Anabella - Rozdział LXIX (cz. 4) - De te fabula narratur

Sprawa pomnika na grobie rodziców od kilku tygodni była jednym z głównych tematów jej rozmów telefonicznych z siostrą. Jako że posiadała na koncie spore oszczędności, które rosły z każdą pensją i premią, jakie regularnie otrzymywała za pracę w Anabelli, Iza uparła się, by część z nich przeznaczyć na realizację planu, jaki nosiła w głowie od dawna, a który dotyczył właśnie pomnika jako wyrazu hołdu i pamięci córek dla zmarłych państwa Wodnickich. Mimo że Amelia nie chciała, by siostra dokładała się finansowo do przedsięwzięcia, argumentując to faktem, że miała przecież przed sobą ogromne wydatki na remont w lubelskim mieszkaniu odziedziczonym po panu Szczepanie, Iza przelała na konto siostry połowę planowanych kosztów pomnika, chciała bowiem mieć poczucie, że ów symboliczny prezent dla rodziców został częściowo sfinansowany z pracy jej własnych rąk. Amelia na taki argument nie miała odpowiedzi, przyjęła zatem pieniądze i zabrała się za załatwianie sprawy w tempie na tyle ekspresowym, by na święta, kiedy Iza miała wrócić do domu, pomnik był już gotowy. Plan ten udał się w stu procentach, z czego oboje z Robertem byli bardzo dumni, tym bardziej że kamieniarz zakończył instalowanie wszystkich elementów zaledwie dzień przez przyjazdem Izy do Korytkowa.

– Zdecydowałam się na dwa wazony w kamieniu – relacjonowała siostrze Amelia, w skupieniu wydrapując efektownego kwiatka na pofarbowanej na brązowo skorupce jajka. – Są zamontowane na stałe, po jednym po każdej stronie. Mają plastikowy wsad, który można wyciągać do umycia i nalania świeżej wody. Sama zobaczysz, że to jest bardzo funkcjonalne, bo taki wazon nigdy nie przewróci się od wiatru. A do tego jest w tym samym kamieniu co pomnik, więc wygląda to bardzo estetycznie.

Rzeczywiście, kiedy tego samego wieczoru Iza z naręczem kwiatów zerwanych w ogrodzie udała się na cmentarz, aż zachłysnęła się z radości i dumy na widok odmienionego nie do poznania grobu swych rodziców. W miejscu skromnej, popękanej mogiły z szarego cementu pysznił się teraz biały marmurowy pomnik z czarno-srebrnym krzyżem i takimiż tabliczkami informującymi o spoczywających tu zmarłych Klarze i Piotrze Wodnickich. Duże zdjęcia obojga, fachowo wykonane w białej porcelanie, wyraźnie ukazywały ich twarze, pełne życia i rozkwitłe młodością, która, przerwana nagłą śmiercią, nie zdążyła przemienić się w starość.

Iza z pełnym skupienia nabożeństwem wlała do obu wazonów przyniesioną z cmentarnego ujęcia wodę i włożyła do nich kwiaty, które długo układała, by prezentowały się jak najpiękniej. Jej serce przepełniało wzruszenie i przyjemne poczucie, że wreszcie miejsce wiecznego spoczynku jej rodziców wygląda tak, jak powinno było wyglądać od dawna, i że oto spełniła swój kolejny ważny obowiązek.

„Wybaczcie, że dopiero teraz” – mówiła w myślach do rodziców, wpatrując się w zdjęcia ich twarzy oczami roziskrzonymi radością. – „Miałyśmy z Melą małe, prozaiczne przeszkody techniczne, które sami dobrze znacie… czyli finanse. Ale już odbiłyśmy się od dna i spełniamy nasz obowiązek względem was. Zawsze przecież lepiej późno niż wcale. A teraz jesteśmy takie szczęśliwe! Wiecie już na pewno, że będziecie mieli wnuczkę, co? Małą Klarcię! Bardzo bym chciała, żeby była podobna do któregoś z was… żeby na przykład miała oczy po dziadku… Tak, po tobie, tato! Jak ja… Ale mniejsza o to, Robcio przecież też ma tu coś do powiedzenia. Najważniejsze, że maleńka jest zdrowa, a Mela też czuje się dobrze. Za trzy i pół miesiąca powitamy Klarcię na świecie. Na pewno cieszycie się razem z nami, prawda, moi kochani?”

Jakby w odpowiedzi na te słowa jej włosy rozwiał ciepły podmuch wiatru, a wieczorny promyk zachodzącego kwietniowego słońca padł na tabliczkę grobową i jasno oświetlił wykute w kamieniu imię Klara. Iza uśmiechnęła się ze wzruszeniem.

– Tak… Klara – szepnęła z czułością. – Dzięki niej zawsze będziemy o tobie pamiętać, mamo. To nasze wspólne szczęście i jako rodzona ciocia będę o nią dbała jak o własną córkę. Obiecuję wam to… obiecuję z całego serca!