Anabella - Rozdział LXIX (cz. 1) - De te fabula narratur

„Oby tylko Robik zgodził się przyjąć usługi mecenasa Giziaka” – myślała w zafrasowaniu Iza, wpatrując się w rozległe polne krajobrazy widoczne zza szyby okna pędzącego pociągu. – „Muszę chyba porozmawiać z nim sam na sam i odsłonić mu co nieco tajemnicy, żeby wiedział, na czym stoimy. Przecież najważniejsze jest to, żeby ochronić Melę. Przed nami kilka bardzo strategicznych tygodni…”

Był Wielki Czwartek i dziewczyna wracała właśnie na święta do Korytkowa. Świąteczną atmosferę i radość z kilku dni odpoczynku zaburzała jej jedynie sprawa Krawczyka, który co prawda od czasu rozmowy w kawiarni przepadł jak kamień w wodę i więcej się nie odzywał, jednak jego szantaż nadal wisiał nad nią jak miecz Damoklesa i spędzał jej sen z powiek. Na szczęście przez cały czas czuła wsparcie Majka i Pabla, co pozwalało jej podchodzić do sprawy spokojnie i z dystansem, a także działać, skupiając uwagę na konkretach, zamiast bezproduktywnie dręczyć się myślami.

W Korytkowie miała spędzić święta oraz następujące po nich kilka kolejnych dni, kiedy to Majk dla dobra sprawy udzielił jej krótkiego urlopu, a do Lublina wrócić dopiero w połowie kwietnia, tuż przed zaplanowanym przyjazdem belgijskiej ekipy na urodziny Pabla i Lodzi. Dzień przed wyjazdem do domu dostała od Pabla zadanie skontaktowania się z jego kolegą z Radzynia Podlaskiego i przekazanie w jego ręce sprawy Agnieszki, a następnie, jeśli udałoby się namówić na to Roberta, również sprawy spornej działki od Andrzejczakowej.

Pablo, indagowany przez Majka, który w trosce o Izę prosił go zachowanie najwyższej ostrożności i dopełnienie wszelkich starań, by wykluczyć możliwość ewentualnej współpracy mecenasa Giziaka z Krawczykiem, przeprowadził z kolegą serię rozmów telefonicznych, a nawet spotkał się z nim osobiście w Lublinie, korzystając z okazji, że ów miał tam akurat do załatwienia jakąś sprawę zawodową. Uznawszy go w ostatecznym rozrachunku za zaufanego sojusznika, przekazał Izie jego dane, adres i telefon z poleceniem, by tuż po świętach stawiła się u niego w Radzyniu wraz z Agnieszką w celu wstępnego nawiązania kontaktu.

Bartek przeprowadzi ją bezboleśnie przez wszystkie etapy – zapewnił ją przez telefon. – A w tej drugiej sprawie będziecie się dogadywać na bieżąco. Mamy już kilka pomysłów, ale to na spokojnie… wszystko po kolei. Na razie spotkajcie się w Radzyniu.

Iza jechała zatem do domu nie tylko na odpoczynek, ale też z konkretną misją do spełnienia. Nie chciała jednak, by to zdominowało jej czas spędzony w rodzinnym domu, dlatego, kiedy pociąg wjechał w las rozbuzowany soczystą wiosenną zielenią, jej myśli pobiegły w stronę znacznie przyjemniejszych spraw.

„Mela zaczęła już szósty miesiąc” – pomyślała, mrużąc oczy od silnych promieni słońca przebłyskujących przez gałęzie mijanych drzew. – „Kto by pomyślał… Jak ten czas leci!”

Uśmiechnęła się do siebie z melancholią. Tak… czas biegł… przemijał… gnał do przodu niczym pędzący pociąg, wypisz wymaluj jak ten, którym teraz jechała… zostawiał w tyle kolejne miesiące i lata… Mijały niepostrzeżenie w ferworze pracy i codziennych czynności, każdemu dodając lat i prowadząc go od początku życia w stronę jego końca. Tak minęło życie jej rodziców, a także krótkie życie Hani i długie pana Szczepana, którego każdy dzień przez pięćdziesiąt lat był naznaczony żalem i tęsknotą. Iza sama była jeszcze bardzo młoda, owszem, w sierpniu miała skończyć dopiero dwadzieścia trzy lata, jednak to, co dotąd zdążyła już przeżyć, subiektywnie dodawało jej wieku, na tyle, że obecnie coraz świadomiej patrzyła zarówno w przeszłość, jak i w przyszłość. Czy to, co było już za nią, miało większą wartość od tego, co dopiero miało nadejść? Jeszcze rok temu była przekonana, że tak… lecz dziś, nie wiedzieć czemu, odnosiła zupełnie przeciwne wrażenie. Coś na dnie jej duszy, ów tajemniczy chochlik pochodzący z głębin podświadomości po raz kolejny podpowiadał jej, że nic nie było takie, jak dotąd myślała… i że jeszcze wszystko przed nią…

(c.d.n.)