Anabella - Rozdział LXIII (cz. 7) - Powieści dla dziewczyn

Po kolejnych kilku minutach dojechali do centrum miasta, gdzie znów zatrzymało ich czerwone światło.

– Pobiegniesz na górę pierwsza, a ja poszukam miejsca do parkowania i zaraz do was dojdę – zapowiedział Majk, przygotowując pierwszy bieg w oczekiwaniu na zmianę świateł.

– Dobrze – pokiwała głową Iza. – Wypuść mnie pod bramą. Tam pewnie będzie stała karetka, ale zatrzymamy się tylko na chwilkę.

Światło zmieniło się na zielone, samochód znów ruszył i zjechał w dół ulicy Bernardyńskiej, gdzie rzeczywiście przed bramą kamienicy pana Szczepana migały błękitno-czerwone sygnały świetlne karetki pogotowia. Iza wyskoczyła z auta i biegiem rzuciła się w stronę budynku, a potem po schodach. Na jasno oświetlonym korytarzu pierwszego piętra, przy otwartych drzwiach do mieszkania pana Szczepana czekało dwóch ratowników medycznych z noszami, z którymi najwidoczniej trudno było im się zmieścić w wąskim przedpokoju.

Iza pośpiesznie przemknęła między nimi i skierowała się prosto do pokoju, gdzie znajdowało się już kilka osób. Jedną z nich był pan Szczepan leżący na łóżku w skulonej pozycji, z rozpiętą piżamą i obnażonym ramieniem, w które, jak domyśliła się Iza, przed chwilą dostał zastrzyk. Nad nim pochylała się ciemnowłosa kobieta, będąca zapewne pielęgniarką, zaś przy komodzie stał wysoki mężczyzna w średnim wieku ze stetoskopem na szyi, ubrany z kombinezon z naszywką Lekarz, i z poważną miną, przyciszonym głosem rozmawiał z roztrzęsioną z nerwów panią Jadzią, jednocześnie z uwagą studiując trzymane w rękach dokumenty.

Na widok Izy, która, rozpinając w locie płaszcz, natychmiast przypadła do łóżka staruszka, by sprawdzić, co się z nim dzieje, sąsiadka odetchnęła z widoczną ulgą.

– A, jest panienka! – zawołała, wskazując ją lekarzowi. – To jest właśnie ona, panie doktorze!

Iza odwróciła się na chwilę i skinęła im grzecznie głową, jednak całą jej uwagę pochłaniała osoba pana Szczepana, który leżał bezwładnie na boku, z sinymi ustami, zapadłymi policzkami i oczodołami oraz sączącą się z ust na poduszkę gęstą, spienioną śliną. Widok ten był dla niej przerażający i koszmarny nie tylko sam w sobie, ale również ze względu na kontrast, jaki prezentował względem stanu, w jakim widziała staruszka jeszcze przedwczoraj, kiedy zajrzała do niego w odwiedziny. Wówczas był on w znakomitej formie i aż tryskał energią… Owszem, zarówno ją, jak i Majka od półtora miesiąca niepokoiła jego zbytnia nadpobudliwość, która wydawała się aż nienormalna, jednak z drugiej strony jego dobre samopoczucie wydawało im się takim dobrym znakiem…

– Szczepciu – szepnęła, przykucając przy łóżku i ostrożnie gładząc staruszka po mokrych od potu włosach. – Mój Szczepciu kochany…

Staruszek nie odpowiedział, oczy miał zamknięte i oddychał ciężko, a z jego ust wydobywało się ciche charczenie. Pielęgniarka, zajęta mocowaniem na jego przedramieniu wenflonu, a następnie podłączaniem do niego wężyka z kroplówką, z zaciekawieniem zerknęła na dziewczynę, po czym, wyciągnąwszy z kieszeni kawałek czystej ligniny, życzliwym gestem podała jej ją do ręki.

– Niech mu pani wytrze tę ślinę – powiedziała łagodnie. – Miałam to zrobić sama, ale doktor kazał natychmiast podłączyć kroplówkę… O, widzi pani? Już spływa.

Iza podziękowała skinieniem głowy i ostrożnymi, troskliwymi ruchami palców ocierała twarz pana Szczepana, podczas gdy pielęgniarka pracowicie ustawiała przepływ strumienia kroplówki. Tymczasem do mieszkania dotarł zziajany Majk, który od progu z niepokojem spojrzał na leżącego na łóżku staruszka i zajmującą się nim Izę, jednak widząc, że sytuacja zdaje się być opanowana, podszedł do stojących obok stołu pani Jadzi i lekarza, po drodze ściągając z siebie kurtkę i niedbałym gestem rzucając ją na fotel.

– O, i ten pan też! – oznajmiła lekarzowi pani Jadzia. – Oboje się nim zajmowali!

– Dobry wieczór, panie doktorze – zagadnął Majk, na co lekarz podniósł głowę i spojrzał na niego znad okularów. – Bardzo jest z nim źle?

– Delikatnie mówiąc, nie najlepiej – odparł mężczyzna, podstawiając mu przed oczy jeden z dokumentów i ruchem głowy wskazując na zajętą staruszkiem Izę. – Pani Izabella Wodnicka to ta pani?

– Tak jest – skinął głową Majk. – A to pełnomocnictwo ustanowił Szczepan w mojej obecności, podpisywałem je jako świadek. Michał Błaszczak. Proszę, mój dowód osobisty – dodał, wyciągając z kieszeni skórzany kartownik i prezentując mu dowód tożsamości.

Lekarz przewrócił kartkę, sprawdził wpisane tam nazwisko i pokiwał głową.

– W porządku – mruknął. – W takim razie będę musiał porozmawiać z panią Izabellą.

(c.d.n.)