Anabella - Rozdział LX (cz. 9) - De te fabula narratur

„To by było na tyle” – pomyślała Iza, zarzucając na ramię torebkę i wyciągając z kieszeni rękawiczki. – „A teraz szybko do domu! Jeśli uda mi się zasnąć przed pierwszą, jutro może wstanę wcześniej i jeszcze zdążę powtórzyć Voltaire’a… ech! Jak ja bym chciała mieć już z głowy ten nieszczęsny egzamin!”

Była dwudziesta trzecia piętnaście. Zgodnie z grafikiem Iza zakończyła właśnie swą skróconą zmianę w pracy i wychodziła do domu, by odpocząć przed mającym odbyć się nazajutrz egzaminem z literatury oświeceniowej. Opuszczała lokal z tym czystszym sumieniem, że ekipę kelnerską aż do zamknięcia klubu miała zasilać Karolina, która po długiej dyscyplinującej rozmowie z szefem wyszła z gabinetu równie spłakana co szczęśliwa i z wielkim zaangażowaniem zabrała się do pracy na sali.

Ponieważ Iza miała wrócić do pracy dopiero w następną środę, przed wyjściem chciała pożegnać się z kolegami i koleżankami, a szczególnie z Majkiem, którego nie widziała już od półgodziny. Zajrzała zatem do jego gabinetu, który jednak był ciemny i pusty, po drodze zaszła do kuchni, by pożegnać się z Elizą, Dorotą i Zuzią, a następnie wyszła z zaplecza, wciąż dyskretnie rozglądając się za rozczochraną czupryną szefa.

– To cześć, dziewczyny, ja lecę! – rzuciła do uwijających się przy barze Wiktorii i Kamili, po czym uścisnęła na pożegnanie wracającą z sali Olę. – Cześć, Oleńko, trzymaj się, będę dopiero w środę… miłego weekendu!

W podobnym duchu pożegnała się ze spotkanymi na sali Klaudią i Karoliną, skinęła ręką przechodzącej w tle Lidii, a następnie, z coraz większym zniecierpliwieniem zerkając po sali w poszukiwaniu Majka, skręciła do konsoli Antka, przy której ów rozmawiał z Tomem, Tymkiem i Chudym.

– Chłopaki, ja już uciekam – oznajmiła im pośpiesznie. – Ależ tu gorąco! No, dajcie mi się uścisnąć, bo nie będzie mnie parę dni – dodała, przytulając się na chwilę do każdego z kolegów ze szczególnym uwzględnieniem Antka. – Antoś, brawo, trzymam kciuki! – mrugnęła go niego porozumiewawczo. – Jak wrócę, rozliczę cię z postępów!

Ochroniarze prychnęli śmiechem, a Chudy poklepał Antka po ramieniu. Ów jednak nie pozwolił Izie się wycofać, lecz chwycił ją za rękę i odciągnął ją na stronę.

– Iza, nie wiem, jak ci dziękować – powiedział poważnie, patrząc jej prosto w oczy.

– No co ty! – pokręciła głową, również poważniejąc. – Ja przecież nic nie zrobiłam. Szef ugiął się w sprawie Karoli nie po mojej interwencji, tylko po twojej. Tak pojechałeś po bandzie, że daj spokój… sama się wzruszyłam, aż mi łzy poleciały. A szef za tobą przepada i chyba wiesz o tym doskonale. Tylko teraz, please, nie róbcie już z Karolcią więcej takich numerów, bo postawilibyście go w bardzo głupiej sytuacji. Jakby nadal były jakieś spięcia między wami, to załatwiajcie to poza firmą, okej?

– Jasne, Iza – pokiwał głową Antek, pełnym blasku wzrokiem wyszukując odległą sylwetkę Karoliny, która uwijała się wśród stolików w sektorze A. – Już raz dostałem nauczkę i więcej nikomu tego nie zrobię. Ani szefowi, ani tobie, ani jej… ani samemu sobie.

Iza z uśmiechem podniosła rękę i przyjaznym gestem pogładziła go po ramieniu.

– I tak trzymać! – podsumowała wesoło. – Zobaczysz, będzie dobrze, wszystko się ułoży. No, lecę już, bo strasznie mi gorąco w tym płaszczu. Słuchaj… nie wiesz może, gdzie jest szef? – zniżyła głos, znów rozglądając się po sali.

– A nie wiem – pokręcił głową Antek, również lustrując wzrokiem przepełnioną salę. – Nie widać go… Wcześniej łaził tu i gadał z klientami, ale teraz zniknął. Może wyszedł pogadać z kimś na zewnątrz?

– Okej, dzięki – westchnęła Iza. – To pozdrów go ode mnie, Antoś, jakbym zaraz gdzieś go nie spotkała, co? Bo naprawdę muszę już lecieć. Trzymajcie się, chłopaki!

Wyszła z lokalu, do ostatniej chwili rozglądając się za Majkiem, po którym jednak nie było ani śladu. Myśl, że nie pożegna się z nim przed kilkudniową przerwą w pracy, sprawiała jej dyskomfort, wręcz przykrość, mimo że jej nieobecność miała potrwać niedługo.

„Jutro zadzwonię do niego i pożegnam się z nim przez telefon” – postanowiła, wspinając się po schodach i przechodząc przez bramę, gdzie nadal kręciło się sporo osób. – „Szkoda, że akurat gdzieś wyszedł… no, ale trudno, to przecież nic takiego, nie będzie mnie tylko parę dni. O masz ci los! I znowu ta okropna śnieżyca!”

Rzeczywiście, ledwie wyszła na ulicę, wokół niej zatańczyły gęste płatki śniegu, które, niesione zrywającym się na nowo wiatrem, biły ją po twarzy i wciskały się w oczy, znacząco spowalniając przemieszczanie się. Iza ściślej otuliła się szalikiem i przyśpieszyła kroku, by jak najszybciej dotrzeć do stancji, w głębi duszy zadowolona, że śnieżyca rozszalała się dopiero teraz, a nie w czasie wizyty na cmentarzu.

(c.d.n.)