Anabella - Rozdział LXII (cz. 3) - Powieści dla dziewczyn

– To super, kochani – pokiwał głową Majk, obejmując każde z nich jednym ramieniem. – Byłbym niepocieszony, gdyby było inaczej, i do upadłego prowadziłbym mediację!

– To już nie będzie konieczne – uśmiechnął się Pablo. – Dogadaliśmy się sami. A na ukoronowanie naszego pojednania wypijemy wspólnie jakąś kombinację piwa i soku. Ty też, Majk.

– Co takiego? – skrzywił się z niesmakiem Majk, patrząc na niego jak na wariata. – Mam pić piwo z sokiem? Dobrze się czujesz?

– Ech! – parsknął śmiechem Pablo. – No co ty, frajerze! Miałem na myśli piwo dla nas, a sok dla dziewczyn! U nas w domu – zaznaczył stanowczo. – Co byście powiedzieli na przyszły weekend? Bo skoro tak się trafiło, że spotykam was oboje, to skorzystam z okazji i przekażę wam oficjalne zaproszenie od mojej gwiazdeczki. Ona bardzo chce, żebyście wpadli do nas na parę godzin. Razem. Z tobą, Iza, chyba nawet już rozmawiała o tym wstępnie, jak zrozumiałem?

– Tak… rzeczywiście – przyznała z uśmiechem Iza, wymieniając rozpromienione spojrzenia z Majkiem. – Ja już jej obiecałam, że przyjdę.

– W takim razie umówione! – podchwycił natychmiast Majk. – Wpadniemy do was oboje z Izą, podasz mi tylko dokładny termin, bo będę musiał zaplanować przerwę w obowiązkach. Sam już dawno nie widziałem Edka, pewnie znowu urósł i tylko czeka na to, żeby znowu narzygać na wujka!

Wszyscy troje roześmiali się.

– Nic nie poradzę na to, że tak na niego działasz – odparł wesoło Pablo. – Mówiłem ci, że mój syn ma nosa do frajerów, a na tobie poznał się od razu!

– Zrobił to już trzy czy cztery razy – wyjaśnił Izie Majk. – Ty widziałaś tylko jedną akcję, wtedy, kiedy sama ratowałaś mi koszulę… Ale od tamtej pory zarobiłem już kolejnych kilka punktów karnych, a kilku innych cudem uniknąłem! Zawsze kiedy u nich jestem, muszę zachować ekstremalną czujność, bo Edek tylko czyha na okazję!

Iza, która doskonale pamiętała zabawne wydarzenie z ich pierwszej wizyty u małego Edzia, zaśmiewała się niemal do łez na wiadomość, że sprawa miała dalszy ciąg. Pablo, również ubawiony, wyprostował się i wyciągnął rękę do Majka.

– No dobra, stary, muszę już lecieć – oznajmił mu, poważniejąc. – Zdzwonimy się w przyszłym tygodniu i dogadamy termin, ale wstępnie celujmy w sobotę po południu.

– Okej – zgodził się Majk, ściskając jego dłoń i zerkając na Izę. – Jeśli tylko Izie pasuje…

– Pasuje – zapewniła go szybko, również podając Pablowi rękę, którą ów na chwilę szarmancko podniósł do ust. – Dzięki, Pablo… za wszystko.

Kiedy elegancka sylwetka Pabla zniknęła w wyjściu na ulicę, stojący wciąż przy schodach prowadzących do Anabelli Iza i Majk popatrzyli po sobie z uśmiechem. W bramie i na schodach kręciło się mnóstwo ludzi, więc okoliczności nie sprzyjały wylewnym powitaniom, jednak ich oczy, po brzegi wypełnione radością, mówiły same za siebie. Przez kilka długich sekund patrzyli na siebie w milczeniu, z twarzami rozpromienionymi jak słońce.

– Wróciłaś – powiedział w końcu cicho Majk.

W tym krótkim retorycznym stwierdzeniu zdawał się zawrzeć wszystko, co chciał powiedzieć jej na powitanie. Iza pokiwała głową, ani przez chwilę nie przestając się uśmiechać.

– Wróciłam, szefie – szepnęła.