Anabella - Rozdział LXIII (cz. 14) - De te fabula narratur

– Zobaczę moją Hanusię – powtórzył cicho, a jego oczy rozbłysły jasnym światłem. – Tyle na to czekałem, Izulka… tak długo tęskniłem… a teraz wydaje mi się, jakbym widział się z nią wczoraj. Jakby tylko wyjechała na kilka dni… Ona tam na mnie czeka, prawda?

W jego głosie zabrzmiała nuta typowa dla małego dziecka, które pragnie upewnić się, że wszystko jest w porządku i na właściwej drodze.

– Oczywiście, że czeka – zapewniła go szeptem Iza, z trudem walcząc ze łzami, które znów zaczęły napływać jej do oczu. – Czeka cierpliwie na swojego Szczepcia… na swojego kochanego Pepusia… Ależ się ucieszy, kiedy cię zobaczy!

– Widziałem ją – wyszeptał pan Szczepan. – Spałem chyba… i widziałem ją, jak szła do mnie i wyciągała ręce… uśmiechała się tym swoim kochanym uśmiechem… A ty masz takie same oczy jak ona… takie same! – dodał, po omacku szukając na kołdrze jej dłoni, którą podała mu natychmiast, on zaś uścisnął ją kurczowo. – Moja Izulka… Bóg dał mi ciebie na ostatni rok, żebyś przypominała mi ją… żebym lepiej pamiętał, jak wyglądała… jak się śmiała… i jaka była śliczna…

Łzy, których Iza nie umiała już pohamować, popłynęły jej po policzkach, jednak nadal starała się uśmiechać, by pokazać umierającemu przyjacielowi pogodną twarz.

– Ale ja już do niej idę – podjął staruszek. – A ty tu zostaniesz… i tak bym chciał, żebyś była szczęśliwa… żeby krzywda ci się nie działa… moje dobre dziecko…

Iza ledwie widziała przez łzy jego twarz.

– O mnie się nie martw, Szczepciu – wyszeptała łagodnie. – Będę szczęśliwa… w taki czy inny sposób. I nie dam zrobić sobie krzywdy…

– Będziesz miała dobrą opiekę – uśmiechnął się leciutko pan Szczepan. – Nie mnie mieszać się w najdelikatniejsze sprawy innych ludzi, ale wierzę, że tak będzie… moje ty dziecko kochane…

Ścisnął mocniej jej rękę, na co Iza przytuliła do jego dłoni zalany łzami policzek, a następnie przylgnęła do niej ustami. Jego palce były zimne, wręcz lodowate, mimo że był szczelnie okryty ciepłą kołdrą.

– Nie zapomnij o mnie – wyszeptał staruszek. – Pamiętaj mnie, dziecino… zapal dla nas czasem lampkę… dla mnie i dla Hanusi…

– Obiecuję – chlipnęła Iza, podnosząc głowę, by popatrzeć mu w oczy. – Będę odwiedzać was oboje, kiedy tylko będę mogła, Szczepciu… będę przynosić wam kwiaty i zapalać światełka… modlić się za was… I nigdy o tobie nie zapomnę… nigdy!

Oddech pana Szczepana znów stał się ciężki, coraz cięższy… ale jego twarz jaśniała, a delikatny uśmiech nie opuszczał ani na chwilę jego pobladłych warg.

– I żadnej żałoby – dodał z trudem. – Jesteś dla mnie jak córka… albo jak wnuczka… Ale nie chcę żałoby. Co najwyżej kilka dni na pamiątkę… ale nie więcej. Dobrze, dziecino? Chcę, żebyś żyła normalnie…

– Dobrze, Szczepciu – wyszeptała Iza. – Będzie tak, jak mówisz. Dobrze, mój kochany…

(c.d.n.)