Anabella - Rozdział LVIII (cz. 7) - De te fabula narratur

„Nie mogę go osądzać, nie znając wszystkich okoliczności” – myślała, z całych sił starając się odepchnąć od siebie obraz zrozpaczonej, wymęczonej twarzy Lodzi, który uporczywie pchał jej się przed oczy. – „Ale jeśli okaże się, że przyszedł tutaj po to, żeby zamknąć mi usta na temat Eweliny…”

Była to pierwsza myśl, która narzuciła jej się jako powód tej wizyty i żądania rozmowy właśnie z nią. I była to myśl nie do zniesienia. Pomijając to, że potwierdziłoby to straszną hipotezę, której nie chciała dopuszczać do swojej świadomości, a przez to zrujnowałoby do cna wszelkie jej ideały, dodatkowo postawiłoby ją to w niezręcznej sytuacji względem Lodzi. Bo czyż mogłaby przemilczeć przed nią tę rozmowę z Pablem? Musiałaby powiedzieć jej o tym lojalnie, wiedząc, że złamie jej to serce i pozbawi resztek nadziei…

– O, jesteś, Iza! – odetchnął z rodzajem ulgi Pablo, kiedy tylko dostrzegł ją podchodzącą powoli z głębi sali.

Iza od razu zauważyła, że wyglądał bardzo źle – twarz miał szarą i przygaszoną, oczy podkrążone, jakby nie spał po nocach, a jego skronie były jeszcze bardziej oszronione niż wcześniej, co z jednej strony dodawało mu powagi, z drugiej zaś pogłębiało przygnębiające wrażenie. Pośpiesznym krokiem ruszył jej na spotkanie i wyciągnął do niej rękę.

– Cześć – uśmiechnęła się z przymusem Iza, nie bez oporu podając mu dłoń, którą uścisnął i natychmiast puścił. – Antek mówił, że chciałeś ze mną rozmawiać.

– Tak – skinął głową Pablo, rozglądając się wokół z zastanowieniem. – Ale wolałbym na osobności. Znajdzie się tu jakieś spokojne miejsce, gdzie można by pogadać sam na sam?

Iza zadrżała z niepokoju, bowiem słowa te nie były dobrą wróżbą. Opanowała się jednak i przybrała spokojną, neutralną minę.

– Jasne – odparła szybko, ruchem ręki wskazując mu wejście na zaplecze. – Chodźmy do gabinetu Majka, tam jest cicho i spokojnie, a jego jeszcze nie ma. Pewnie będzie dopiero koło dwudziestej albo i później.

– Okej – zgodził się Pablo, uprzejmie wskazując jej, by poszła przed nim. – Postaram się nie zająć ci za dużo czasu, chcę tylko zadać ci kilka pytań.

Wprowadziwszy go do gabinetu i zamknąwszy drzwi, Iza skwapliwie sięgnęła po stojące pod ścianą krzesło, by przysunąć je i zaprosić go do zajęcia miejsca. Pablo jednak powstrzymał ją stanowczym ruchem ręki.

– Nie – rzucił twardo, odkładając tylko na stojący przy drzwiach wieszak zimowy płaszcz, który dotąd trzymał w ręce. – Bez zbędnych ceregieli, Iza. Nie będę bawił się w podchody, chcę wiedzieć wszystko i natychmiast, bez owijania w bawełnę. Jesteś jedyną osobą, która może mieć tu jakieś konkretniejsze informacje. I podejrzewam, że je masz. Proszę, żebyś nic przede mną nie ukrywała.

– Co chcesz wiedzieć? – zapytała cicho Iza, uznając, że nie ma sensu udawać przed nim, że nie rozumie, o co chodzi.

– Wszystko, co odnosi się do mojej żony i do tego… tego… – zaciął na chwilę wargi, jakby słowo, które miał zamiar wypowiedzieć, nie chciało mu przejść przez usta. – Do tego gnojka Krawczyka – dokończył, cedząc to nazwisko przez zęby. – Chcę wiedzieć, jaka jest prawdziwa relacja między nimi.

Iza, która instynktownie wyczuła w jego tonie ukryte oskarżenie pod adresem Lodzi, podniosła głowę i spojrzała na niego wyniośle, niemal z oburzeniem.

„Ona jest winna, tak?” – pomyślała, nie ważąc się jednak wypowiedzieć na głos tych słów. – „Ona… a ty święty!”

– No, mów – ciągnął Pablo, patrząc na nią rozkazująco. – Wiem, że coś wiesz… ty albo nikt. No dalej! – podniósł głos, aż podskoczyła. – Mów, do cholery!

Iza cofnęła się o krok, poirytowana jego nakazującym tonem.

– Relacja? – powtórzyła ostro. – Między Lodzią i Krawczykiem? Nie ma żadnej relacji.

Pablo aż zagotował się z tłumionej furii.

– Nie kłam! – rzucił tym samym podniesionym głosem. – Nie łżyj mi w żywe oczy, bo nie ręczę za siebie! Słyszysz, Iza? Nie baw się ze mną w kotka i myszkę! Mam tego dość! Jestem jej mężem i mam prawo wiedzieć! Mów mi natychmiast wszystko, co wiesz!

(c.d.n.)