Anabella - Rozdział LX (cz. 5) - De te fabula narratur

– Ale ja muszę spróbować, Iza – ciągnęła złamanym, żałosnym głosem Karolina, chwytając ją nagle za rękę i ściskając błagalnie. – Chociaż spróbować! Bardzo mi na tym zależy. I chcę cię prosić, żebyś mi pomogła… żebyś wstawiła się za mną u szefa.

– Ja? – szepnęła zaniepokojona Iza.

– Tak, ty – pokiwała głową Karolina, jeszcze mocniej ściskając jej rękę. – Przecież wszyscy wiedzą… to żadna tajemnica, że szef bardzo liczy się z twoim zdaniem i jeśli kogoś ma posłuchać, to tylko ciebie. Dlatego proszę cię, Iza, pomóż mi. Porozmawiaj z nim w mojej sprawie, a ja obiecuję, że od tej pory będę najlojalniejszym i najsumienniejszym pracownikiem. Wiem, że was zawiodłam, ale to był pierwszy i ostatni raz, naprawdę. Teraz nawet głupio mi spojrzeć szefowi w oczy, zawsze był dla mnie taki dobry i wyrozumiały… a ja tak mu się odwdzięczyłam – westchnęła. – Rozumiem już teraz, jaki to był błąd, i chcę go naprawić, jeśli tylko dostanę szansę… Powiedz, Iza… pomożesz mi?

Iza słuchała jej słów ze ściśniętym sercem. Jej własna lojalność względem Majka i szacunek dla jego decyzji walczyły w niej z gorącym współczuciem dla Karoliny, która, popełniwszy w emocjach krytyczny błąd, dziś żałowała go i prosiła o drugą szansę. Do tego liczyła na jej aktywną pomoc, wiedząc o jej dobrych relacjach z szefem. Czy odmawiając jej wsparcia, nie wykazałaby się bezdusznością i brakiem ludzkich uczuć?

Sama miała świadomość swojego wpływu na szefa, który często oddawał jej pole do decyzji w różnych sprawach dotyczących firmy – co prawda głównie w tych drobniejszych, ale przecież nieraz włączał ją też w politykę personalną firmy. W dodatku Karolina była pierwszą osobą, w przypadku której proces zatrudnienia powierzył właśnie jej, w pewnym sensie oddając ją pod jej opiekę. A jednak… czy wypadało jej wykorzystywać te okoliczności i stawiać Majka w tak trudnej sytuacji? Narażać go na niepotrzebne nerwy i dylematy, prosząc go o to, by złamał jedną ze swych żelaznych zasad prowadzenia firmy?

Niemniej smutna twarz Karoliny o białej, delikatnej cerze i prześlicznych jasnych oczach coraz bardziej rozbrajała wrażliwe serce Izy, a wspomnienie miny Antka, którego reakcja przy drzwiach jasno pokazała, jak dalece osoba Karoliny nie była mu obojętna, dopełniło tego dzieła i skłoniło ją do myśli, że powinna przynajmniej spróbować. W końcu ostateczna decyzja i tak należała do Majka.

– Dobrze, Karola – odparła z ciężkim sercem. – Spróbuję z nim o tym porozmawiać. Ale niczego nie obiecuję, jeśli chodzi o wynik, okej?

– Jasne – szepnęła Karolina. – To dla mnie i tak bardzo dużo. Dziękuję ci, Iza.

– Nie ma sprawy – uśmiechnęła się Iza. – Wiesz, że od początku bardzo cię polubiłam, i gdyby to zależało ode mnie, to przyjęłabym cię z powrotem, chociaż… no wiadomo, że tamten numer w grudniu nie był fajny – dodała oględnie, podnosząc się z kozetki. – Pogadam z szefem, jak przyjedzie, ale teraz przepraszam cię, Karolciu, muszę biec na salę i pomóc dziewczynom. Są tylko we dwie, a klientów coraz więcej.

Karolina również zerwała się z kozetki.

– Iza, a gdybym i ja wam pomogła? – zaproponowała z zapartym tchem. – Nawet jeśli szef się nie zgodzi, to chociaż dzisiaj stanęłabym z wami i zrobiłabym coś pożytecznego…

Iza przyjrzała jej się z zastanowieniem, uznając, że to wcale nie był głupi pomysł.

– Tak mówisz? Hmm… no dobra, to chodź! – skinęła głową, ruszając w stronę wyjścia. – Zostaw sobie rzeczy w szatni, weź jakiś fartuszek i przyjdź do nas na salę, a ja w tym czasie pogadam z dziewczynami, jak podzielić się sektorami do obsługi.

– Tak jest, już lecę! – zgodziła się z radością Karolina. – Dzięki, Iza!