Anabella - Rozdział LXIX (cz. 10) - De te fabula narratur

Ze smutkiem zauważyła, że Agnieszka nie tylko teraz, ale właściwie nigdy nie mówi o swoim synku po imieniu, lecz używa jedynie chłodnego zaimka on. Już samo to tak dobitnie świadczyło o jej emocjonalnym dystansie wobec dziecka…

– Aha – skinęła głową, zerkając na nią w wahaniem. – Chodzi mi o to, że muszę go w końcu ochrzcić.

– Ach… oczywiście! – szepnęła Iza.

– Jak wiesz, ma już prawie dwa miesiące – ciągnęła obojętnym tonem Agnieszka, powolnym krokiem ruszając w stronę ulicy, gdzie Piotrek zaparkował samochód. – A u nas w Korytkowie dzieci chrzci się bardzo szybko po urodzeniu, więc mama już zaczyna naciskać… no wiesz, boi się, co ludzie powiedzą. Przecież wiadomo, jaka będzie śpiewka, nie dość, że bękart, to jeszcze nieochrzczony, nie? Mnie tam wszystko jedno, ale tata jest bardzo chory – westchnęła. – Lekarz mówi, żeby nie dokładać mu zmartwień, a wiadomo, że to ja jestem ta zła i wszystko przez mnie. Więc chcę załatwić ten chrzest jak najszybciej, żeby było z głowy. Żadnych wielkich chrzcin nie mam zamiaru wyprawiać, po prostu msza w kościele, a potem jakiś obiad u mnie w domu. Tylko moja mama, tata, ja, on i jego rodzice chrzestni. Tak tylko pro forma.

– Jasne – odparła Iza, zasmucona jej chłodnym tonem pozbawionym wszelkich emocji. – Zewnętrzna oprawa przecież nie jest najważniejsza, liczy się sakrament.

– Niby tak – Agnieszka wzruszyła ramionami. – Dla mnie najważniejsze, żeby ludzie nie gadali i mama się nie gryzła. Dlatego chcę to zorganizować w miarę szybko, rozmawiałam już nawet o tym z naszym proboszczem i mam zielone światło, w mojej sytuacji nie ma przeszkód. Więc tak sobie pomyślałam, że może sensowny termin byłby na początku maja, jak będzie długi weekend… jak myślisz?

– Bardzo dobry pomysł – przyznała Iza.

– I właśnie chciałabym cię prosić, żebyś została jego matką chrzestną – dokończyła nieśmiało Agnieszka. – To było moje marzenie, odkąd się urodził, a nawet jeszcze wcześniej. Zgodziłabyś się, Iza?

– Ależ oczywiście! – zawołała zaskoczona Iza, zatrzymując się i serdecznym gestem chwytając ją za obie dłonie. – Ach… dziękuję ci, Aga! To dla mnie wielkie wyróżnienie!

Agnieszka z niedowierzaniem patrzyła na jej entuzjastyczną reakcję, lecz jej twarz przybrała wyraz ulgi i czegoś w rodzaju umiarkowanej radości.

– To ja ci dziękuję – szepnęła, znów ruszając chodnikiem.

Uniesiona radością z otrzymanej propozycji Iza odruchowo ruszyła wraz z nią, dotrzymując jej powolnego kroku. A zatem będzie matką chrzestną małego Pepusia! Dziecka, które było jej szczególnie bliskie z racji faktu, że urodziło się dokładnie w dniu i o godzinie, kiedy umarł pan Szczepan… i które nosiło jego imię… Dziecka, którego było jej tak żal, lecz któremu, jako oficjalna matka chrzestna, zawsze będzie mogła pomagać, w miarę możliwości opiekować się nim i obdarzać go choć szczyptą miłości…

„Będę dobrą ciocią Izą!” – myślała z radością. – „I dla Pepcia, i dla małej Klarci… Ach! Moje marzenie coraz bardziej się krystalizuje i nabiera rumieńców! Teraz jeszcze bardziej mam po co żyć i dla kogo pracować!”

– Dużo roboty z tym nie będzie – zapewniła ją Agnieszka. – Tylko jedna nauka przedchrzcielna w kościele, ale spróbuję załatwić to tak, żeby odbyła się dzień wcześniej, więc nie będziesz musiała przyjeżdżać specjalnie. Wszystkie twoje dokumenty, w tym świadectwo bierzmowania, są u nas w Korytkowie, więc kolejny problem mamy z głowy.

(c.d.n.)