Anabella - Rozdział LX (cz. 7) - De te fabula narratur

– Czyli chcesz skłonić mnie do tego, żebym złamał najważniejszą zasadę mojej polityki kadrowej? – zapytał w końcu. – I żebym zrobił sobie z gęby cholewę? Jasno powiedziałem Karolinie, że jeśli zdecyduje się zerwać umowę, nie będzie już miała czego tutaj szukać.

Iza spuściła wzrok i pokiwała głową.

– No tak – odparła cicho. – Rozumiem cię. Obiektywnie rzecz biorąc, masz rację. Zresztą i tak zrobisz, co uznasz za stosowne, to ty podejmujesz decyzje, ja nie mam tu nic do gadania. Wybacz… nie chciałam nadużywać prerogatyw, które mi przyznałeś, i stawiać cię w niezręcznej sytuacji. Po prostu żal mi się zrobiło Karoli i pomyślałam, że przecież każdy może się pomylić… Ty jeszcze nigdy się nie pomyliłeś? – dodała szeptem.

Majk przyglądał się w roztargnieniu jej spuszczonym oczom, a w szczególności czarnej falbance rzęs, które w słabym oświetleniu rzucały długi cień na jej policzki.

– Milion razy – przyznał, również zniżając głos. – Ale zawsze musiałem ponieść konsekwencje. Za pomyłki się płaci, Iza. Zwłaszcza za pomyłki tego kalibru.

– Tak, wiem – pokiwała głową. – Ale każdy z nas, nawet w sprawach największego kalibru, dostaje czasem drugą szansę. To zależy tylko od decydenta, a w Anabelli jesteś nim ty. I jeśli ty dasz drugą szansę Karolinie, to może ktoś… kiedyś… da ją również tobie.

– Hmm – mruknął Majk.

W tym momencie rozległo się niepewne pukanie do drzwi, które następnie uchyliły się powoli i ukazała się w nich postać Antka. Iza i Majk natychmiast odwrócili się w tę stronę.

– Co jest, Antonio? – zapytał przyjaznym tonem Majk. – Jakiś problem? Zaraz do was przyjdę, skończę tylko rozmowę z Izą.

Antek nie odpowiedział, lecz wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi i zerknąwszy badawczo na Izę, która krótkim, przeczącym ruchem głowy dała mu znak, że sprawy nie wyglądają za dobrze, podszedł do Majka i odważnie spojrzał mu w oczy.

– Szefie, ja też chciałbym z szefem porozmawiać – oznajmił, wyprostowując się w pozycji żołnierza gotowego do podjęcia walki. – W sprawie Karoliny.

Twarz Majka przybrała wyraz zaskoczenia. Również Iza popatrzyła na Antka ze zdziwieniem, któremu jednak towarzyszyła nieposkromiona ciekawość, bowiem od grudnia całe jego zachowanie, skrajnie skryte i nieprzystępne, a zwłaszcza jego nerwowe reakcje na każdą, nawet najmniejszą wzmiankę na temat Karoliny, były przedmiotem cichych plotek w zespole Anabelli.

– Chciałem prosić szefa o przyjęcie Karoliny z powrotem do pracy – podjął Antek poważnym, zdeterminowanym tonem. – Wiem, że szef nie akceptuje nielojalności pracowników, którzy zrywają umowę, a potem chcą wrócić, i że w takich sytuacjach szef jeszcze nigdy się nie ugiął. Ale tym razem jest trochę inaczej. W takim sensie, że odejście Karoliny w grudniu to była moja wina – ostatnie dwa słowa wypowiedział ciszej, spuszczając głowę. – Moja i tylko moja. Ona zwolniła się przeze mnie, a ja byłem na tyle głupi, że nie umiałem tego w porę wyjaśnić… i jakoś rozwiązać… Od dwóch miesięcy mam przez to straszne wyrzuty sumienia i… no co tu dużo gadać, czuję się parszywie – westchnął. – Dlatego chcę prosić szefa o wyjątek w tej sprawie – znów podniósł głowę i popatrzył prosto w oczy Majkowi, który przyglądał mu się z teraz z kamienną, nieprzeniknioną miną. – I od razu mówię, że wezmę za to pełną odpowiedzialność. W sensie, że jeśli coś pójdzie nie tak, to ja za Karolinkę zapłacę własną głową.

Iza patrzyła na Antka szeroko otwartymi oczami, zdumiona tak niebywałą u niego odwagą i determinacją. Majk milczał, nie spuszczając z niego twardego, uważnego spojrzenia.

– Pracuję w tej firmie od prawie trzech lat i szef wie, że zawsze starałem się dawać z siebie wszystko – ciągnął nieco drżącym, ale stanowczym głosem Antek. – Codziennie robiłem co w mojej mocy, żeby sumiennie wykonywać swoje obowiązki i nigdy nie zawieść zaufania szefa. I robiłem to nie tylko z obowiązku, ale też z przekonania. I też… z sympatii do szefa… jeśli mogę sobie pozwolić na taką poufałość.

(c.d.n.)