Anabella - Rozdział LXII (cz. 2) - Powieści dla dziewczyn

– Jestem twoim wielkim dłużnikiem – powtórzył stanowczo Pablo. – I zrobię wszystko, żeby w jak najszerszym zakresie i w miarę moich możliwości spłacić ten dług. A zacznę od sprawy Kacpra, którą od tygodnia traktuję jako absolutny priorytet.

– Ach! – Iza drgnęła, przypominając sobie to, co przed wyjazdem do Korytkowa powiedział jej pan Stanisław. – Słyszałam, że w marcu Kacper ma mieć już pierwszą rozprawę. To pewnie twoja zasługa?

– Nie wiem, czy zasługa – uśmiechnął się lekko. – Po prostu uruchomiłem kilka kontaktów i udało się trochę ruszyć tę sprawę do przodu. Ale co z tego będzie, nie wiem… niczego nie mogę obiecać na sto procent. Natomiast możesz być pewna, że ze swojej strony zrobię wszystko, żeby wybronić go na tyle, na ile to będzie możliwe. Biorąc pod uwagę okoliczności i zapisy prawa oraz zwykłą ludzką sprawiedliwość, jakąś karę za swój wyczyn Kacper musi dostać, ale osobiście stanę na głowie, żeby dostał jak najmniejszą.

– Dziękuję – szepnęła Iza. – Będę ci za to bardzo wdzięczna, Pablo.

– Sprawę dalej ciągnie Maciek – doprecyzował dla porządku Pablo. – Ale ja od teraz będę o wiele intensywniej pomagał mu w tle, a na rozprawach będziemy reprezentować Kacpra we dwóch. Zrobimy, co tylko się da, tego możesz być pewna, Iza. A ta druga, drobniejsza sprawa… no wiesz, te alimenty twojej koleżanki… Czekaj, urodziło się już to dziecko?

– Jeszcze nie – pokręciła głową Iza. – Ale ma się urodzić niebawem, za tydzień albo dwa.

– Okej – skinął głową. – Więc jak się urodzi, zacznijcie działać od razu. Przez pierwsze etapy poprowadzisz ją pod moim nadzorem, bo te papiery może składać sama. Natomiast gdyby pojawiły się jakieś komplikacje ze strony ojca dziecka… a przewiduję, że mogą się pojawić… to mam na to jeszcze jeden mały pomysł. Ale na razie zostawię to dla siebie, zbiorę kilka informacji i powiem ci w swoim czasie, zgoda?

– Jasne – odparła z wdzięcznością. – Bardzo ci dziękuję.

– Nie ma za co – uśmiechnął się. – To dla mnie żaden problem, a tylko…

– Hej, a kogo ja tu widzę?! – przerwał mu wesoły głos tuż za ich plecami.

Iza aż podskoczyła z radości na dźwięk tego głosu i odwróciwszy się, natychmiast napotkała promienne spojrzenie stalowoszarych oczu, za którymi przez tydzień zdążyła już mocno zatęsknić. Majk, który dopiero wszedł do bramy, podszedł do nich z szerokim uśmiechem, ściągając sobie z głowy czapkę, spod której wysypała się burza ciemnoblond włosów i niesfornie opadła mu na czoło. Odgarnął ją w tył nonszalanckim gestem dłoni.

– Majk! – zaśmiał się Pablo. – Ale dzisiaj mam fuksa! Najpierw Iza, a teraz ty!

Mówiąc to, wyciągnął rękę i serdecznie uścisnął jego dłoń.

– Cześć, frajerze! – rzucił Majk, swoim zwyczajem poklepując go przyjaźnie po ramieniu i jednocześnie zerkając z uśmiechem na Izę. – Hej, mała, fajnie, że już jesteś w Lublinie. I miło mi widzieć, że już się nie kłócicie – mrugnął wesoło do Pabla.

– Nie kłócimy się – zapewnił go spokojnie Pablo. – To był mały wypadek przy pracy, ale przeprosiłem Izę i już wracamy na właściwą drogę.

(c.d.n.)