Anabella - Rozdział LXIX (cz. 7) - De te fabula narratur

Michał z niechęcią podszedł do ojca i podał rękę panu Waldkowi, szkicując na obliczu coś w rodzaju obojętnego uśmiechu.

– Waldek mówi, że dałoby się znaleźć ten czujnik na środę po świętach – oznajmił mu znacząco ojciec. – I trzeba by się umówić, żeby podjechać do warsztatu w Małowoli na montaż, ale to już chyba raczej w czwartek.

– Dobra – skinął głową Michał, nie wdając się w dalszą dyskusję.

Tak naprawdę nie do końca kojarzył, na co się właśnie zgodził, gdyż całą jego uwagę wciąż przykuwała grupka osób przy bocznym wyjściu z kościoła, które teraz wymieniały pożegnalne pozdrowienia i powoli rozchodziły się w swoje strony. Iza, Amelia i Robert pomachali rękami Dorocie i pozostałym, po czym dziarskim krokiem ruszyli w kierunku drogi wiodącej do ich domu.

Przechodząca obok trójka znienawidzonych sąsiadów natychmiast zwróciła uwagę pani Krzemińskiej oraz jej towarzystwa.

– O proszę, Staweccy – skrzywiła się, wskazując ich dyskretnym ruchem głowy, na co reszta sąsiadek odwróciła się w o wiele mniej dyskretny sposób. – Widzicie? I ta mała bezczelna Wodnicka.

– Ładną ma sukienkę – szepnęła nieśmiało stojąca obok swej matki Małgosia Zielińska, która od paru minut śledziła Izę pełnym uznania wzrokiem. – Jak z katalogu. I super fryzura…

– Ale kto by pomyślał, że takie wielkie panie wyrosną z tych żebraczek – zauważyła szeptem Maliniakowa. – Już pół Korytkowa z nimi trzyma! A widziałyście, jaki pomnik rodzicom wystawiły? Jak jakimś jaśnie państwu! Biały marmur, srebrne chromy… toć to kosztuje a kosztuje!

– Chcą się pokazać – oceniła z przekąsem Zielińska. – Zarobiły trochę pieniędzy, to teraz będą się obnosić. Najpierw sklep Stawecki rozbudował, a teraz taki piękny pomnik dla Wodnickich. A po co taki drogi, jak nie po to, żeby ludziom się pokazać? Zmarłym to przecie wszystko jedno… Ech, blichtr… blichtr, pani kochana!

– Blichtr – zgodziła się kwaśno Krzemińska, niechętnym wzrokiem obserwując oddalającą się trójkę sąsiadów. – Pieniędzy trochę podłapali i myślą sobie nie wiadomo co… nuworysze! Ja to naprawdę nie wiem, co mój Michałek widział kiedyś w tej Wodnickiej – pokręciła głową, zerkając z czułością na syna, który stał nieopodal w towarzystwie ojca i pana Waldka. – Toć to od początku było nic niewarte.

Urwała zaskoczona na widok dziwnego zachowania syna, bowiem Michał, widząc, że Iza odchodzi spod kościoła, przerwał w pół słowa toczoną rozmowę i odruchowo skoczył za nią, jakby chciał ją zatrzymać, a przynajmniej zwrócić jej uwagę na swoją obecność. Gest ten jednak był zdecydowanie spóźniony, gdyż Iza z rodziną minęła właśnie bramę obejścia kościoła i wyszła na drogę, nie oglądając się za siebie, zatopiona w żywej pogawędce z siostrą i szwagrem. Biec za nimi byłoby absurdem i rażącą niezręcznością… Niezadowolony Michał zatrzymał się zatem, jeszcze raz zerknął za oddalającą się białą plamą jej sukienki, po czym, nerwowym gestem przesunąwszy ręką po włosach, zawrócił i ze skrajnie poirytowaną miną dołączył do ojca, ignorując podejrzliwe i zaniepokojone spojrzenie matki.