Anabella - Rozdział LX (cz. 4) - De te fabula narratur

Karolina pokiwała głową i podążyła za nią na zaplecze, po drodze rozpinając sobie kurtkę. Iza zauważyła przy tym, ze dziewczyna co chwila nabiera głęboko powietrza w płuca i wydycha je mocno, co w jej przypadku było sygnałem ogromnego stresu. Dochodząc do gabinetu szefa, Iza w marszu wyciągnęła rękę, by sięgnąć do klamki, lecz nim zdążyła jej dotknąć, drzwi otworzyły się same i z pomieszczenia wyszedł Antek niosący oburącz laptopa ze zwiniętym na wierzchu kablem do zasilania.

– Iza, zabieram na pół godziny laptopa – rzucił wyjaśniająco. – Mam nadzieję, że nie będzie ci po…

Urwał nagle na widok idącej za nią Karoliny i skamieniał jak słup soli, opuszczając bezwolnie ręce z laptopem, przez co Iza na moment przestraszyła się, że upuści go na podłogę. Jego twarz w ułamku sekundy pobladła jak płótno, podczas gdy blada z natury twarzyczka Karoliny dla odmiany oblała się purpurowym rumieńcem. Oboje spojrzeli na siebie i niemal natychmiast jak na komendę odwrócili oczy.

– Spoko, Antoś, nie ma problemu – odparła Iza, udając, że nie zauważyła tych spektakularnych oznak emocji. – Ja i tak zaraz biegnę pomóc dziewczynom na sali, zamienię tylko dwa zdania z Karolcią.

Antek skinął głową i nie patrząc ani na nią, ani na Karolinę, bez słowa odszedł w kierunku wyjścia z zaplecza. Iza weszła do gabinetu, zapaliła światło i zamknęła drzwi, po czym wskazała dziewczynie kozetkę w kącie pomieszczenia, gdzie jak zwykle leżały stosy odebranych z pralni zapasowych obrusów i ściereczek do naczyń.

– Chodź, Karola, usiądziemy sobie tutaj – zaproponowała, uznając, że ta pozycja, unikająca eksponowania hierarchii służbowej, pozwoli dziewczynie lepiej opanować stres.

Karolina posłusznie podeszła i usiadła obok niej na kozetce, przy czym Iza zwróciła uwagę, że bardzo drżały jej ręce.

– Spokojnie, Karolciu – powiedziała łagodnie. – Powiedz mi, co cię do nas sprowadza? Potrzebujesz referencji?

Karolina pokręciła głową.

– Nie – szepnęła, a jej dłonie zadrżały jeszcze mocniej. – Nie chcę referencji. Chciałabym… nie gniewaj się, Iza… chciałabym wrócić do pracy w Anabelli.

– Wrócić do pracy u nas? – powtórzyła zaskoczona Iza.

Wiadomość ta była w istocie zdumiewająca, zważywszy na okoliczności spektakularnego odejścia Karoliny i jej ówczesną nieprzemakalność na jakiekolwiek argumenty.

– Tak – pokiwała głową dziewczyna, której teraz oprócz dłoni drżały również usta. – Przemyślałam to i bardzo żałuję, że wtedy odeszłam. Każdego dnia tego żałuję… Dlatego postanowiłam, że przyjdę tu i zapytam, czy jest jeszcze jakaś szansa wrócić… chociaż minimalna szansa… Przynajmniej będę wiedziała, że zrobiłam coś w tę stronę, że nie zostawiłam tego, tylko spróbowałam. Wiem, że to strasznie głupio brzmi, ale mówię, jak jest, Iza. I tak się cieszę, że dzisiaj trafiłam akurat na ciebie, a nie na szefa…

– Szef też niedługo będzie – zapewniła ją łagodnie Iza. – I chyba w tej sytuacji powinnaś porozmawiać bezpośrednio z nim. To jego firma i to on podejmuje tu decyzje.

– Wiem – odparła smutno Karolina. – Tylko że ja właśnie boję się z nim rozmawiać. Bo widzisz – zniżyła głos do cichutkiego szmeru. – On wtedy był na mnie bardzo zły, że chcę odejść w takim trudnym czasie, zaraz przed Sylwestrem. Powiedział mi przez telefon, żebym to bardzo mocno przemyślała, bo jak raz rzucę pracę w Anabelli, to spalę most i on już nigdy więcej mnie nie przyjmie… że taką ma zasadę i że dla niego najbardziej liczy się lojalność pracownika.

Iza przypomniała sobie niedawne uwagi Majka na temat Ćwiklińskiego, a zwłaszcza ów stanowczy, twardy ton jego głosu, który pracownicy Anabelli znali jako wykluczający wszelką możliwość dyskusji.

– Tak, to prawda – przyznała cicho.

(c.d.n.)