Anabella - Rozdział LXV (cz. 10) - De te fabula narratur

– Nie wiem, Iza, może moim głównym problemem jest to, że w tych sprawach jestem nędznym tchórzem? – podjął z westchnieniem. – Może gdybym zagrał va banque, postawił wszystko na jedną kartę i zaryzykował, osiągnąłbym więcej? Nie wiem… nawet nie chcę tego wiedzieć. Zawsze wolałem mieć niewiele, żałosną namiastkę… byle tylko była… chwilę bliskości, przyjacielską rozmowę, odrobinę dotyku… choćby raz na jakiś czas. Tak, żeby mieć czym żyć przez kolejne dni czy tygodnie. Powiedz mi, czy to jest, twoim zdaniem, bardzo głupie myślenie?

– Nie – pokręciła głową z pełnym przekonaniem. – To nie jest głupie, Majk. To odczuwają chyba tylko ci, którzy kochają bardzo głęboko. Ja też to miałam, tylko w trochę innej wersji… w takiej, do której, mam nadzieję, już nigdy nie wrócę. Mianowicie wolałam dać się upokorzyć i podeptać, niż zrezygnować choćby z cienia szansy na to, żeby przy nim być. Ale to nie była dobra droga – westchnęła. – Teraz widzę, że do niczego sensownego nie mogła mnie zaprowadzić. Choć dla mnie de facto innej nie było… a na pewno nie miałam szans na tę, o której mówisz.

– Hmm – mruknął Majk. – A ja ciągle zastanawiam się, która z nich jest lepsza. Gra w otwarte karty, gdzie można wygrać albo przegrać wszystko w jednej krótkiej partii, czy gra incognito na czas, gdzie wprawdzie nie wolno zerwać i posmakować zakazanego owocu, ale przynajmniej można nacieszyć się jego bliskością, wyglądem i zapachem. Ja wybrałem tę drugą drogę… ale teraz, gdybym tylko wiedział, że ta pierwsza daje mi choć pięćdziesiąt procent szans na wygraną, nie zawahałbym się nią pójść. Musiałbym mieć jednak pewność, że mam te pięćdziesiąt procent… a choćby i czterdzieści dziewięć…

– Myślisz o tym, że nigdy nie wyznałeś jej uczuć? – domyśliła się Iza. – Męczy cię to i zastanawiasz się, co by było, gdybyś w odpowiednim czasie jej to powiedział?

Majk westchnął ciężko i tylko mocniej przytulił ją do siebie.

– Nie rozdrapuj już tego, Michasiu – podjęła cicho po dłuższej chwili milczenia, widząc, że nie zamierza odpowiedzieć jej na pytanie. – To by raczej i tak nic nie zmieniło… Sam kiedyś mówiłeś, że ona doskonale wiedziała, co do niej czujesz. Teraz… no owszem, teraz chyba nie wie, że to nadal trwa, i naprawdę myśli, że już zapomniałeś – przyznała, wspominając rozmowę z Anią w Bressoux. – Ale nigdy nie wiadomo… Uczuć chyba nie da się ukryć tak do końca. Ja sama zastanawiam się, czy umiem je ukrywać w stu procentach, chociaż strawiłam na tej konkurencji pół życia. Właściwie chyba jedynym skutecznym rozwiązaniem jest w końcu się z tego wyleczyć – westchnęła. – I osobiście bardzo bym chciała… tyle że to nie takie proste.

– Chciałabyś się wyleczyć? – podchwycił żywo Majk.

– Bardzo – pokiwała głową. – Sam widzisz… to u mnie duży postęp. Jeszcze rok temu tak nie myślałam, chciałam pielęgnować w sobie to uczucie dla niego samego, wbrew wszystkiemu, nawet nie mając nadziei… chociaż wtedy jeszcze ją miałam. Łudziłam się, nakręcałam… i tak naprawdę było mi z tym dobrze… Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o tym na samym początku? Powiedziałeś mi wtedy to samo, co ja mówię dziś… że chciałbyś się uwolnić i zacząć od nowa, ale nie możesz o niej zapomnieć. Ja dopiero teraz doszłam do tego etapu. Dopiero teraz zrozumiałam, że zabicie w sobie nadziei nie wystarcza. Trzeba zabić też samo uczucie… Co prawda to jest trochę tak, jakby zabić samą siebie, ale cóż… Chcę się z tego wyleczyć i będę o to walczyć, nawet jeśli przegram. Jednak myślę… czuję… że to może mi się udać.

Gdyby mogła widzieć twarz swego towarzysza, zauważyłaby, że z każdym jej słowem rozświetla się ona coraz promienniejszym blaskiem, a w jego wpatrzonych w przeciwległą ścianę oczach narasta eksplozja światła… Nie zmieniając pozycji, Majk przechylił głowę w jej stronę i z najwyższą ostrożnością, starając się, by tego nie poczuła, musnął ustami najbliższy kosmyk jej ciemnych, równo ułożonych włosów.

(c.d.n.)