Anabella – Rozdział LVIII (cz. 8)

– Nie kłamię – odparła zimno Iza, rzucając mu pełne godności spojrzenie. – Nie mam w zwyczaju kłamać i teraz też mówię prawdę. A ty nie krzycz na mnie. Łatwo przychodzą ci oskarżenia, co? A sam niby jesteś w porządku?

Pablo znieruchomiał na te słowa.

– Co masz na myśli? – odparł ciszej, przyglądając jej się w napięciu.

Iza, dla której ta reakcja była niemal jawnym potwierdzeniem jego nieczystego sumienia, nie mogła powstrzymać drwiącego uśmiechu.

– Sam przed chwilą powiedziałeś, że jestem jedyną osobą, która może tu coś wiedzieć – odparła spokojnie. – I owszem, wiem. Może nawet więcej, niż byś chciał. Ale okej, załatwmy najpierw tego Krawczyka – dodała ugodowo. – Powiem ci wszystko, co wiem o tej sprawie… pod warunkiem, że uspokoisz się i przestaniesz na mnie krzyczeć.

– Dobra – skinął głową Pablo, zaciskając pięści i zagryzając zęby, jakby siłował się sam ze sobą. – Będę nad sobą panował. A przynajmniej spróbuję… Mów.

– Możesz mi nie wierzyć – ciągnęła Iza, uznając, że jeżeli nadarza jej się okazja do wyjaśnienia nieporozumienia, którego on sam, w nadmiarze emocji, od wielu tygodni nie umiał wyjaśnić z własną żoną, to nie wolno jej zmarnować tej szansy. – Nie obchodzi mnie to, ja mówię prawdę. Między Lodzią i Krawczykiem nie ma i nigdy nic nie było. A raczej było… tylko z każdej strony co innego. I nie w tym sensie, co myślisz.

– To znaczy? – zapytał czujnie Pablo.

Iza nabrała powietrza w płuca i powoli, starannie dobierając słowa, opowiedziała mu o okolicznościach, w których Krawczyk poznał Lodzię, o jego rosnącym zainteresowaniu jej osobą oraz o coraz odważniejszych podchodach w celu zdobycia jej względów, w czym w dużym stopniu ona sama nieświadomie wzięła udział, przekazując Lodzi pudełko czekoladek z ukrytym w nim listem miłosnym.

– Byłam naiwna jak dziecko – przyznała, zerkając spod oka na mężczyznę, który słuchał w milczeniu, nerwowym krokiem przemierzając wzdłuż i wszerz przestrzeń między dwiema przeciwległymi ścianami gabinetu. – Wkręcił mnie w to cynicznie i z premedytacją, a ja, głupia, nie widziałam w tym nic złego. Wręcz sama uspokajałam Lodzię, że on już taki jest, mówiłam jej, że względem mnie też zachowuje się dziwnie… bo tak było, choć akurat nie w tym sensie…

– To samo powiedział mi Majk – zauważył Pablo, zatrzymując się na chwilę i patrząc na nią świdrującym wzrokiem. – Mówił, żebym odpuścił, bo gnojek nie uwziął się tylko na nią, ale dowalał się też do ciebie. To prawda?

– Nie do końca – pokręciła głową zmieszana Iza. – Z wierzchu rzeczywiście tak to wyglądało, bo w pewnym momencie czepił się mnie jak rzep. Sama nie rozumiałam, o co mu chodziło, zwłaszcza że nie wyczuwałam z jego strony tego typu podtekstów. Dopiero później, kiedy wszystko złożyło mi się w całość, ogarnęłam, że od początku chodziło mu o Lodzię, a mnie traktował jako nieświadomą swojej roli pośredniczkę. W pewnym momencie nawet próbował mnie przekupić. Zaproponował mi kasę, pewnie w zamian za to, żebym pomagała mu nawiązywać z nią kontakt… ale oczywiście to tylko moje domysły, bo odmówiłam mu, zanim zdążył przedstawić mi swoją propozycję.

– Pieprzony bydlak! – wycedził przez zęby Pablo.

– Wykorzystał moją naiwność – ciągnęła ostrożnie Iza. – Chociaż to i tak nieistotne, bo nic na tym nie ugrał. Na koktajlu Lodzia wyczuła z jego strony te podjazdy i opowiedziała mi o tym, bo wahała się, czy nie powiedzieć o wszystkim tobie. A ja uspokoiłam ją, że on już taki jest i po prostu ma nierówno pod sufitem.

– Dlaczego nic mi nie powiedziała? – zapytał cicho Pablo.

– Chciała oszczędzić ci nerwów – wyjaśniła mu smutno Iza. – Tobie i Majkowi. Zwłaszcza że ja sama zapewniłam ją, że psychol względem mnie też zachowywał się dziwnie. To ją uspokoiło, ucieszyła się nawet…

– Powinna była mi powiedzieć – przerwał jej twardo Pablo. – Gdyby nie miała nic na sumieniu, nie bałaby się podjąć tematu.

(c.d.n.)