła, jak po karku przebiega jej nieprzyjemny, zimny dreszcz. Rozmowa z Pablem w tych okolicznościach była doprawdy ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę…

– A szefa jeszcze nie ma? – zapytała, z trudem kryjąc niechęć.

– Nie ma – pokręcił głową Antek. – Zresztą on nie chce gadać z szefem tylko z tobą. Powiedział mi to wyraźnie. Tylko z Izą.

– Okej – szepnęła. – Już idę. Dzięki, Antek.

Przeprosiwszy koleżanki, z ciężkim sercem udała się w stronę baru, gdzie czekał wyraźnie zniecierpliwiony Pablo. Już z daleka zauważyła, że, zamiast jak zwykle stać nonszalancko oparty o filar lub o róg wysokiego blatu, mężczyzna chodził w tę i z powrotem wzdłuż ściany z wejściem na zaplecze, od czasu do czasu nerwowym gestem dłoni przesuwając po czole. Zachowanie to wcale nie dodało jej otuchy, przez chwilę poczuła wręcz coś w rodzaju obawy, jakby ten skądinąd sympatyczny i zawsze budzący w niej jak najcieplejsze uczucia człowiek stał się nagle kimś obcym, niemal wrogim.

(c.d.n.)