Anabella - Rozdział LX (cz. 1) - De te fabula narratur

– To jest bardzo dobre, Michasiu – przyznał pan Szczepan pochylony nad porcją włoskiego spaghetti, które Majk przywiózł dla niego z Anabelli i odgrzał mu w kuchni. – Trochę dziwny ten sos, jeszcze takiego nie jadłem, ale bardzo mi smakuje.

– Szczepciu, co zrobiłeś z brudną bielizną? – zdziwiła się Iza, która właśnie wróciła z kontroli mieszkania. – Jeszcze przedwczoraj w łazience był prawie cały kosz, a dzisiaj pusto… Pewnie pani Jadzia wzięła ci to do prania?

– A nie, Izulka – odparł nie bez dumy staruszek. – Sam dzisiaj wszystko zaniosłem do pralni, jutro mam odebrać.

– Sam zaniosłeś do pralni całą siatę brudnej pościeli i gaci? – powtórzył Majk, wymieniając z Izą zdumione spojrzenia. – I to w takim śniegu i mrozie? Nie rób sobie jaj, stary wariacie, przecież to jest ciężkie, a pralnia daleko! Chcesz się wykończyć?

Pan Szczepan uśmiechnął się znad swojej porcji spaghetti i pokręcił głową.

– Nic mi się nie stało, Michasiu – zapewnił go pogodnie. – Prawda, że trochę się zmęczyłem, ale to właśnie przez ten śnieg, bo całą noc padało i rano jeszcze trochę też. Ale poszedłem, bo od wczoraj tak sobie planowałem, że zaniosę to do pralni, a wracając, zajrzę jeszcze do kościoła. Tak, Izulka, nie gniewaj się na mnie – dodał na widok wyrażającej dezaprobatę miny Izy. – Ja teraz mam naprawdę dużo siły, już dawno tyle nie miałem.

– Co fakt, to fakt – zgodził się Majk, przyglądając mu się na wpół z niedowierzaniem, na wpół z zadowoleniem. – Ostatnio takiej formy nabrałeś, że czterdziestolatek by się nie powstydził. Jeszcze miesiąc temu nie miałeś nawet połowy tego pałeru co teraz. Nie, Iza?

– Serio – przyznała z nieskrywaną radością Iza, stając za krzesłem staruszka i kładąc mu dłonie na ramionach. – I nie tylko siły masz więcej, Szczepciu, ale też zdrowiej wyglądasz i wreszcie jesz z apetytem. Ja nie wiem, czy kiedykolwiek widziałam cię w takiej formie, nawet na samym początku.

– Bo to już moje ostatnie podrygi, Izulka – odparł wesoło pan Szczepan, dojadając ze smakiem spaghetti. – Jak to się mówi? Łabędzi śpiew.

Siedzący naprzeciw niego przy stole Majk natychmiast spoważniał na te słowa, w skupieniu przyglądając się jego rozjaśnionej, tryskającej wewnętrzną energią twarzy.

– Ależ co ty wygadujesz, Szczepciu! – obruszyła się Iza, cofając się zza jego krzesła i siadając z nimi przy stole. – Jakie ostatnie podrygi! Przypomnij sobie, co było w lecie, jak źle się czułeś, prawie nic nie jadłeś, dusiłeś się co noc… Teraz to jak niebo a ziemia!

Pan Szczepan uśmiechnął się lekko.

– Ja to bym tylko jedną prośbę do was miał… – podjął ciszej i jakby nieśmiało, przenosząc wzrok swoich wyblakłych oczu z Majka na Izę i z powrotem.

Na chwilę zapadła pełna wyczekiwania cisza.

– No? – odezwał się w końcu Majk. – O co chodzi? Wal, dziadek, nie czaj się.

– Bo ja bym chciał jeszcze ostatni raz pojechać na grób Hanusi – wyjaśnił jeszcze ciszej staruszek. – Ale nie sam, tylko z wami… z wami dwojgiem.

Iza i Majk wymienili ponad stołem poważne spojrzenia.

– Oczywiście, Szczepciu – zapewniła go łagodnie Iza, przechylając się ponad blatem, by pogładzić go po lekko drżącej dłoni. – Pewnie, że pojedziemy. Tylko po co mówisz, że ostatni raz? Przecież jeszcze nieraz zajrzysz do Hani na cmentarz. Jak przyjdzie wiosna, kupimy całą górę kwiatów i pojedziemy do niej, posprzątamy po zimie, zapalimy światełko…

Pan Szczepan pokręcił głową przecząco.

– Nie, Izulka. Ja muszę teraz. Na wiosnę to wy już nam obojgu kwiaty będziecie nosić, a ja chcę jeszcze ostatni raz do niej pojechać… na jej grób znaczy… i coś jej powiedzieć. Teraz, już teraz, najlepiej od razu dzisiaj… bo jak potem ty wyjedziesz do siostry, to znowu was razem nie zobaczę. A chcę, żebyście byli razem. I ty, i Michaś – tu popatrzył na słuchającego go z poważną miną Majka. – Tylko na chwilkę… na kilka minut, Michasiu.

Zatrzymał wzrok na jego twarzy i przez chwilę obaj mężczyźni patrzyli sobie prosto w oczy. Iza zastygła w bezruchu, instynktownie wyczuwając w tej milczącej scenie coś niezwykłego i tak wzruszającego, że na chwilę aż wstrzymała oddech.

– W porządku, ubieraj się – rzucił nagle stanowczym głosem Majk, podnosząc się od stołu. – Tylko szybko, bo Iza na osiemnastą musi być w robocie, a nie wiem, jak tam dojedziemy w tym śniegu. Nawet z osiedla ledwo da się wyjechać, a na cmentarzu pewnie śniegu po pas. Kto by tam odśnieżał, jak dopiero co uporali się z głównymi ulicami… Ale damy radę, tylko musimy wyjechać stąd w ciągu piętnastu minut.

Iza, która doskonale znała ów nieznoszący sprzeciwu ton jego głosu, również zerwała się od stołu, by pomóc panu Szczepanowi wstać i przygotować się do wyjścia. Ani przez chwilę nie przyszło jej na myśl zaprotestować czy poddać w wątpliwość tej decyzji, mimo że nieplanowana wyprawa na cmentarz przez na wpół sparaliżowane śniegiem miasto i w pogłębiającym się z minuty na minutę zmierzchu obiektywnie mogła wydawać się absurdem i szaleństwem. Wystarczyło jej jedno spojrzenie w oczy Majka, by zrozumieć, jak poważnie traktował prośbę staruszka, to zaś było dla niej znakiem do natychmiastowego działania.

Na szczęście pan Szczepan miał na sobie ubrania, w których przed południem był na mieście, wystarczyło zatem, że założył dodatkowy sweter i palto. Współdziałając w milczącym porozumieniu jak zaprogramowane automaty, które bez dodatkowych ustaleń czy instrukcji wykonują dopełniające się zadania, Iza i Majk w ciągu zaledwie kilku minut wybrali do wyjścia zarówno pana Szczepana, jak i samych siebie. Nim od rozmowy przy stole upłynął kwadrans, wszyscy troje zasiedli w ciemnozielonym oplu Majka i przez zasypane śniegiem ulice ruszyli w stronę cmentarza przy Unickiej.