Anabella - Rozdział LXIX (cz. 2) - De te fabula narratur

„Przyszłość to biała karta i nowa nadzieja” – dumała, opierając głowę za siedzeniu i przymykając oczy. – „I trzeba jej się poddać, nie blokować jej, nawet jeśli wydaje nam się, że ta nadzieja nie ma racji bytu. Przecież nigdy nie możemy do końca wiedzieć, co jest złudzeniem, a co nim nie jest… Jak to ujął Majk? Jeśli przez całe życie będziemy ulegać złudzeniom, ryzykujemy tym, że stracimy z oczu coś, co jest naszą prawdziwą nadzieją… Świetnie powiedziane, szefie. To dla mnie kolejne motto, którego muszę się trzymać.”

Pod przymkniętymi oczami wyświetliła jej się łagodnie uśmiechnięta twarz Majka i jego stalowoszare oczy, w których zawsze odnajdowała samo ciepło i dobro – oczy jej najlepszego, najprawdziwszego przyjaciela, terapeuty i nauczyciela. Przecież on też tak wiele w życiu przeżył, jemu również tak bezwzględnie odebrano nadzieję… lecz paradoksalnie to właśnie on tak pięknie o niej mówił! Czy to nie był dla niej kolejny znak, że póki życie trwa i pędzi do przodu, nie powinna o niczym przesądzać?… i że tak naprawdę jeszcze wszystko jest możliwe?…

Myśl przerwał jej dzwonek telefonu. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Victora.

– Mam znakomite wieści, Isabelle! – oznajmił jej podekscytowanym tonem, po którym słychać było, że aż pęka z dumy. – Zgadnij, co chcę powiedzieć!

Iza uśmiechnęła się, rozbawiona jego entuzjazmem.

– Dostaliście finansowanie polskiego projektu?

– Tak jest! – zawołał z radością. – Wiedziałem, że się domyślisz! Dziś poznaliśmy wyniki konkursu i nasz projekt zakwalifikował się do finansowania. Od września będziemy realizować go w Warszawie!

W jego głosie brzmiało takie podniecenie, że Iza aż prychnęła śmiechem.

– Mes félicitations*, Victor – odpowiedziała ciepło. – Spodziewałam się, że dostaniecie to finansowanie, byłam tego prawie pewna. W końcu tyle się nad tym napracowaliście, włożyliście w to tyle serca…

– Właśnie… serca! – podchwycił Victor. – I nadal będziemy je wkładać, a szczególnie ja. Jestem dzisiaj szczęśliwy, Isabelle… taki szczęśliwy!

– Cieszę się razem z tobą, Vic – zapewniła go, rozbrojona jego szczerą, niemal dziecięcą radością. – Opowiesz mi dokładnie, jak wyglądają te wyniki? Ile dostaliście punktów i na którym miejscu listy rankingowej wylądowaliście?

Victor z zapałem przystąpił do opisywania żądanych szczegółów. Jak wynikało z jego relacji, projekt współpracy między Liège a Warszawą został oceniony dość wysoko i znalazł się mniej więcej w połowie listy rankingowej, co, biorąc pod uwagę ogromną konkurencję, było znakomitym wynikiem. Rozmowa, w trakcie której Iza musiała skupić się na prawidłowym wyrażaniu się w języku obcym, całkowicie zajęła jej uwagę i pozwoliła za kilkanaście minut zapomnieć o bieżących problemach. Tymczasem pociąg mknął już przez niezmierzone połacie pustych pól, co jednoznacznie wskazywało na zbliżanie się stacji Radzyń Podlaski.

* Mes félicitations (fr.) – Moje gratulacje.