Anabella - Rozdział LXII (cz. 6) - Powieści dla dziewczyn

– Spokojnie, elfiku – uśmiechnął się Majk. – Dam sobie radę. Uprzedzony, uzbrojony, nie? Pamiętaj, że biznesu nigdy nie buduje się w próżni. Mam wiele sojuszniczych kontaktów w różnych środowiskach, nie mówiąc już o Pablu, którego sieć znajomości sięga jeszcze dalej. Wbrew pozorom, nawet w najbardziej wpływowych sferach jest dużo ludzi uczciwych, którzy nie są fanami takich metod działania, jakie reprezentuje szanowny pan Sebastian. W takich razach okazuje się, że pieniądze to jednak nie wszystko. A w moim przypadku rzecz jest wyjątkowo delikatna, bo… wiadomo przecież, o co poszło – zawiesił znacząco głos.

– O Lodzię – wyszeptała Iza, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.

– Właśnie – skinął głową, wpatrując się z daleka w te oczy. – O kobietę. To nigdy za dobrze nie wygląda w oczach opinii publicznej, zwłaszcza że tutaj chodzi o małżonkę szanowanego adwokata, który już niejedną grubą rybę w tym mieście wyciągał z prawnych tarapatów. Jak możesz się domyślić, dla Krawczyka to nie jest wygodna okoliczność i nie będzie zależało mu na tym, by sprawa wyszła na jaw. Natomiast bez wątpienia zrobi niejedno, żeby zaszkodzić mnie… no wiesz, tak sobie, z czystej zemsty i dla podniesienia sobie poczucia wartości. Świadczy o tym choćby ta akcja z Ćwiklińskim. W tym samym czasie, jak może pamiętasz, umowę z nami zerwał też Tkaczyk… Nie mam dowodów, że i z nim rozmawiał nasz wybitny miłośnik cias-te-czek – wyskandował kpiąco, do złudzenia naśladując ton Krawczyka – ale wcale tego nie wykluczam. Musimy liczyć się też z kolejnymi akcjami sabotażu… raczej drobnymi, bo on sam ma sporo do stracenia… ale jednak mogącymi skutecznie utrudnić nam życie.

– Rozumiem – pokiwała głową Iza. – To niedobrze, bo ten człowiek jest nieobliczalny. Boże, co za psychol…

– On dobrze wie, że ja wiem o Lodzi i że to był właśnie powód, dla którego odmówiłem dalszej współpracy – ciągnął spokojnie Majk. – Ale nie sądziłem, że będzie się po cichu mścił. Dopiero Ćwikliński otworzył mi oczy, dlatego teraz będę bardzo czujny i o taką samą czujność proszę ciebie. Jako moją zastępczynię i plenipotentkę.

– Oczywiście, szefie – zapewniła go szybko. – Będę miała oczy i uszy szeroko otwarte. Mam nadzieję, że w razie czego będę umiała oddzielić ziarno od plew…

– Każde najmniejsze podejrzenie zgłaszaj po prostu do mnie – zalecił jej stanowczo Majk. – Żadnego rozwiązywania problemów na własną rękę, okej?

– Jasne – szepnęła, kiwając skwapliwie głową.

– I niczym się nie martw, elfiku – dodał uspokajająco. – Może będzie jeszcze parę zawirowań i przykrych scen, tego niestety musimy się spodziewać. Ale mimo wszystko jesteśmy w całkiem niezłej sytuacji. Zresztą ja sam jestem sobie winien. Rok temu nie zachowałem należytej ostrożności i jak tępy frajer podpisałem umowę z wpływowym milionerem, uznając to za ważny krok w rozwoju firmy. Tymczasem te jego koktajle, rauty i inne wydarzenia rangi kosmicznej były tylko jednym z aspektów współpracy, z której z czasem mogło dla mnie wyniknąć coś znacznie gorszego.

– Właśnie! – podchwyciła Iza. – Już miałam to mówić… Gdybyś nadal brnął z psycholem w jego szemrane interesy, za jakiś czas mógłbyś bardzo źle skończyć. Głowę daję, że ten człowiek w żadnym aspekcie życia nie potrafi działać uczciwie.

– Otóż to – przyznał Majk. – Bardzo trafna charakterystyka, Iza. W pewnym sensie… jeśli wolno mi tak powiedzieć… miałem wielkie szczęście, że po drodze wynikła ta akcja z Lodzią. Dzięki temu poznałem się na bydlaku szybciej, niż mógłbym się poznać, gdyby łączyły nas tylko interesy zawodowe. A teraz już będę wiedział, jak się przed nim bronić.

(c.d.n.)