Anabella – Rozdział LVIII (cz. 9)

– Nieprawda – pokręciła głową Iza. – Ona ma sumienie czyste jak łza. A milczała, bo bała się twojej reakcji i tego, że z małej bzdury zrobi się wielki dym.

– To nie jest mała bzdura! – podniósł głos Pablo. – To jest cholernie poważna rzecz!

– Wtedy o tym nie wiedziała – zapewniła go łagodnie Iza. – Żadna z nas nie zdawała sobie sprawy z tego, co knuje ten psychol. Skąd miałyśmy to wiedzieć? Wszystko brałyśmy za dobrą monetę, i ona, i ja…

– Ale tobie przynajmniej o tym powiedziała! – zauważył ostrym tonem Pablo. – Zwierzyła ci się, poprosiła o radę. A przede mną ukryła wszystko! Jeśli tak wygląda kobieca lojalność i uczciwość małżeńska…

Na te słowa Iza aż zakipiała z oburzenia. W jej pamięci znów błysnęła spłakana twarz Lodzi kładącej drżącą dłonią na stole liliowy liścik od Eweliny.

– Kobieca lojalność? – powtórzyła, również podnosząc głos. – Uczciwość małżeńska? Nooo… o tym to my sobie jeszcze pogadamy! Zaraz do tego dojdę, proszę pana!

Pablo znów znieruchomiał, przyglądając jej się na wpół podejrzliwie, na wpół z zaskoczeniem, jakby nie spodziewał się po niej tak gwałtownej reakcji.

– Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego nic ci nie powiedziała, to bardzo proszę! – ciągnęła wciąż podniesionym głosem Iza. – Dlatego, że się ciebie bała! Rozumiesz to?! Bała się twojej głupiej reakcji! Dobra… powiem to wprost! Wszyscy wiedzą, że jesteś chorym, patologicznym zazdrośnikiem i w każdym facecie, który zamieni z nią dwa niewinne słowa, widzisz potencjalnego uwodziciela! Nie chciała, żebyś się denerwował! Rozumiesz?! Chciała uciąć to sama i oszczędzić ci stresu, bo twoje dobre samopoczucie jest dla niej święte! A wiesz dlaczego? Bo ona cię kocha! Naprawdę cię kocha, ciebie i tylko ciebie… powtarza to przy każdej okazji… Dla niej na świecie nie istnieje żaden inny facet poza tobą!

Pablo stał w miejscu jak zaklęty i patrzył na nią blady, z poważną miną.

– Ale jednak każdy ma swoje granice! – kontynuowała z coraz większą furią Iza. – A twoje zachowanie nie dawało jej komfortu psychicznego ani odwagi, żeby pogadać z tobą o tym jak człowiek z człowiekiem. Dlatego dusiła to w sobie! A potem to się już tylko automatycznie pogłębiało. Im bardziej psychol atakował, tym trudniej było jej przełamać obawy i powiedzieć ci o wszystkim! Nie dlatego, że cokolwiek miała na sumieniu, jak przed chwilą bezczelnie zasugerowałeś… wstydziłbyś się, naprawdę… ale dlatego, że ty sam zachowujesz się nienormalnie! Nie rozumiesz, że w ten sposób pokazujesz jej, że jej nie ufasz?! Że zmuszasz ją do tego, żeby tłumaczyła się przed tobą z rzeczy, których nie zrobiła?! Myślisz, że ona nie ma swojego honoru, swojej dumy?! I że fajnie jej było, kiedy podejrzewałeś ją o romans z tym kretynem?! Z palantem, którego brzydziła się od pierwszej chwili i który dostał od niej kopa przy pierwszej okazji, kiedy tylko odkrył karty? Zastanów się, czego ty od niej oczekiwałeś, zachowując się jak idiota! Miała tłumaczyć ci się z czegoś, czego nie było? Po co? Żebyś powiedział jej, tak jak mnie przed chwilą, że kłamie?! Ogarnij się wreszcie, człowieku! Gdybyś jeszcze sam miał czyste sumienie! I ty mówisz o uczciwości…

Zatrzymała się, żeby nabrać tchu, bo z oburzenia aż zabrakło jej powietrza i głos uwiązł jej w gardle. Miała wrażenie, że każdy mięsień jej ciała drży, jakby trzęsła nią febra.

– O co ci chodzi? – zapytał Pablo, który słuchał tej reprymendy w milczeniu, lecz teraz skorzystał z okazji, by wtrącić słowo. – Powiedz mi, do diabła, o co biega, Iza! Jakie czyste sumienie? No, mów! Nie będę zgadywał, już łeb mi od tego pęka! Co masz na myśli?

– Nie co, tylko kogo – oznajmiła mu twardo Iza, odzyskując głos. – Nie udawaj głupiego. Mam na myśli Ewelinę.

Imię to wyskandowała dobitnie, celowo nie spuszczając z niego wzroku, by zobaczyć jego pierwszą reakcję, która niestety nie zawiodła jej smutnych oczekiwań. Pablo drgnął jak rażony prądem i w ułamku sekundy zbladł jeszcze bardziej, wpatrując się w nią szeroko otwartymi oczami.

(c.d.n.)