Anabella - Rozdział LXIX (cz. 3) - De te fabula narratur

– Ach, dziewczynka! – zawołała zachwycona Iza, ściskając Amelię i całując ją w oba policzki, a następnie wymieniając takie same uściski z szeroko uśmiechniętym Robertem. – To cudownie! Tak się cieszę, kochani! I gratuluję! Wam… ale sobie też! Bo to będzie nasza wspólna mała księżniczka!

– O tak… a Robik jest nieodwołalnie skazany na życie wśród kobiet! – zaśmiała się Amelia, zerkając przekornie na męża. – Nie opędzi się od nich już nigdy!

– No cóż, sam się tak urządził! – zauważyła wesoło Iza. – I zresztą wcale nie wygląda na takiego, którego to martwi!

W istocie twarz Roberta promieniała radością i szczęściem, zupełnie tak samo jak w dniu swego ślubu, z którego scenę Iza zapamiętała na zawsze, gdy wśród okrzyków radości i przy dźwiękach marsza weselnego wyprowadzał z kościoła Amelię w białym welonie.

– Pewnie, że nie! – odparł równie wesołym tonem. – Miałbym martwić się tym, że do końca życia będę najbardziej rozpieszczanym facetem w okolicy?

Roześmiali się wszyscy troje. Po wspólnie zjedzonym obiedzie zostali na rodzinną pogawędkę w salonie i właśnie przed chwilą Amelia i Robert uroczyście poinformowali Izę, że będzie miała siostrzenicę. Oni sami znali płeć dziecka już od dwóch tygodni, jednak czekali na bezpośrednie spotkanie, by osobiście poinformować o tym przyszłą ciocię. Iza przyjęła tę wiadomość z zachwytem, natychmiast wizualizując sobie przed oczami sklep z dziecięcymi ubrankami i zabawkami, wśród których już niedługo będzie mogła wybierać najpiękniejsze sukieneczki i lalki dla swojej małej pupilki. Czyż ta perspektywa nie była szczęściem samym w sobie?

– Wybraliśmy też imiona – oznajmiła jej Amelia. – Chcieliśmy zrobić to od razu, żeby już teraz, kiedy jeszcze jest w brzuszku, móc się do niej zwracać po imieniu.

– I jak ją nazwiecie? – zaciekawiła się Iza, wstrzymując oddech.

– Wybór był jednoznaczny i oczywisty – uśmiechnął się Robert. – Klara Izabella.

– Ach! – szepnęła Iza, czując, że oczy zaczynają jej wilgotnieć ze wzruszenia. – Po mamie i po mnie…

– Tak, Izunia – pokiwała głową Amelia, z czułością kładąc sobie dłoń na dość mocno zaokrąglonym już brzuchu. – Pierworodna wnuczka naszych rodziców nie może przecież dostać innego imienia niż mama. Robik pierwszy to zaproponował. A drugie będzie mieć po swojej jedynej rodzonej cioci.

– Po cioci, która będzie ją uwielbiała i rozpieszczała – zaznaczyła głęboko poruszona Iza. – Od razu to zapowiadam i uprzedzam, że w przypadku małej Klarci nie będę stosować się do żadnych zasad wychowawczych. Słyszycie? Żeby potem nie było pretensji! Wy możecie ją sobie wychowywać i dyscyplinować, ale ciotka Iza ani myśli wam w tym pomagać, za to będzie ją rozpieszczać, rozbestwiać i zasypywać prezentami!

Po korytkowskim salonie znów poniósł się perlisty śmiech całej rodziny, która następnie zgodnie przystąpiła do zbierania naczyń po obiedzie. Brała w tym udział również Amelia, która, ku radości męża i siostry, w ostatnim czasie czuła się już w pełni zdrowa i silna. Skończyły się jej kłopoty z podwyższonym ciśnieniem, ustąpiło chroniczne osłabienie i zmęczenie, zatem bez problemu mogła wrócić do wszystkich swoich obowiązków, wypełniając je z niespożytą wręcz energią. Dom państwa Staweckich przenikało teraz takie szczęście i radosna atmosfera oczekiwania na narodziny córeczki, że Iza, chłonąc te emocje niczym gąbka, miała wrażenie, że sama z radości unosi się kilka centymetrów nad powierzchnią ziemi. Na czas świąt spędzanych z rodziną świadomie odsunęła od siebie wszelkie złe myśli i problemy, zostawiając je na później, by nie psuły jej tych pięknych chwil.

– A druga rzecz to nowy pomnik mamy i taty – podjęła Amelia, kiedy po uprzątnięciu stołu Robert wyszedł do sklepu, zaś one we dwie usiadły w kuchni i zajęły się wydrapywaniem wzorków na pisankach.

– Właśnie! – podchwyciła żywo Iza. – Udało się coś zdziałać w tej sprawie?

– Nawet udało się ją zakończyć – uśmiechnęła się Amelia. – Jest już gotowy i zamontowany na cmentarzu, dokładnie taki, jaki chciałaś. Z tymi zdjęciami, które wybrałyśmy. Pan Tadeusz pięknie je wykonał w porcelanie.

– Cudownie! – szepnęła Iza. – Ach… muszę to zobaczyć! Pójdę jeszcze dzisiaj!

(c.d.n.)