Anabella - Rozdział LXIX (cz. 5) - De te fabula narratur

Nie zna śmierci Pan żywota, chociaż przeszedł przez jej wrota… Korytkowski kościół aż dudnił od zgodnego śpiewu, który wydobywał się z piersi tłumu napełniającego jego niewielkie wnętrze. Była Niedziela Wielkanocna i właśnie kończyła się uroczysta msza rezurekcyjna, na której jak zawsze stawiła się większość mieszkańców wioski. Iza, Amelia i Robert również zerwali się tego dnia o świcie, by udać się na rezurekcję i w ten sposób wspólnie poświętować Zmartwychwstanie Pańskie – jak za dawnych dobrych czasów z matką, a wcześniej i z ojcem… Specjalnie na tę okazję Iza ubrała się w swą białą sukienkę w stylu Hani i uczesała się podobnie jak na ostatniej wigilii z panem Szczepanem, ozdabiając włosy świeżymi kwiatami, co wzbudziło szczery zachwyt Amelii. Pogoda była wspaniała, ciepła i pogodna, a promienie kwietniowego słońca nawet o tej porze, tuż przed godziną ósmą, grzały po twarzach jak w środku upalnego lata.

Msza zakończyła się i wśród wysypującego się z kościoła elegancko wystrojonego tłumu rozbrzmiewały okrzyki wzajemnych pozdrowień znajomych i sąsiadów. Część osób rozchodziła się powoli w różne strony, jednak wiele rozgadanych grupek przystanęło jeszcze na placyku pod kościołem, by wymienić się najświeższymi nowinkami i plotkami.

Przystojny młody człowiek o bujnej blond czuprynie, który z miną wyrażającą skrajną niechęć i przymus towarzyszył dziś w kościele swym rodzicom, czekał na nich teraz wyraźnie zniecierpliwiony, nerwowym gestem podrzucając w dłoni kluczyki od samochodu. Znudzony przedłużającym się oczekiwaniem, nonszalancko oparł się o kościelny parkan, nie reagując na pozdrowienia mijających go ludzi, i chmurnym wzrokiem obserwował z daleka otoczoną wianuszkiem sąsiadek matkę oraz ojca, który tuż obok wymieniał liczne i niekończące się uściski dłoni z sąsiadami.

– Michałku, pozwól do nas na chwilę! – zawołała słodko pani Krzemińska, przywołując go ruchem ręki. – No, chodź, chodź, synku… Przywitaj się z paniami!

Michał skrzywił się na te słowa, jakby łyknął plaster cytryny, jednak posłusznie oderwał się od parkanu i z ostentacyjnie niechętnym wyrazem oblicza podszedł do grupki sąsiadek, która natychmiast zasypała go serią pozdrowień i pytań. Odpowiadał na nie zdawkowo, nie siląc się na uśmiech i pozwalając dokańczać zdania matce, która z entuzjazmem opowiadała o jego sukcesach na uczelni i coraz bardziej krystalizujących się planach na zawodową przyszłość.

– Jeszcze tylko rok z okładem i będziemy mieć magistra zarządzania – ogłosiła z dumą, czule poklepując po ramieniu wyższego od niej o głowę syna. – Ale teraz to on już mało będzie miał tych zajęć i więcej czasu będzie spędzał z nami, firmą się zajmował… No bo przecież, jeśli potem ma przejąć pałeczkę po Romanie, to już teraz musi zacząć na poważnie się w to wciągać. A co, drogie panie, tak to jest! Młodzi muszą brać sprawy w swoje ręce, taka kolej losu!

– Żeby jeszcze jakąś odpowiednią pannę sobie znalazł – pokiwała głową Maliniakowa, zerkając z sympatią na chłopaka. – To już pani będzie całkiem zadowolona, co, kochana? Wnuki by się przydały, bo co to pani na starość będzie robić, jak nie wnuki bawić?

– Ano tak, tak – przyznała z westchnieniem Krzemińska. – Ale na to, widzi pani, Michałek jeszcze ma czas. Teraz odpowiednią dziewczynę bardzo trudno znaleźć, a on…

– Mama da już spokój, co? – przerwał jej zniecierpliwiony Michał. – Do domu trzeba jechać, przed wyjściem prosiłem przecież, żeby to nie trwało godzinami.

Sąsiadki zamilkły jak na komendę, przyglądając mu się spod oka współczującym wzrokiem. Cóż, zrozumiałe… rozmowa o dziewczynie zapewne przypomniała mu przykre wydarzenia sylwestrowej nocy i to stąd ten jawnie zły humor.

– No już, już, nie denerwuj się, chłopcze – zagadnęła łagodnym tonem stojąca obok niego pani Zielińska, sąsiadka i przyjaciółka Maliniakowej. – Toć my wiemy, że po zawodzie sercowym nie jest łatwo, ale przecież wszystko jeszcze przed tobą…

Michał wywrócił oczami i w geście skrajnego zniecierpliwienia odsunął się, by opuścić towarzystwo i udać się do samochodu. Nim jednak zdążył zrobić pierwszy krok, nagle stanął jak wryty z miną świadczącą o tym, iż w ułamku sekundy zapomniał o całym świecie. Oto kilkanaście metrów dalej w kolorowym tłumie dostrzegł zwiewną sylwetkę Izy ubranej w elegancką białą sukienkę i uczesanej w misterny kok przyozdobiony białymi kwiatami, które pięknie odcinały się na tle jej ciemnych włosów.

Dziewczyna towarzyszyła swemu szwagrowi i siostrze, której sporych rozmiarów brzuch, uwydatniony pod błękitną sukienką, wskazywał na to, że rodzina Staweckich niebawem się powiększy. Michał słyszał już coś o tym, owszem, ale zupełnie wyleciało mu to z głowy, dopiero teraz przypomniał sobie, że w istocie matka coś tam kiedyś wspominała… Wszyscy troje przystanęli właśnie w okolicach bocznego wyjścia z kościoła zatrzymani przez państwa Marczuków i panią Kowalikową oraz Dorotę, przyjaciółkę z dzieciństwa Amelii, która do kościoła przywiozła na wózku inwalidzkim swego sędziwego niepełnosprawnego ojca. Gromadka zatonęła w wesołej pogawędce, której głównym tematem był chyba przyszły członek rodziny Staweckich, bowiem sąsiadki co jakiś czas jedna po drugiej wyciągały rękę, by pogładzić Amelię po brzuchu.

(c.d.n.)