Anabella - Rozdział LXIV (cz. 10) - De te fabula narratur

Kiedy wychodziła z kuchni po odniesieniu kufla do zmywania, wpadła na Alicję, która również niosła tam swoją tacę z brudnymi naczyniami.

– O, Iza, jeszcze jesteś! – ucieszyła się koleżanka. – Miałam z tobą pogadać… wpisałabyś mi jedną małą zmianę w grafiku na jutro? Zamieniłam się z Gosią.

– Jasne, Alu – uśmiechnęła się. – Grafiki mam u szefa w gabinecie… chociaż nie, czekaj! Chyba są w naszej szatni. Super się składa, bo właśnie wychodzę do domu. Podejdziesz tam ze mną? Od razu zaznaczymy tę zmianę i zostawimy dziewczynom aktualną rozpiskę.

W chwili, gdy obie dochodziły już do dyżurki kelnerek, z gabinetu umieszczonego w drugim końcu korytarza wyszedł Majk, również ubrany na czarno, gdyż oboje z Izą umówili się, że symbolicznie będą nosić żałobę przez okrągły miesiąc od pogrzebu pana Szczepana. Na widok Izy mężczyzna drgnął i przystanął z ręką na klamce, z poważną miną obserwując jej oddalającą się sylwetkę, po czym, zaczerpnąwszy mocno powietrza w płuca, ruszył korytarzem w tę samą stronę. Jego krok był powolny i niepewny, jakby do ostatniej chwili wahał się, czy iść dalej, czy jednak zawrócić.

Przed drzwiami dyżurki, skąd dobiegały odgłosy rozmowy obu dziewczyn, Majk zatrzymał się, oparł się ramieniem o ścianę i przesunął dłonią po czole, odgarniając w tył swe rozczochrane włosy, jednak już w następnej sekundzie poderwał się jak oparzony, gdyż na korytarz wyszła Ala.

– Dzięki, Iza, a teraz lecę już, bo na sali jak w Pekinie! – rzuciła wesoło, odwracając się w drzwiach. – O, dobry wieczór, szefie!

– Cześć, Ala! – odparł wesoło Majk, natychmiast ubierając twarz w swój standardowy szeroki uśmiech. – Jak tam, wszystko gra?

– Oczywiście! – zawołała w przelocie Ala. – Zresztą Iza jeszcze jest, szef ją pyta!

– Ach, już jesteś, szefie! – ucieszyła się na jego widok Iza, zajęta zakładaniem kozaków. – Zostawiłam ci parę rzeczy na biurku, papiery od dostawców i jakieś cholerstwo z banku. Zdążyłeś już zerknąć, czy dopiero co przyszedłeś?

Choć na sercu czuła ciążący jej stutonowy głaz, przez cały czas wypychała z głowy myśli o tym, co przed dziesięcioma minutami zdarzyło się na sali, i całą swą uwagę skupiała na tym, by wyglądać normalnie i beztrosko. Musiała grać. Grać również przed Majkiem, bo nawet z nim nie byłaby w stanie teraz o tym rozmawiać… Owszem, może za jakiś czas, gdy narośnie w niej paląca potrzeba wyrzucenia tego z siebie w trybie terapii… wtedy tak… ale na pewno jeszcze nie dziś. Nie teraz.

– Dopiero co wpadłem – uśmiechnął się Majk, podchodząc do niej bliżej. – I cieszę się, że jeszcze cię zastałem. Byłem pewny, że o ósmej już dawno cię nie będzie, a tu już po wpół do dziewiątej…

– Tak, miałam jeszcze jedną sprawę do załatwienia – przyznała pogodnie Iza, zapinając zamek w bucie i podnosząc się do pionu. – Ale nic ważnego. Teraz już lecę do domu, muszę się w końcu wyspać. Pamiętaj, żeby zerknąć na te papiery, okej? Jeśli są w porządku, to podpisz, a ja jutro zajmę się resztą.

Majk przyglądał się spod oka jej rozpromienionej twarzy, na której igrał uśmiech, jakby z starał się wyczytać z niej choć odrobinę więcej, niż chciała mu pokazać.

– Tak jest, Izula – pokiwał głową. – Dziękuję ci. Mówisz, że… nic ważnego? – dodał ciszej.

– Nic ważnego – potwierdziła beztrosko, zakładając płaszcz i zapinając go na sobie. – Wiesz, jak to jest, zawsze trafi się coś, co zatrzyma nas w pracy, kiedy mamy już wychodzić do domu… Uff, ależ jestem zmęczona! A ty? – dodała z troską, podchodząc do niego i podnosząc dłoń, którą delikatnie przeciągnęła mu po policzku. – Przespałeś się chociaż te trzy godzinki, tak jak mi obiecałeś?

Pod dotykiem jej dłoni oczy Majka rozbłysły się wewnętrznym światłem.

– Przespałem się – zapewnił ją. – Nawet trzy i pół. Zasnąłem tak mocno, że budzik obudził mnie dopiero po trzeciej serii alarmu. Pierwszych dwóch za cholerę nie słyszałem.

– Super! – ucieszyła się Iza. – W takim razie mogę ze spokojnym sumieniem iść do domu, bo wiem, że szef zostaje tu w dobrej formie. Chociaż i tak strasznie mi cię szkoda, że musisz siedzieć tu aż do drugiej.

(c.d.n.)