Anabella - Rozdział LXIX (cz. 9) - De te fabula narratur

– W porządku – skinął głową mecenas Giziak, odbierając z rąk Agnieszki podpisaną umowę pełnomocnictwa. – Dziękuję pani. Od tej chwili pani sprawa jest w moich rękach, oczywiście o wszystkim będę panią informował. Na początek załatwię sprawę przekierowania korespondencji na adres mojej kancelarii, nie będzie pani musiała odbierać tych papierów osobiście. Rozumiem, że jak dotąd nie otrzymała pani żadnej korespondencji z sądu?

– Nie – pokręciła głową Agnieszka. – Papiery złożyłam ponad trzy tygodnie temu i od tamtej pory cisza. Aż się zastanawiam, czy na pewno wszystko dobrze wypełniłam.

– Sprawdzę to – zapewnił ją spokojnie adwokat. – Prawdopodobnie pani sprawa czeka w kolejce do rozpatrzenia, to normalne i podejrzewam, że to już długo nie potrwa. Tak czy inaczej dowiem się, jak wygląda sytuacja.

Siedząca w milczeniu obok Agnieszki Iza z zadowoleniem przysłuchiwała się rozmowie, obserwując spod oka adwokata, o którym wiedziała od Pabla, że nie był rodzimym mieszkańcem Radzynia, lecz przeprowadził się tam kilka lat wcześniej, kiedy to ożenił się kobietą z tych okolic. Był to dość młody mężczyzna, mniej więcej w wieku Pabla, może nawet nieco młodszy, dzięki czemu ani ona, ani Agnieszka nie odczuwały niewygodnego dystansu wynikającego z różnicy wieku, a jednocześnie każde wypowiedziane przez niego zdanie świadczyło o tym, że był to rzeczowy i dobrze wykształcony prawnik z niemałym już doświadczeniem. Jeśli dodać do tego życzliwość, z jaką potraktował swoje nowe klientki, Iza poczuła się w pełni usatysfakcjonowana i dużo spokojniejsza, również w kwestii szantażu Krawczyka i jego współpracy z Romanem Krzemińskim. Co prawda sprawa ta nadal pozostawała niewypowiedziana, jednak kilka znaczących aluzji, jakie zawisły w powietrzu podczas tej rozmowy, wskazywały na to, że mecenas wie, że ona wie, iż on wie…

– Współpraca z Pawłem Lewickim to dla mnie zaszczyt i przyjemność – zaznaczył, kiedy po zakończonej rozmowie obie z Agnieszką podawały mu rękę na pożegnanie. – Bardzo ucieszyło mnie to odnowienie kontaktu z moim znakomitym kolegą z Lublina i może być pani pewna, pani Izabello – tu spojrzał znacząco w oczy Izy – że nie zawiodę położonego we mnie zaufania. Jutro, tak jak się umówiliśmy, zapraszam panią ze szwagrem, porozmawiamy sobie nieco dłużej.

Również Agnieszka wyszła z kancelarii mocno podniesiona na duchu.

– Nie wiem, jak ci dziękować, Iza – powiedziała z wdzięcznością, gdy tylko znalazły się z powrotem na ulicy. – To dla mnie taka ogromna i niespodziewana pomoc! Nawet nie masz pojęcia, jak ja to przeżywałam… Od kilku tygodni budziłam się w środku nocy cała roztrzęsiona i codziennie sprawdzałam skrzynkę pocztową z takim głazem na sercu, że myślałam, że umrę… i nawet cieszyłam się, kiedy nic nie przychodziło z tego nieszczęsnego sądu, bo przez resztę dnia nie musiałam o tym myśleć i się tym zajmować. Oczywiście przez cały czas wiedziałam, że masz rację… że trzeba to zrobić… że ten gnojek Rafał – tu zacisnęła zęby, a jej oczy cisnęły błyskawice – nie może tak łatwo wypiąć się na wszystko i mieć świętego spokoju… ale jednak to był dla mnie straszny ciężar. A teraz, kiedy wiem, że ten mecenas weźmie to na siebie i wszystko będzie za mnie załatwiał, to ja już jestem spokojna… od razu odżyłam… dzięki tobie, Izunia – tu zatrzymała się nagle na środku chodnika, spontanicznie zarzuciła Izie ręce na szyję i przytuliła ją gorąco. – Nie wiem, jak ci dziękować za to, że jesteś dla mnie taka dobra. To jest najgorszy czas w moim życiu…

Iza z uśmiechem odwzajemniła jej uścisk.

– Wszystko będzie dobrze, zobaczysz, Aga – zapewniła ją ciepło, gładząc ją przyjaznym gestem po obu ramionach. – Pan mecenas wygląda na bardzo sympatycznego człowieka, powiem ci, że od pierwszej sekundy bardzo mi się spodobał. Twoja sprawa będzie w dobrych rękach. A ty będziesz miała więcej czasu dla Pepusia.

Agnieszka natychmiast zesztywniała i odsunęła się od niej z niechęcią.

– Tak – mruknęła. – To jest druga rzecz… chciałam pomówić o nim z tobą.

– O Pepusiu? – upewniła się Iza.

(c.d.n.)