Anabella - Rozdział LX (cz. 11) - De te fabula narratur

Na chwilę zapadła cisza. Przystosowujący się do ciemności wzrok pozwolił jej nieco wyraźniej dostrzec w półmroku twarz Majka, a w szczególności oczy, w których odbijało się rozproszone, blade światło wpadające przez okno korytarza.

– A ta druga rzecz? – zapytała w końcu, instynktownie zniżając głos do szeptu.

– A jak myślisz? – odszepnął, a w jego tonie zabrzmiała nutka wyrzutu. – Czego może chcieć od ciebie stary frajer Majk, wiedząc, że nie zobaczy cię przez najbliższe sześć dni?

Iza uśmiechnęła się w ciemnościach.

– Doładowania baterii elfową energią? – odgadła, wyciągając do niego obie ręce.

Na ten znak natychmiast chwycił ją w objęcia i przytulił do siebie mocno… tak mocno, jak chyba jeszcze nigdy wcześniej.

– A czegóż by innego? – odpowiedział jej pytaniem na pytanie. – Myślisz, że pozwoliłbym ci pojechać do domu bez porządnego pożegnania? I że darowałbym sobie moją należną dawkę elfikowej energii? Teraz przynajmniej będę mógł na tym jechać przez parę dni. Ale zdawało mi się, że w pakiecie jest też głaskanie po włosach? – dodał żartobliwie, schylając głowę na jej ramię. – Dobrze mówię?

Iza roześmiała się cicho, posłusznie podniosła ręce i wsunęła obie dłonie w jego czuprynę, nieco wilgotną od roztopionego śniegu.

– Tak jest, szefie – potwierdziła wesoło. – Wiedziałam, że bez tego się nie obędzie, straszny z ciebie pieszczoch! Przypominasz mi kota, którego miałyśmy kiedyś z Melą, on też miał takie mięciutkie futerko… Ależ ty masz zimne uszy! – dodała, przesuwając dłońmi po jego uszach, które rzeczywiście były mocno zmarznięte. – Po prostu lodowate!

– No to ogrzej mi je – poprosił Majk, jeszcze bardziej schylając głowę. – Tak jak rano ogrzewałaś mi ręce.

Iza bez chwili zastanowienia ujęła jego głowę w obie dłonie, obróciła ją na bok i ostrożnie chuchnęła w jego prawe ucho, starając się celować w jego czubek, który był najbardziej zmarznięty. Następnie obróciła jego głowę w drugą stronę i to samo zrobiła z lewym uchem, unikając mocnego strumienia powietrza, by jak najdelikatniej przekazać mu ciepło swojego oddechu. Majk bezwolnie poddawał się jej gestom, z błogością przymykając przy tym oczy.

– Uwielbiam twoje doładowania, elfiku – szepnął, kiedy cofnęła głowę. – Nie wiem, co takiego masz w tych paluszkach, ale wystarczy minuta w twoich rękach i mógłbym góry przenosić. Choćby nie wiem, co się działo, zawsze umiesz przywrócić mi spokój… i radość… i wiarę w sens życia… wszystko.

Jego szept tuż przy jej uchu, ciepło jego oddechu i uścisk jego ramion, sprawiły Izie ogromną przyjemność i napełniły ją tą samą niewytłumaczalną radością, z którą zbudziła się o poranku i z którą przed chwilą biegła przez szalejącą śnieżycę. Na klatce schodowej było ciemno i dość chłodno, za oknem wył wiatr, ona tymczasem miała wrażenie, że w jej sercu panuje wiosna rozjaśniona promieniami słońca…

– Taka przecież jest idea naszej terapii, Michasiu – zauważyła ciepło, odsuwając się lekko od niego, na co on natychmiast zluźnił uścisk ramion i puścił ją posłusznie. – Ja też dzięki tobie od pół roku czuję się silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej i jestem ci za to niesamowicie wdzięczna. Terapia działa, czuję to… Wiesz? Dziś rano było mi tak dobrze w twoim łóżku… miałam takie jasne myśli… i taką wielką pewność, że w moim życiu wszystko jeszcze się ułoży…

– Ja też – odparł cicho Majk. – Dokładnie tak, jak mówisz. Czułem to, kiedy rano wracałem z zakupów i otwierałem drzwi do domu, wiedząc, że za nimi znajdę ciebie. Mojego dobrego duszka, który w kilka godzin wniósł mi do domu tyle światła… i gdybym mógł go nigdy stamtąd nie wypuścić… No, ale nie chcę cię już dłużej zatrzymywać – dodał nagle neutralnym tonem, cofając się o krok. – Biegnij na górę i jak najszybciej idź spać, a jutro powodzenia na egzaminie!

(c.d.n.)