Anabella – Rozdział LXI (cz. 8) - De te fabula narratur

– Nie, zostaw to! – do uszu Izy, która wspinała się po schodach na górne piętro sklepu, dobiegł podniesiony męski głos. – Nie będziesz wchodzić na drabinę z tym brzuchem, nie ma mowy! Chcesz spaść i rozwalić się, wariatko jedna?!

Głos ten był jakby znajomy, zatem Iza natychmiast odgadła w jego właścicielu Piotrka Siwca, a w jego adresatce Agnieszkę, której na polecenie Roberta miał pilnować, by w zaawansowanej ciąży nie wykonywała zbyt ciężkich prac. Rzeczywiście, w odpowiedzi odezwał się ostry, opryskliwy głos Agnieszki.

– Odczep się wreszcie ode mnie, co?! Musisz ciągle łazić za mną jak cień i we wszystkim mi przeszkadzać? To nie jest twoja sprawa!

– Nie robię tego dla ciebie – odpowiedział jej spokojny głos Piotrka. – Mało mnie interesuje, co sama ze sobą robisz, ale szkoda mi twojego dzieciaka. I dopóki jesteś pod moją opieką, nie pozwolę zrobić mu krzywdy.

Wypowiedzi tej towarzyszył metaliczny szczęk jakiegoś przedmiotu przesuwanego po terakotowej podłodze. Iza przystanęła nieruchomo w połowie schodów, przysłuchując im się ze ściśniętym sercem.

– Oddaj mi tę drabinkę! – krzyknęła Agnieszka. – Słyszysz?! Natychmiast oddawaj!

– Nie – odmówił stanowczo Piotrek. – Szef zabronił ci robić takich rzeczy. Dobra, podaj mi to pudło, ja sam wejdę i poustawiam ci to na górze. Tutaj miały stać te świeczki? Okej, no to dawaj! Dawaj, mówię. A jak nie, to zabieram drabinę i koniec tematu.

– Masz!!! – wrzasnęła Agnieszka tonem, w którym zabrzmiała furia na pograniczu łez. – Cholerny terrorysto! Nienawidzę cię!

Skrzypienie drabinki wskazywało na to, że Piotrek wchodzi po niej, by odstawić towar z rzeczonego pudła na którąś z górnych półek sklepowych.

– Mam cię dość! – ciągnęła Agnieszka coraz bardziej rozdygotanym, płaczliwym głosem. – Dość, dość, dość! Już nie mogę na ciebie patrzeć! Czekam tylko, aż to się urodzi, może wtedy wreszcie się odczepisz i przestaniesz prześladować mnie na każdym kroku!

Iza, która wiedziała już od Roberta, że w ostatnich tygodniach tak właśnie wyglądają rozmowy Agnieszki z pilnującym jej Piotrkiem, westchnęła i z ciężkim sercem weszła po schodach na piętro. Agnieszka aż podskoczyła na jej widok.

– Iza – szepnęła, ukradkiem wycierając oczy z łez zdenerwowania.

– Cześć, Iza! – rzucił z góry drabinki Piotrek, zajęty ustawianiem na najwyższej półce opakowań z mydłem, płynami do dezynfekcji i świecami zapachowymi, które wyciągał z wielkiego tekturowego pudła.

Iza skinęła mu głową i podeszła do Agnieszki, mimowolnie rzucając okiem na jej ogromny brzuch, aż nieproporcjonalnie duży względem jej drobnej i wychudzonej sylwetki. Na myśl o tym, że dziewczyna miała zamiar wchodzić w tym stanie na chybotliwą drabinkę i wykładać towar na najwyższej półce, Izie aż zakręciło się w głowie, uznała jednak, że dodatkowe denerwowanie jej surowymi uwagami nie byłoby dobrym pomysłem.

– Aga, co jest? – zagadnęła łagodnie. – Jesteś cała roztrzęsiona… Proszę, nie denerwuj się tak o byle co, to bez sensu. Jeszcze zaszkodzisz dziecku.

Ostatnie zdanie wypowiedziała bez przekonania, wiedząc, jak niewielką wagę przywiązywała do tego argumentu Agnieszka, która w istocie wzruszyła tylko ramionami. Za to Piotrek odwrócił się na te słowa i rzucił Izie z góry znaczące, posępne spojrzenie, po czym oboje pokiwali głowami z mieszaniną rezygnacji i dezaprobaty.

Była za kwadrans ósma, tuż przed otwarciem sklepu w poniedziałkowy poranek. Iza zgłosiła się dziś do pomocy po telefonie, jaki Amelia otrzymała rano od drugiej ekspedientki, Zosi, która musiała pomóc matce w odwiezieniu do lekarza chorej babci i mogła być w pracy dopiero o dwunastej. Ponieważ Robert potrzebował Piotrka do kursu samochodem po dostawę towaru, a Amelia, która czuła się dziś bardzo słabo, nie chciała zostawiać całego sklepu na głowie będącej w ostatnim miesiącu ciąży Agnieszki, pomoc Izy została przyjęta z entuzjazmem i wdzięcznością. Ona sama zresztą również cieszyła się, że wreszcie może się do czegoś przydać, zwłaszcza że za ladą rodzinnego sklepu nie stała już od ponad roku.

– Dobra, Piotr, ja zostaję w sklepie i będę sprzedawać na dole do dwunastej, aż przyjdzie Zosia – oznajmiła energicznie chłopakowi. – Tak przed chwilą umówiłam się z Robertem. Aga zostaje na górze, a ty masz zaraz jechać po towar, Robert kazał powiedzieć ci, żebyś na ósmą przyszedł do samochodu, pojedziecie we dwóch.

– Jasne! – pokiwał głową Piotrek. – Już lecę.

Ustawił na półce ostatnie opakowania wyjęte z kartonu, zwinnie zeskoczył na podłogę i przekazawszy puste pudło do rąk Izy, złożył drabinkę, umieścił ją sobie pod pachą i pośpiesznie zbiegł z nią po schodach.

(c.d.n.)