Anabella – Rozdział LXI (cz. 11) - De te fabula narratur

Kiedy po dwunastej do sklepu wpadła zziajana Zosia Kowalikówna, Iza przekazała jej stanowisko spożywcze, przy którym o tej porze zaczynała się formować coraz większa kolejka, sama zaś kontrolnie zajrzała na górę do Agnieszki, gdzie również było kilkoro klientów, po czym udała się do domu, by pomóc Amelii w przygotowywaniu obiadu. Ponieważ siostra od rana czuła się nie najlepiej, Iza uznała, że trzeba się pośpieszyć, by wyręczyć ją w jak największej ilości zadań, tym bardziej że Robert nie wrócił jeszcze z Piotrkiem z Radzynia, dokąd pojechali we dwóch po większą poniedziałkową dostawę towaru.

Wchodząc na zasypane śniegiem podwórze, zatrzymała się zdziwiona, bowiem z otwartych drzwi ganku dobiegał na zewnątrz podniesiony męski głos, który z całą pewnością nie był głosem Roberta. Zaniepokojona dziewczyna znów ruszyła w stronę domu, tym razem mocno przyśpieszając kroku. Dotarłszy do ganku, zatrzymała się i podobnie jak rano w sklepie, gdy z poziomu schodów przysłuchiwała się kłótni Piotrka i Agnieszki, wstrzymała oddech, starając się zawczasu zidentyfikować mówiącego. Tym razem do jej uszu dobiegł jednak tylko nieco drżący głos Amelii.

– Proszę wybaczyć, ale nie będę udzielać panu na ten temat żadnych informacji – mówiła stanowczo, przy czym znająca ją na wylot Iza wyczuła, że jest bardzo zdenerwowana. – Bardzo proszę rozmawiać o tym nie ze mną, tylko z moim mężem.

– A nie, z nim już nie będę gadać! – rzucił ostro męski baryton, który wydał się Izie mgliście znajomy, choć w tym momencie nie potrafiła przypisać do niego żadnej konkretnej osoby. – Skończylismy rozmowę! Dzisiaj przyszedłem tu specjalnie po to, żeby rozmówić się z panią. I uprzedzam, że jeśli nie wpłynie pani jakoś na swojego męża, to z mojej strony proszę liczyć się z bardzo poważnymi krokami! Bardzo poważnymi! I to w najbliższej przyszłości!

Serce Izy zabiło mocniej, gdyż nagle zrozumiała, z kim ma do czynienia. Tak, teraz już rozpoznawała ten głos… Ostatnio słyszała go kilka lat temu, ale nie miała wątpliwości co tożsamości do jego właściciela. Roman Krzemiński, ojciec Michała. W jej domu… w sprawie działki od Andrzejczakowej! Krzyczący i szantażujący jej siostrę pod nieobecność Roberta… wrzeszczący na ciężarną Amelię, która ostatnio miała niestabilne ciśnienie, a dziś od samego rana czuła się tak słabo…

Na tę myśl Izie aż zakręciło się w głowie, a przed oczami zrobiło jej się czerwono. Ojciec Michała… i co z tego?! Jakie znaczenie miało to, czyj to był ojciec? Krzyczał na Amelię! Na jej ukochaną siostrę, którą mąż od wielu tygodni ze wszystkich sił starał się chronić przed najmniejszym stresem! I teraz, kiedy na kilka godzin wyjechał z domu, stary Krzemiński celowo przyszedł do niej, żeby ją szantażować!

„Draniu ty!” – błysnęło w głowie Izy. – „Cholerna, podła kanalio!”

Nie myśląc nad tym, co robi, wiedziona tym samym impulsem, który niecałe dwa miesiące wcześniej pchnął ją do wyrwania Zuzi ze szpon Marciniakowej i odzyskania dla niej należnej zapłaty za pracę, zdecydowanym krokiem przeszła przez ganek i przedpokój, a następnie wkroczyła do salonu. Tak… nie weszła, lecz wkroczyła ze spojrzeniem tak pełnym dumy i oburzenia, że Roman Krzemiński, który rzeczywiście we własnej osobie stał na środku pomieszczenia naprzeciw Amelii, zamilkł na jej widok i znieruchomiał. Iza mimochodem zauważyła, że od czasu, kiedy widziała go ostatnio, dość mocno posiwiał, jednak w gruncie rzeczy z wyglądu niewiele się zmienił i zupełnie nie było po nim widać śladów przebytego udaru.

– Iza! – rzuciła z ulgą Amelia.

– Melu, co tu się dzieje? – zapytała twardo Iza, mierząc przybysza ognistym spojrzeniem. – Czy ja dobrze słyszę, że ten pan… którego, zdaje się, nikt tu nie zapraszał… śmie podnosić na ciebie głos w twoim własnym domu?

Zarówno Amelia, jak i Krzemiński, który wiele już w swoim życiu widział, zaniemówili na te słowa, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami.

– Czy ja dobrze słyszę, że ten pan… który jest zwykłym tchórzem, skoro tak boi się Roberta, że nachodzi cię pod jego nieobecność… ma czelność grozić ci i szantażować? – ciągnęła Iza, a jej oczy, odważnie wpatrzone w zdumioną twarz Krzemińskiego, ciskały błyskawice. – A może łaskawy pan porozmawia raczej ze mną? – zaproponowała, olśniona nagłą myślą. – Bo ja dobrze wiem, po co pan tu przyszedł. I proszę uprzejmie przyjąć do wiadomości, że ta ziemia, o którą pan tak mocno walczy, została kupiona z myślą o mnie i o moim przyszłym interesie w Korytkowie. O interesie, na którym do tego stopnia mi zależy, że nie zgadzam się na jej odstąpienie… za żadną cenę i zwłaszcza panu. Nie odsprzedam jej, choćby pan stanął na głowie. Czy to jest zrozumiałe?

(c.d.n.)