Anabella - Rozdział LXIV (cz. 9) - De te fabula narratur

Michał znieruchomiał z pustymi rękami wciąż ułożonymi na stoliku w pozycji, w której wcześniej trzymał jej dłoń, i patrzył na nią zdumiony, jakby nie dowierzał, że słyszy z jej ust takie słowa. I jakby nie do końca mieściło mu się w głowie, że to naprawdę ona… Bo czyż ta fascynująca młoda kobieta w czarnej sukience, siedząca naprzeciw niego ze stanowczą miną i oczami lśniącymi dumnym blaskiem, to naprawdę była Iza Wodnicka? Ta sama, którą znał od dzieciństwa, cichutka, zawsze uległa, w pełni mu oddana Iza?

Zdezorientowana mina Michała jeszcze bardziej dodała Izie odwagi i pewności siebie.

– Natomiast jeśli chodzi o działkę, która rzekomo cię nie obchodzi i o której niby nie chcesz gadać – podjęła z nutą ironii w głosie – to ja też jestem za tym, żeby raz na zawsze zakończyć ten temat. Moje stanowisko w tej sprawie jest jednoznaczne i nieodwołalne. Ziemia należy do mnie i nigdy nie odsprzedam jej ani twojemu ojcu, ani tobie. To tak dla wyjaśnienia – zaznaczyła, podnosząc w górę palec. – Żeby na przyszłość nie było już w tym względzie żadnych wątpliwości.

Efekt tych słów był piorunujący. Wzburzony Michał aż podskoczył, zerwał się z krzesła na równe nogi, a z jego błękitnych oczu strzeliły błyskawice zniecierpliwienia i najwyższej irytacji.

– No żesz skończ wreszcie z tą ziemią, Iza! – podniósł głos, aż kilka osób z sąsiednich stolików odwróciło głowy i spojrzało na niego ze zdziwieniem. – Do cholery, mam już tego dość! Przecież jasno mówię, że nie przyszedłem tu po to, żeby gadać z tobą o działce! Dlaczego nadal mi nie wierzysz?!

Iza również podniosła się od stolika i dosunęła doń swoje krzesło, w duchu zadowolona, że ów niekontrolowany wybuch emocji ułatwi jej zakończenie tej nieprzyjemnej rozmowy.

– A czy mam jakiekolwiek podstawy do tego, żeby ci wierzyć? – zapytała spokojnie, sięgając po swoją tacę. – Hmm… Nie skończyłeś jeszcze piwa, ale to nic nie szkodzi, nie będę tego zabierać. Możesz posiedzieć tu sobie jeszcze, ile tylko chcesz, zaraz przekażę twój stolik do obsługi koleżance z nocnej zmiany.

Poirytowany do żywego Michał rzucił się w jej kierunku i stanowczym gestem chwycił ją za oba ramiona, starając się zmusić, żeby spojrzała mu w oczy.

– Iza, przestań! – wycedził przez zęby. – Nie rozmawiaj ze mną w taki sposób, słyszysz?!

– Puść mnie, Misiu – odpowiedziała łagodnie.

– Wiem, że mi nie wierzysz – ciągnął Michał, schylając się do niej, by w ten sposób odszukać wzrokiem jej oczy. – Myślisz, że przysłał mnie mój ojciec, żebym namówił cię na odsprzedanie działki… A to nieprawda! Nieprawda, słyszysz?! Ja już wcześniej chciałem się z tobą spotkać… pogadać… zobaczyć cię…

Iza pokręciła głową, nadal unikając jego wzroku.

– No dobra, wiem, że masz prawo mi nie wierzyć – ciągnął z pasją Michał, zaciskając palce na jej ramionach. – Zrobiłem ci w życiu parę przykrości, zgoda. Ale przecież gdybyśmy jeszcze raz o tym pogadali…

– Puść mnie, Michał.

– Iza…

– Puść mnie – powtórzyła stanowczo. – Nie życzę sobie, żebyś tak mnie ściskał.

Michał zawahał się, po czym puścił jej ramiona i cofnął się o krok.

– A to idź do diabła! – rzucił z wściekłością, nerwowym gestem schylając się i wyciągając portfel z kieszeni kurtki wiszącej na oparciu krzesła. – Nie będę się napraszał!

Otworzył portfel, wyszarpnął z niego dziesięciozłotowy banknot i ostentacyjnym ruchem rzucił go na stół. Jego piękne niebieskie oczy ciskały pioruny.

– Proszę, kasa za piwo – wycedził, z trudem panując za sobą. – Dziękuję pani, reszty nie trzeba. Do widzenia.

– Do widzenia – odparła uprzejmie Iza.

Michał chwycił swoją kurtkę i zostawiając na stoliku niewypite nawet do połowy piwo, wyszedł, a raczej wybiegł z lokalu, przeciskając się na oślep przez wchodzących na salę ludzi. Iza, nie patrząc za nim, schowała pieniądze, spokojnymi, wprawnymi gestami ustawiła kufel i puszkę po piwie na tacy, po czym udała się z nimi na zaplecze. Nie myślała o niczym, nie analizowała tego, co się właśnie stało. Myślenie zostawiła sobie na później, na czas, kiedy będzie już sama w domu, a na razie musiała jeszcze wytrzymać do końca, zachować pełny spokój i pogodną twarz aż do opuszczenia Anabelli.

(c.d.n.)