Anabella – Rozdział LXI (cz. 6) - De te fabula narratur

Walizka stała gotowa w przedpokoju, a Iza kończyła czesać włosy w łazience, kiedy w pozostawionej na komodzie torebce rozdzwonił się telefon. Był to Victor.

– Tęskniłem już za twoim głosem, Isabelle – oznajmił jej po pierwszych powitaniach. – Nie masz pojęcia, jak dłuży mi się czas do kwietnia… Za to mamy już bilety na piętnastego, wiesz? – dodał z radością w głosie. – Jedzie z nami Antoinette, a niewykluczone, że tym razem zabierze się też Luc. Co prawda na sto procent jeszcze się nie zdecydował, ale już kilka razy mówił, że chętnie znów pojechałby do Polski. Powiedz, co nowego u ciebie?

– Nic wielkiego, Vic – uśmiechnęła się. – Pracuję, wczoraj zdałam egzamin z literatury, a dzisiaj wyjeżdżam na kilka dni do Korytkowa. Aha, i niedawno zaczęłam też kurs na prawo jazdy, w następny czwartek mam już pierwszą lekcję praktyczną. Co prawda ciężko będzie, bo ostatnio napadało u nas bardzo dużo śniegu, ale przecież kierowca musi się przyuczać również do warunków zimowych!

– Ma brave Isabelle * – podsumował cicho Victor. – Ciągle zapracowana, ciągle w biegu… Okoliczności życiowe zrobiły z ciebie kobietę czynu, choć tak naprawdę jesteś stworzona do czego innego. Do tego, żeby być dla kogoś natchnieniem i muzą…

– Muzą? – skrzywiła się Iza, jak przez mgłę przypominając sobie podobne słowa usłyszane kiedyś z ust Krawczyka.

– Właśnie tak – potwierdził miękkim tonem Victor. – Muzą, inspiracją… jak by tego nie nazwać. Masz rzadką umiejętność nadawania duszy przedmiotom, których dotkniesz, i miejscom, w których choć przez chwilę się pojawisz. Dom Anne i Jean-Pierre’a, kafejka, gdzie razem piliśmy czekoladę, i te wszystkie ulice w Liège, po których się włóczylismy… Kiedy czasami tam jestem, mam wrażenie, że nadal czuję twoją obecność, jakbyś specjalnie dla mnie zostawiła tam cząsteczkę siebie.

– To miłe – odparła zmieszana Iza, zastanawiając się nad jak najzręczniejszym sposobem na zmianę tematu. – Ja też bardzo sympatycznie wspominam naszą włóczęgę po Liège… A powiedz mi, Vic, co tam nowego u Didiera i Yvette? Jak wygląda sprawa waszego projektu międzynarodowego?

– Złożony na konkurs, teraz czekamy na decyzję – oznajmił jej nie bez dumy. – Udało nam się zamknąć wszystko w terminie i myślę, że szanse na dofinansowanie są spore. Wyniki będą pod koniec marca, najdalej na początku kwietnia. I jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to cóż… we wrześniu ruszamy na podbój Warszawy!

– Super, będę trzymać kciuki – zapewniła go Iza, zerkając na pana Stanisława, który właśnie wyszedł do przedpokoju i dawał jej sygnały, że chce z nią pomówić.

Pokiwała głową na znak, że zrozumiała, na co uspokojony gospodarz cofnął się do swojego pokoju. Po zakończeniu rozmowy z Victorem, choć czas na dojazd na dworzec kolejowy coraz mocniej jej się kurczył, zajrzała do pana Stanisława, uprzedzając, że za chwilę będzie musiała wyjść.

– Tak, tak, wiem, pani Izo! – podchwycił skwapliwie. – Chciałem tylko dwa słowa. Bo wie pani, właśnie jak pani rozmawiała przez telefon, to do mnie też dzwonili… pan Maciej, znaczy się.

– Ach! – Iza aż podskoczyła. – Są jakieś wieści o Kacprze?

– A są, są – pokiwał głową gospodarz. – Pan Maciej mówi, że sprawa trochę ruszyła, wczoraj ten drugi pan adwokat, jego przełożony, cały dzień działał w tej sprawie i udało się pchnąć parę rzeczy do przodu. Może pod koniec lutego uda się zorganizować widzenie z Kacprem, chociaż to jeszcze nic pewnego. Ale nawet gdyby nie, to najważniejsze, że wyznaczyli już termin pierwszej rozprawy w sądzie. Na połowę marca niby.

– Na połowę marca – powtórzyła z zastanowieniem Iza. – Hmm… czyli za jakiś miesiąc już by to ruszyło? No to dobrze, panie Stasiu, to bardzo dobrze! Przynajmniej coś będzie wiadomo. A pan Maciej mówił, w jakim stanie jest teraz ten poszkodowany?

– Nie, tego nie mówił. A ja, tak po prawdzie, to zapomniałem zapytać, bo wolałem wiedzieć, jak się teraz czuje ten nasz szczyl.

– I jak? – zapytała cicho Iza.

– Nie za dobrze – pokręcił głową. – Tak fizycznie to w porządku, jak to on, ale z głową coraz gorzej, pani Izo. Markotny podobno, załamany… Naczelnik wysłał go do doktora. No to zbadał go i mówi, że początki depresji.

– Niedobrze – szepnęła Iza.

– Ale co zrobić, pani Izo, co zrobić? – ciągnął smutno pan Stanisław. – Sam gówniarz to sobie zafundował, to teraz sam musi pocierpieć. Tylko że wie pani – ściszył głos. – Ja to się ciągle zastanawiam nad tym, co mówiła Ziutka. Że Kacper się zmieni… no to niby to się spełniło, bo jak wylądował w tym areszcie, to musiał się zmienić, choćby nie chciał. Ale ona też mówiła, że na dobrą drogę wróci, a on przecież właśnie na złą zszedł… mało co człowieka nie zabił! I ja już sam nie wiem, co mam o tym myśleć…

– Ja też, panie Stasiu – przyznała Iza. – Ale ufajmy, że będzie dobrze. Czasami jest tak, że musi zacząć się od czegoś złego, żeby mogło przyjść dobre… czy ja wiem? Może na Kacpra to jedyny sposób?

– Może i tak – odparł bez przekonania pan Stanisław. – Ale czy my samych siebie nie oszukujemy, pani Izo? Tak sobie wszystko tłumaczymy, naciągamy, a przecie gołym okiem widać, że dobrze nie jest. Ech… No, ale niech pani już biegnie – zreflektował się, zerkając na zegarek. – Toć pani przeze mnie spóźni się na pociąg! Jak pani wróci, to dłużej sobie pogadamy, ale teraz już nie zatrzymuję… Udanych ferii, pani Izo!

* Ma brave Isabelle (fr.) – moja dzielna Isabelle.