Anabella - Rozdział LXIII (cz. 11) - De te fabula narratur

Choć pan Szczepan z tej odległości nie mógł usłyszeć jego słów, wypowiedzianych tak cichym szeptem, że nawet siedząca tuż obok Iza ledwie wychwyciła je uchem, w tym właśnie momencie poruszył się i westchnął, a z jego ust wydobyło się na wpół wyszeptane, na wpół wyrzężone słowo:

– Hania…

Iza i Majk znieruchomieli, przyglądając mu się w napięciu, jednak staruszek poruszył tylko odrobinę ręką z wenflonem, aż zakołysał się wężyk od kroplówki, i znów zapadł w sen, równie głęboki i spokojny jak poprzednio. Pomimo rozsadzającego jej piersi żalu Iza cieszyła się, że teraz przynajmniej nie było widać po nim cierpienia.

– Tak bym chciała, żeby jeszcze chociaż na chwilę otworzył oczy – wyszeptała, zwracając się do siedzącego na podłodze przy jej nogach Majka. – I żeby powiedział coś do nas, chociaż parę słów… Pewnie nic z tego, ale tak mi żal… Nie mogę w to uwierzyć, Michasiu… On jeszcze dwa dni temu był w takiej super formie! Tak świetnie się czuł…

Majk odwrócił się w jej stronę, oparł się ramieniem o bok fotela i podniósł na nią oczy.

– Niestety, Izulka – odparł cicho. – Często tak bywa, że w beznadziejnym stanie chwilowa poprawa jest zwiastunem zbliżającego się końca. Mój dziadek też tak miał… Babcia cieszyła się, że mu się polepsza, a potem okazało się, że to była tylko cisza przed burzą. Natomiast jeśli chodzi o Szczepana, to ja już od kilku tygodni miałem przeczucie, że to się tak skończy – dodał smutno. – Od początku nie podobało mi się to jego nabuzowanie, wyglądał, jakby był na jakimś haju.

– To prawda – przyznała smętnie Iza. – To nie było normalne.

– Dlatego kiedy poprosił, żeby zawieźć go na grób Hani, wiedziałem, że musimy zrobić to od razu – ciągnął w zamyśleniu. – Nie próbowałem tego odwlekać, bo czułem, że on wie, co mówi, i że wcale nie żartuje z tym łabędzim śpiewem.

– Tak… teraz już to rozumiem – westchnęła Iza. – A ja cieszyłam się jak głupia, że mu lepiej… ech! Dobrze, że teraz przynajmniej trochę sobie zasnął…

Ciężki, ale spokojny oddech staruszka wskazywał na to, że ów mocno śpi, poza tym w mieszkaniu, oświetlonym tylko rozproszonym światłem lampki, panowała głęboka cisza. Jednak nie była to zwykła cisza, bowiem czuło się w niej napięcie charakterystyczne dla oczekiwania na ważne i trudne wydarzenie, o którym nie wiadomo, kiedy nadejdzie, lecz wiadomo, że jest już blisko. Owszem, Iza już od dawna była pogodzona z tym, że pan Szczepan może odejść praktycznie w każdej chwili, dlatego zawsze gdy przychodziła w odwiedziny do jego mieszkania, czyniła to z delikatnym ściskiem w sercu, podświadomie licząc się z najgorszym, i dopiero kiedy widziała go w dobrym zdrowiu, odczuwała ulgę. Mimo to wizja jego śmierci dotąd była bardzo odległa, nie do końca realna, jakby zawieszona w powietrzu, odroczona na czas nieokreślony… I teraz, kiedy materializowała się na jej oczach, zapowiedziana słowami lekarza, który dawał staruszkowi tylko kilkanaście godzin życia, jej serce przepełniał tak głęboki żal jak w czasie poprzedzającym śmierć ukochanej matki.

Tak… Wtedy też czuła ten sam smutek, bezsilność i nutę buntu, nawet większą niż dziś, bo przecież matka umierała młodo. Za młodo, za wcześnie i niesprawiedliwie. Pan Szczepan był w innej sytuacji, przeżył prawie osiemdziesiąt cztery lata, nic nie trzymało go już na tym świecie, a do tego od pół wieku tak rozpaczliwie tęsknił za swoją Hanią, do której teraz wreszcie będzie mógł pójść… To sprawiało, że powinno być jej łatwiej pogodzić się z jego rychłym odejściem, wszak było one całkowicie naturalne i wręcz pożądane, znamionowało koniec jego ziemskich cierpień. A jednak Iza nie mogła wygnać z serca piekącego żalu.

Był to zresztą żal nie tyle z powodu samej zbliżającej się śmierci staruszka, co wobec myśli, że śmierć ta najprawdopodobniej zabierze go w czasie snu, przez co Iza już nigdy nie spojrzy mu w oczy, nie porozmawia z nim i nie pożegna go tak, jak by chciała. Choć tłumaczyła sobie, że ten żal jest z jej strony egoistyczny i że tak będzie dla pana Szczepana lepiej, bo dzięki temu przynajmniej nie będzie cierpiał w czasie przejścia na drugi świat, nie umiała wyzbyć się tego uczucia niedosytu i wyrzutu sumienia, że poprzednim razem, kiedy widziała go w pozornie dobrym zdrowiu, pożegnała się z nim tak zwyczajnie… zbyt zwyczajnie… nie tak, jak trzeba.

(c.d.n.)