Anabella - Rozdział LXIII (cz. 1) - De te fabula narratur

Wesołe gaworzenie małego Edzia napełniało kuchnię radosną atmosferą, którą Iza chłonęła jak gąbka, upajając się myślą, że jeszcze w tym roku podobny dziecięcy szczebiot wypełni jej rodzinny dom w Korytkowie. Chłopczyk kilka dni wcześniej skończył pół roku, umiał już sam siedzieć, a do tego nie zamykała mu się buzia, z której płynęły melodyjne, wielokrotnie powtarzane ciągi sylab, jakby dziecko bawiło się własnym głosem.

– Wymawia je na razie bez zrozumienia – tłumaczyła Izie Lodzia, wkładając kolejną łyżeczkę kaszki bananowej w umorusaną buzię synka, który siedział na środku kuchni w krzesełku do karmienia. – Mamama, dadada, bababa… Jak pierwszy raz tak zagaworzył, to myślałam, że słyszę to słynne upragnione mama, ale pediatra wyjaśniła mi, że to nie jest jeszcze świadome. Prawda, panie kierowniku? – uśmiechnęła się do chłopca. – Na razie tylko tak sobie powtarzamy i ćwiczymy nasz donośny głosik, tak?

– Dadada! – zakrzyknął mały Edzio, obdarzając matkę uroczym, bezzębnym uśmiechem, aż packa kaszki wypadła mu na śliniaczek.

Urzeczona tą zabawną sceną Iza roześmiała się, na co chłopczyk natychmiast spoważniał i zerknął na nią podejrzliwie.

– Jeszcze mi nie ufa – zauważyła rozbawiona, sięgając po przygotowany na blacie ręcznik papierowy i pomagając Lodzi obetrzeć kaszkę rozpryskaną na krzesełku. – Nie chciał pójść do mnie na ręce, a teraz patrzy spod byka i jeszcze ani razu dziś się do mnie nie uśmiechnął. No cóż, dawno u was nie byłam, więc znowu mnie zapomniał…

– Musimy to nadrobić – podchwyciła Lodzia. – Co byś powiedziała na wznowienie naszych lekcji francuskiego? Ja bardzo bym chciała, zwłaszcza że w kwietniu znowu przyjadą nasi Belgowie. Mają być w Polsce piętnastego, już kupili bilety. Victor pewnie zdążył ci to przekablować? – mrugnęła do niej znad miseczki z kaszką.

– Zdążył – przyznała spokojnie Iza. – Mówił, że będzie też Tosia… i chyba nawet Lucas?

– Chyba tak – zgodziła się Lodzia, celując łyżeczką do buzi Edzia, który widocznie nie chciał już jeść, gdyż z całej siły zacisnął wargi i odwrócił główkę na bok. – Ale to jeszcze nie jest pewne, Ania ma nam dać znać do połowy marca… No, Edi, proszę… jeszcze tylko kilka łyżeczek… Nie? Na pewno? No dobrze, to w takim razie pokaż mi się… wycieramy buzię!

– Bababa! – zaszczebiotał mały Edzio, pozwalając wytrzeć sobie buzię i radośnie uderzając obydwiema rączkami o blat krzesełka do karmienia. – Dadadada!

Iza patrzyła na niego zachwycona, podziwiając jego śliczną dziecięcą buzię z ciemnymi oczkami, które lśniły tym samym hipnotyzującym blaskiem co oczy jego ojca, a także urocze tłuściutkie rączki i kłębiące mu się na główce delikatne fale puszystych jasnych włosów.

– A kto to się tak wymądrza? – zaśmiała się Lodzia, odpinając szelki, którymi był zabezpieczony, i wyciągając go z krzesełka. – Chodź, skarbie, napijesz się soczku, a potem pójdziemy poprzeszkadzać trochę tatusiowi i wujkowi. Już za długo siedzą sobie we dwóch w salonie i mają święty spokój. To niedopuszczalne, prawda?

– Babababa! – odpowiedział radośnie chłopczyk.

Po napojeniu synka rozcieńczonym sokiem owocowym Lodzia zaniosła go do salonu, gdzie od ponad godziny siedzieli zatopieni w męskiej rozmowie Pablo i Majk. Na widok dziewczyn wchodzących do nich z dzieckiem, obaj odruchowo podnieśli się z foteli, w których rozmawiali, popijając wodę mineralną.

– Zająć się nim, kochanie? – zapytał Pablo, podchodząc do Lodzi i wyciągając ręce do synka, który z radosnym dadada! przechylił się w jego stronę i pozwolił mu się wziąć na ręce. – No chodź, gagatku… Najadłeś się? No to teraz pogadamy sobie jak mężczyźni!

– Właśnie, Ed, przed nami kolejne szkolenie z serii Będę komandosem – zapowiedział wesoło Majk, zwracając się do Edzia, który na jego widok zaniósł się radosnym śmiechem. – No co, mały frajerze? Czy ja powiedziałem coś śmiesznego?

Chłopczyk roześmiał się jeszcze głośniej, prezentując wszem i wobec swoje bezzębne dziąsełka i ponad ramieniem ojca wyciągnął rączkę w stronę Majka.

– Blablabla! – zawołał, komicznie wysuwając i na powrót chowając swój mały języczek. – Blablablablabla!

Na ten widok wszyscy zebrani gruchnęli śmiechem.

(c.d.n.)